Wensmama: “Ik schrok me rot… De overgang op 37 jarige leeftijd, hoe dan?”

Hoi lieve lezer, een aantal weken geleden deelde ik hier mijn verhaal omtrent eiceldonatie. Waarom, aan wie, hoe en wat. Nu doet de wensmama haar verhaal! Lees hem hieronder.

xx Anne, Perf not so Perf 

Even voorstellen!

Hallo allemaal! Ik wil mezelf graag even aan jullie voorstellen.

Ik ben een hardwerkende ondernemende vrouw van 37 en woon in de omgeving van Zuid-Holland. Na behoorlijk veel pech te hebben gehad in de liefde heb ik vorig jaar de liefde van mijn leven ontmoet. Een paar weken geleden hebben wij een geweldig huis gekocht waar we ons eigen paleisje van gaan maken. Voordat ik mijn vriend ontmoette was ik het geloof in oprechte liefde en het ooit gaan stichten van een gezinnetje echt wel een beetje verloren. Ik was dan ook intens gelukkig toen wij samen besloten de volgende stap in onze relatie te zetten door met de pil te stoppen. In 2018 ben ik eerder met de pil gestopt nadat ik overgestapt was naar een andere pil waar ik uiteindelijk niet goed op reageerde. Ik ben in april 2019 weer met de pil begonnen en begin juni 2020 zijn we gestopt. Waar ik in 2018 meteen in een eigen regelmatige cyclus zat, kwam dit nu maar niet op gang. Omdat het vaker voorkomt dat dit een paar maanden duurt, maakte ik mij in eerste instantie geen zorgen. Eind augustus besloot ik toch maar een afspraak bij de huisarts te maken maar ook zij gaf toen aan dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat ik het tot eind 2020 aan moest kijken. Toch zat het me niet lekker en ik was er niet gerust op. Mijn onderbuik gevoel zei dat er iets niet goed zat. Toen ik dit naar haar uitte mocht ik toch bloedprikken.

Al snel een belletje van de huisarts…

Een dag na het bloed prikken belde de huisarts me op en dan weet je al “dit is foute boel”. Ze vertelde mij dat mijn FSH waarde te hoog was en dat dit aangeeft dat ik in de overgang zit/zat en dat ze mij door wilde sturen naar de gynaecoloog. Op mijn vraag hoe hoog “hoog” was, was haar antwoord “te hoog voor jouw leeftijd”. Ik schrok me natuurlijk rot… De overgang op 37 jarige leeftijd.. HOE DAN? Maar ik bleef positief want ik had totaal geen klachten en vorig jaar april toen ik weer met de pil begon was mijn cyclus nog heel regelmatig. De overgang duurt jaren, dus als het net begonnen is kan zwanger worden nog prima, dacht ik toen.

De doorverwijzing naar het ziekenhuis verliep redelijk vlot en ik kreeg een aanvullend bloedonderzoek. Mijn vriend moest ook gelijk een vruchtbaarheidsonderzoek doen. Binnen een paar dagen kreeg hij de uitslag en die was gelukkig perfect. Dat was een zorg minder… Een week later had ik een afspraak in het ziekenhuis voor de uitslag. Natuurlijk een super spannende afspraak waar ik, vanwege Corona, alleen heen moest. Ik realiseerde me dat het alle kanten op kon gaan, maar probeerde positief te blijven. En toen was daar de vreselijke uitslag: “Je bent vervroegd in de overgang gegaan en je bent er al helemaal doorheen. Jouw hersenen geven signalen naar de eierstokken af om eitjes aan te maken, maar jouw eierstokken reageren er niet meer op, wat betekent dat de kans op een spontane zwangerschap nihil is”. En zoals het hoort bij slecht nieuws gesprekken valt er dan die pijnlijke stilte… Tja, wat zeg je dan? Mijn eerste reactie was: “Jemig, wat een slecht verhaal”. Mijn gedachten gingen gelijk alle kanten op… ‘Eindelijk ben ik op het punt in mijn leven gekomen waarop ik als persoon klaar ben voor kinderen (wat later dan de gemiddelde vrouw) en nu laat mijn lichaam mij in de steek? Dat kan toch niet waar zijn?’

Alternatieven..

Voorzichtig vertelde de arts mij wat de eventuele alternatieven zijn, maar op dat moment kon ik daar nog even niet over nadenken. Ze stelde voor dat ik haar zou bellen als ik het slechte nieuws van die ochtend enigzins een plekje had kunnen geven en ik open stond voor informatie over die alternatieven.

Zoals jullie in de blog van Anne hebben gelezen hebben Anne en ik het eerder gehad over eiceldonatie en hoe mooi het is dat dit alternatief bestaat, omdat je dan als wensmoeder het kind zelf kan dragen. Op dat moment ging het niet eens door mijn hoofd dat dit ooit voor mij ook het alternatief zou gaan zijn…

Toen ik Anne diezelfde dag op de hoogte stelde van de uitslag was haar reactie vrij snel: “Je weet hoe ik er in sta, ik ben bereid jullie te helpen”. Het is echt met geen pen te beschrijven wat er dan door je heen gaat. Eerst hoor je die dag het verschrikkelijkste nieuws en nog geen paar uur later krijg je het mooiste aanbod die je in onze situatie kunt krijgen. Het verdriet omtrent onze situatie is er zeker wel, maar het feit dat dit vervolgens op ons pad komt verzacht de pijn. Er is weer hoop, er is uitzicht dat onze kinderwens toch in vervulling kan gaan en hiervoor kunnen wij Anne en Roy nooit genoeg voor bedanken…

Inmiddels hebben onze mannen elkaar ook ontmoet en hebben wij een aantal punten met elkaar doorgenomen. Wij staan er volledig hetzelfde in qua toekomst en onze visie van het traject.

En nu?

Inmiddels ben ik doorverwezen naar het UMC en zijn wij in afwachting van een telefoontje om de eerste gesprekken in te plannen.

Anne en ik hebben ook gesproken over het op social media delen van ons verhaal en het traject. Ondanks dat mijn vriend en ik niet veel op social media delen waren wij het er direct over eens dat dit verhaal gedeeld moet worden. Wij hopen dat meer mensen beeld kunnen krijgen bij wat het inhoudt en hoe mooi het is dat dames elkaar hiermee kunnen helpen. Mijn vriend en ik hebben wel besloten anoniem te blijven. Wij maken geen geheim van onze situatie, maar hebben wel heel bewust de keuze gemaakt over wie wij het willen vertellen en wie niet. Wellicht verandert dit in de toekomst nog, maar voor nu voelen wij ons hier het meest prettig bij.

Ik hoop dat ik mijn verhaal goed heb kunnen uitleggen en wij komen snel weer met een update!

Liefs!

Op de hoogte blijven van het hele proces? 

INSTAGRAM: @Perfnotsoperf & @anneo3o5

BLOG: www.perfnotsoperf.nl