Love can circulate forever if you donate it!

Ongeveer een jaar geleden kwam er in een mama groep op Facebook een topic voorbij over eiceldonatie. Iets wat meteen mijn interesse wekte, wat houdt het precies in, wanneer kom je daarvoor in aanmerking, hoe werkt het etc.

Ik besloot mij aan te melden bij de eiceldonatie facebook groep. Gewoon om te kijken of ik antwoord zou krijgen op bovenstaande vragen. Al een tijdje las ik mee en werden mijn vragen duidelijker. Mijn hart brak bij het idee dat er wensouders op deze wereld zijn die hun grootste wens niet in vervulling kunnen laten gaan. Nu ik zelf moeder ben en weet wat die liefde inhoudt kan ik maar 1 ding denken: “dit gun ik iedereen”.

Na deze groep dames al een tijdje gevolgd te hebben werd mijn gevoel steeds sterker. Mocht er iemand in mijn omgeving ooit een eitje nodig hebben dan zou ik ervoor open staan om diegene te helpen. ‘Anonieme’ donatie trekt me namelijk niet. Ik wil liever iemand helpen die ik ken, waarvan ik weet dat het heel erg nodig en gewenst is. Dat ik deze persoon in de ogen aan kan kijken en bepaalde dingen face to face kan bespreken. 

Op 26 jarige leeftijd heb ik al dat ‘complete’ gevoel. Ik ben klaar met het krijgen van kids. Dus waarom zou ik misschien nog wel 20 jaar mijn eitjes door de wc spoelen terwijl ik iemands leven daar ook een stuk mooier mee kan maken.

Nu een jaar later heb ik iemand ‘gevonden’. Ik ga er verder niet te veel op in wie diegene is want ik respecteer hun privacy maar ik ken deze wensmama inmiddels al ruim 6 jaar en spreek haar zeer regelmatig. Zij is zo’n kanjer die gewoon mama MOET worden! Zij heeft ongeveer 2 weken geleden het verschrikkelijke nieuws te horen gekregen, namelijk dat zij in de vervroegde overgang zat. Ik zeg zat want ze is ongemerkt in een jaar tijd de overgang door gegaan. Daarop volgde dan ook al snel het nieuws dat zij samen met haar partner alleen nog zwanger kan worden dmv eiceldonatie. Haar hele proces heb ik meegemaakt. Het verliefd worden op haar huidige partner aka ware liefde, het kopen van hun huis, het stoppen met de pil maar geen menstruatie krijgen, haar eerste doktersafspraak tot het laatste verschrikkelijke nieuws. Voordat dat nieuws überhaupt aan het licht kwam heb ik het al eens met haar gehad over eiceldonatie en dat dat toch wel een hele mooie manier is van toch zwanger kunnen worden mocht dat op natuurlijke wijze niet lukken. Best bizar eigenlijk aangezien ik dat verder nooit aan iemand heb uitgesproken. Nu achteraf voelt het alsof het zo had moeten zijn. Toen haar menstruatie uitbleef heb ik al eens als grapje gezegd: “nou dan mag je mijn eieren hebben hoor”. Niet wetende dat dat nu misschien ook echt gaat gebeuren.

Toen zij mij 2 weken geleden het verschrikkelijke nieuws meldde heb ik dan ook gelijk gezegd: “je weet hoe ik er in sta”. Voor haar/ hun een klein lichtpuntje, er was ineens een klein beetje hoop. Want net als ik staat zij er precies hetzelfde in. Zij zou heel graag willen dat ik hun ga helpen. Haar partner ken ik nog niet persoonlijk. Die ga ik zeer binnenkort ontmoeten. Als we allemaal op 1 lijn zitten betreffende het traject gaan de wensouders het ziekenhuis bellen voor volgende stappen.

Ik sta er bij stil dat het een heel traject gaat worden, maar als ik daar de wereld en dan vooral hun wereld een stukje beter en mooier mee kan maken dan doe ik dat met alle liefde.

Vinden jullie het leuk om op de hoogte gehouden te worden van mijn/ ons traject? Laat het dan even weten. Zo ja, hoe? Via blogs of ook via vlogs (Youtube)? 

Ik ga sowieso regelmatig wat posten op Instagram: @anneo3o5 & @perfnotsoperf en hoogstwaarschijnlijk gaat de wens mama via onze Instagram + blog haar verhaal (anoniem) doen! 

Ik ben benieuwd of jij bekend bent met eiceldonatie.

Liefs van Anne