Daar ben je eindelijk deel 1

Daar ben je dan deel 1.

Wat vind ik het spannend om dit te schrijven. Ik hoop niemand verdriet of pijn te doen met mijn blogs. Elk deel van "Daar ben je dan" wordt steeds heftiger, dus er kunnen triggers voor mensen inzitten.😘 

Oké, daar gaan we...

John en ik waren 12.5 jaar samen in Juli 2022. Jong zijn we bij elkaar gekomen en onze kinderwens al vrij vroeg besproken. Door andere keuzes en ook door angsten van mij voor mijn ziekte Endometriose graad 2-3 en doordat ik eerst koos voor een gezonder lichaam (bariatrische ingreep), hielden we het nog even af. We kwamen door bovenstaand gegeven wel in een traject voor onze kinderwens helaas, mede ook door geen eisprong te hebben en met alle leefregels die we meekregen in het UMCG Centrum voortplantingsgeneeskunde, kregen we geen spontane zwangerschap. Ik zou maar zoveel % kans hebben hierop werd mij verteld. Dat is prima, ik ben een realist en blijf graag positief, dan is er altijd dus nog EEN kans. Na enige maanden van proberen en dergelijke dingen te hebben geprobeerd kregen we goedkeuring in September 2021 voor hormoonbehandelingen, YES, stom maar toen kreeg ik pas het gevoel dat we ECHT gingen starten. We mochten direct in Oktober in mijn vruchtbare week naar het UMCG komen en zouden de week ervoor alle informatie en medicijnen mee krijgen waar ik dan mee mocht beginnen. We hebben toen besloten om nog die maand over te slaan, we gingen trouwen en net onze vruchtbare week zouden we in Parijs zitten. Dit wilde we in alle rust samen beleven en van genieten, zonder nog in de stress te zitten. We besloten November te starten. Onze bruiloft was geweest en ondanks dat we precies wisten wanneer mijn vruchtbare dagen waren,  waren onze wittebroodsweken volop in ontspanning, nergens op gelet van alle regeltjes en gewoon genoten met en van elkaar. En daar hebben we gretig gebruik van gemaakt(hihi).Vijf dagen in Parijs, heerlijke dagen, het weekend druk met het kinderfeestje van mijn nichtje (dochter van mijn ene zus) waar ik bij hielp en de week erna met mijn andere zus verschillende dingen gedaan zoals haar puppy ophalen en meegaan naar afspraken etc. Zoals altijd, zijn we bezige bijen, ik vooral. Ik bemerkte dat ik geen obstipatie kreeg 5 dagen voor de menstruatie. Dit was een standaard gegeven elke cyclus. Mijn klachten rondom de cyclus waren altijd gelijk qua pijn, obstipatie, gevoelige buik, opgeblazen buik, irritatie dagen, dagen ziek op bed liggen, afscheiding wat veranderde, enorme zin in zout en zoet eten. Niks van dit alles. Daarin plaats viel ik af en kreeg gevoelige borsten. Mijn menstruatie bleef uit en ik was compleet van de kaart. 1 dag, nee dat zegt nog niks. 2e dag... hou op hoor dacht ik.... JOHN!!Nee zei hij, ik zeg wanneer je mag testen. Dit hadden we al het hele jaar afgesproken, anders konden er zo wel 6 Clearblue testen doorheen gaan, beetje zonde. 

De nacht van dinsdag 26 op woensdag 27 Oktober werd ik 's nachts wakker, we hadden afgesproken dat ik die woensdag ochtend mocht testen, maar ja, als je om 01:45 uur wakker bent, is dat toch ook gewoon woensdag maar dan HEEEEL vroeg in de ochtend? Precies, vond ik ook, dus, ik testen rond dat tijdstip met een Clearblue early test. Met zo'n leuk knipperlampje. Mijn hemel wat duren die dingen lang... Het zal toch niet...

En ja hoor... Zwanger stond er. Ik wist niet wat te doen. Intense emoties kwamen omhoog, blijdschap, angst, vreugde, verdriet, ongeloof... Ik wilde het uitgillen, maar hey het was nacht, toch maar niet. Wat ik wel deed is mezelf PROBEREN rustig te maken, test in mijn hand, naar boven lopen, rustig in bed liggen naast John. Hij bromde wat en draaide naar me toe. Ik vroeg héél rustig en lieflijk of hij wakker was. Hij kreunde wat en vroeg wat ik zei. Met dat hij nog zijn laatste woord uitsprak klikte ik mijn nachtlampje aan en deins omhoog met een lach van oor tot oor en laat de test op geen 5 cm afstand van zijn ogen zien en zeg KIJK! KIJK!!!! Natuurlijk reageerde hij niet heel wenselijk op mijn gedrag op dat tijdstip, maar hij was erg blij. DAAR BEN JE EINDELIJK!

Gelukkig,, dat we toen nog niet wisten wat er ons allemaal nog te wachten stond.

(foto is van dat moment)

Klik hier voor het volgende deel van dit blog