Daar ben je eindelijk deel 2

Zoals al eerder genoemd, ik wil geen mensen pijn doen. Er komen in deze blog misschien triggers voorbij voor mensen.

Ik kwam terug van onze huwelijksreis/vakantie op werk, glunderend van oor tot oor, want ja, zo zwanger als maar kan. MAAR dat was nog ons geheimpje. Dit was natuurlijk de euforie na het trouwen, duh. Ik ben in November jarig en vierde dit voor familie en vrienden. Een nieuw jurkje gekocht, waar ik me waanzinnig goed in voelde en die dag super opgeblazen in uit zag bij 7 weken in verwachting zijn. Ik moest er wel om lachen. Een afspraak stond vast gepland in het UMCG bij de voortplantingsgeneeskunde, ze waren intens blij voor ons  en zij zouden de eerste echo doen om ook vast te stellen dat de zwangerschap niet buitenbaarmoederlijk ligt of andere narigheden juist wel of niet te zien zouden zijn. Helemaal goed natuurlijk. Wel voelde ik me ergens onzeker, over mijn lichaam, over de zwangerschap, over mezelf. Kan ik dit wel, kan mijn lichaam dit wel? Was dit een voorgevoel...?Ik had op werk een drukke dagdienst doordat twee bewoners terminaal lagen en hiervoor veel zaken geregeld moesten worden met familie, artsen en collega's. Palliatieve zorg ligt mij enorm in de ouderenzorg en daar ga ik dan ook voor de volle 1000% voor. Tegen 18:45 uur in de avond hadden mijn collega verpleegkundige en ik even een adem pauze na al een dienst van 11 uur er te hebben gehad. En elke zorg medewerker herkent dit gegeven, wanneer je even tijd krijgt, komt opeens de plas prikkel. Dus dat wilde ik doen. Ik ga naar het toilet, doe mijn broek en onderbroek naar beneden en zie een groot slagveld. Ik had nog geluk dat het niet door mijn broek was gekomen, mede door een maandverbandje wat ik vrijwel altijd voor heb... Ik schrik maar geef mezelf geen kans om hier iets van te vinden. Uit instinct app ik mijn moeder, die wel wist van de zwangerschap en ik zeg dat ik haar zo wel bel, ik hoefde alleen nog twee subcutane naaldjes te zetten, dan kon ik naar huis. Ze belde me gelijk op en vroeg me of het wel ging, ik reageerde nog in volle adrenaline van het werk en snapte haar vraag niet. Ze zei dat ik van haar het UMCG moest bellen. Toen ze dat zei dacht ik even na en knakte ik.  Ik  zei tegen mijn moeder dit dit toch niks hoeft te zeggen zij en mijn oudste zus hebben ook veel bloedingen gehad de eerste weken in het eerste trimester. Ja, dat klopte maar dit kon ook wat anders zijn, beter het zekere voor het onzekere, opperde mijn moeder. Dat is ook zo. 

Shit... mijn hoofd was helemaal niet meer met werk bezig en volledig omgeslagen in angst en zelfs even boos, waarom moest ik ook NU naar de wc. Ik belde mijn collega verpleegkundige op om te vragen of ze de teamcoördinator wilde ophalen waarvan ik wist die er ook nog was, vanwege verlate zaken nog regelen. Ik belde ondertussen naar het UMCG en ze vertelde me inderdaad dat ik hoogstwaarschijnlijk een miskraam zou hebben. Ik mocht direct komen. Dit zag ik niet zitten om nog dik driekwartier te moeten rijden, ik had het gedaan en dat was mijn angst, voor mezelf. Ik vroeg of ze dit wilde doorsturen naar Assen, dan ging ik daarheen. Dit was akkoord. Collega en teamcoördinator schrokken beide heel erg. De teamcoördinator bracht mij gelijk naar het ziekenhuis waar mijn moeder en mijn man ook heen kwamen. De verloskundige die daar toen was, sprak rustig, lief en vroeg alles na. Ik was kalm en wilde wachten met de echo tot John er was. Ik vroeg haar hoe ik niks heb kunnen bemerken, adrenaline en drukte was het antwoord, dit klopte want sinds het belletje met het UMCG kreeg ik meer buikpijn en krampen dan ik doorgaans altijd al heb.Ik werd voorbereid op het ergste en ik snapte maar al te goed wat dit zou betekenen. Sterk blijven, spreek ik mezelf toe. John en mijn moeder loste de teamcoördinator af en mijn moeder bleef op de gang wachten tijdens de echo.Het was stil, via mijn buik was echt niks te zien, zou ook niet kunnen met dit termijn maar het proberen waard.Er werd een vaginale echo gemaakt...Maar ook toen, kon ze niks specifieks zeggen. Ze zag een vlies, het eidooiertje en iets ieniemienie kleins zitten, maar wist absoluut niet wat dit was. Dat er een opbouw naar een zwangerschap was, kon ze wel hieraan zien.Ik zat in de 8e week van de zwangerschap en ze vertelde dat ze dan toch wel foetale delen en een hartje verwacht. Toch mochten we ons geen zorgen nog maken en moesten wachten op de afspraak in het UMCG, dat was overmorgen.In vreselijk veel spanning met nog een enorme bloeding en krampen hebben we de 48 uur uitgezeten.Die vrijdag, onderweg naar het UMCG bespreken John en ik wat we kunnen verwachten, onze angsten en waar we op  hopen. De John die ik ken is altijd positief, altijd denken in het goede en zien wat komen gaat. Ik ben meer de denker en kan dan sneller in emotie schieten. Aangekomen bij de afdeling van voorplantingsgeneeskunde werden we opgeroepen na zwijgende lange spannende minuten in de wachtkamer te hebben gezeten. De standaard vragen kregen we van de specialist, maar ze keek me bezorgd aan. Begrijpelijk want dat waren wij ook. Zullen we dan maar gaan kijken? Vroeg ze. Zoals iedereen wel kent ga ik op zo'n prachtige gynaecologische stoel in het ziekenhuis liggen, ze pakt het echo apparaat en ze verteld me rustig waar ze naar gaat zoeken. We spreken af dat ze alles benoemd wat ze ziet. Niet alleen omdat ik het ook reuze interessant vind maar ook gewoon omdat ik wil weten wat er gebeurd in mijn lichaam. De echo begint... we zien de baarmoeder begint ze, die niet een fijne stand heeft, ligt diep, wat naar achter en is niet mooi egaal rond. Ze vervolgt de echo met uitspreken wat ze ziet. Ik zie cystes aan het rechter ovarium(eierstok). Ik zie wel iets kleins onderin de baarmoeder, te meten 0.2mm. De eidooier is goed te zien bovenin.Maar ik zie helaas geen foetale delen. En ze stopt de echo. Ik durf John niet aan te kijken...We krijgen een excuses voor het slechte nieuws en vraagt mij aan te kleden en even erbij te komen zitten.Wanneer ik mij aankleed weet ik even niet wat ik moet voelen. Ik kan niet huilen, boos worden of wat dan ook. Ze heeft nog niks concreets gezegd, toch? Ik kom erbij zitten en ze verteld dat we waarschijnlijk dit vruchtje zijn verloren. We vragen wat nu te doen. Protocol geeft aan nu de natuur zijn werk te laten doen, het zal waarschijnlijk zichzelf afstoten in de komende dagen.Over een week moesten we terug komen om te zien of dit zo is of dat er andere keuzes gemaakt moesten worden. Of te wel een curettage of medicatie mee krijgen naar huis. Maar zover was het nog niet. Waardoor kan dit toch zo, vroeg ik me af. Ik kreeg mijn gewicht als reden, dat dit alsnog kon zijn, ondanks 53 kg te zijn afgevallen. Ja ik zit nog steeds met een te hoog BMI met mijn 1.58 en 85 kg dat snapte ik ook wel, maar echt, kon dit de reden zijn? We bespraken dat zij, onze gespecialiseerde gynaecoloog er zelf die week erop tijdens de vervolg afspraak niet zou zijn vanwege privé redenen. Dat is prima natuurlijk. Ze wilde ons al het goeds wensen, want als het volgende week wel zo was dat het afgestoten was, zouden we ontslagen worden uit het centrum in het UMCG, aangezien ik toch spontaan zwanger geworden was. En dus, we weer helemaal opnieuw moesten beginnen. De percentages zouden dan zo zijn dat we eerder kans zouden hebben op weer een spontane zwangerschap dan dat we met hulp zwanger worden. Ergens mooi natuurlijk, maar dat is niet wat we wilde horen na al twee klappen te hebben gehad voor je gevoel. Maar goed, begrijpelijke uitleg, we snappen het, auwts...We zaten in de auto... Zeiden niks tegen elkaar. Ik wilde mijn ouders bellen en ik leg het ze alles uit, ze zijn sprakeloos.  Vinden het zo erg en hopen op een wonder komende week.We besluiten de rest van onze beide gezinnen ook op de hoogte te brengen van dit alles, aangezien we net aankomend weekend de zwangerschap wilde bekend maken aan onze zussen. Iedereen schrikt, uiteraard.Zoals ik ben, neem ik het weekend samen met John rust, maar ga maandag toch naar een spoed overleg op werk op mijn vrije dag, dinsdag ging niet heel lekker op werk en ik meld me dan ook de woensdag ochtend toch ziek. Op werk hebben ze het al mee gekregen vanaf de bloeding op werk die avond dat het mis ging. Gadsie, dit is zo niet hoe we het gedacht hadden. Die woensdag heb ik weer een enorme bloeding met stolsels en ben er van overtuigt dat dit het was. Het is klaar nu. Mijn droom, mijn aller aller grootste droom om mama te worden, gaat nu, voor nu... voorbij.Die vrijdag, weer met John naar het UMCG rijden. We zijn oké, rijden erheen met in onze achterhoofd dat het al klaar is. We hebben gehuild, rouwen en hopen eigenlijk niet meer en blijven liever realistisch. Een arts roept ons op om te komen naar de kamer, we hebben heel kort het algemene vragen stuk en ik mag me dan uitkleden en op de welbekende stoel liggen. We zitten nu dus in de 9e week van de zwangerschap en het kan maar zo zijn dat ik al eventjes niets meer draag.De echo begint en John kijkt rustig mee. Ik hoef niet perse mee te kijken meer maar ben wel geïnteresseerd in wat er nog in mij "zit".  Ik vraag of zij ook hetzelfde ziet onderin de baarmoeder en ze geeft aan dit niet te zien, ze ziet wel iets kleins boven in, ze meet het op en is 0.5mm. Hoe kan dat vraag ik, normaliter plakt de celdeling zich toch vast aan de baarmoederwand en zwemt het niet meer? Dit is inderdaad het geval en ze vraagt aan me of we dat wel zeker weten zo gehoord hebben de vorige keer. Ik begin te twijfelen aan mezelf. Ze wil in overleg en ik mag me aankleden. Weer kleed ik me aan en weet ik niet wat dit nu weer betekend. Ik zit bij John, er zit nog een student in opleiding bij en ik voel haar ongemak. Ik begin uit interesse met haar te praten in deze tussentijd, breekt het ijs ook maar even voor haar en stiekem ook voor ons zelf. De arts komt terug en vraagt of we de echo hebben van de vorige keer, die heb ik mee en laat haar zien. Inderdaad onderin een meting van 0.2 mm. En nu bovenin de baarmoeder een meting van iets van 0.5 mm. Echter dat wat er zat onderin is niet meer te zien. Ze excuseert zich en zegt nogmaals dat we een week moeten wachten. Voor het geval dat. Wel stelt ze, dat we sowieso een curettage inplannen voor de week erop als er geen groei of hartje te zien is. Oef. Oké, it is what it is.En daar rijden we weer... Op naar huis, met nog veel meer vraagtekens in en boven onze hoofden... En nog geen hartje of foetale delen te zien. Is dit normaal vragen we ons zelf af...

...

Klik hier voor het volgende deel van dit blog