De kraamtijd zit er nu echt op. De eerste 6 weken als een gezinnetje van drie zijn nu voorbij. De tijd is voorbij gevlogen en het voelt alsof je er altijd al geweest bent. Niet meer weg te denken uit ons leven. De allermooiste, liefste en leukste baby die ik ooit heb gezien. Dat ben jij. Maar de tijd gaat voor mij bijna te snel, ik kan het bijna niet bijbenen. Zo zat je nog veilig in mijn buik en nu moet alles alweer ‘normaal’ worden. Ik ben zo blij dat je er eindelijk bent, we hebben zó naar je uitgekeken. Maar ik heb soms ook heimwee. 

Eind mei 2023 kwam de voor ons de verrassende diagnose dat onze nu 5 jarige dochter naast heel veel andere voedselallergieën ook nog glutenintolerantie (Coeliakie) heeft. Er ging een nog grotere allergiewereld voor ons open. Ze kan dus naast dierlijke melkproducten, ei, soja, appel, rundvlees en haver ook niet tegen gluten. Best een uitdaging MAAR niet onmogelijk!

De dag is aangebroken. Mijn vader komt vroeg bij ons om de kindjes na school te brengen. We brengen onze jongste dochter na de opvang en we rijden door na het ziekenhuis. De spanning zit er goed in. Maar we gaan ervoor dat het juist beter gaat worden 🙏.. ik werd na de afdeling gebracht en daar mocht ik me mooie schort aantrekken en toen in bed want ik kreeg een tabletje waar je suf van word en dan mag je niet meer uit bed. Nou daar lag ik. Ik zei tegen man lief ga ma na huis want ik word toch zo opgehaald. Nog geen 20 minuten later mocht ik mee. Ze brachten me na de kamer waar je infuus krijgt. Brrrr wat had ik het koud. 5 keer mis 

Afgelopen week betrapte ik mijzelf tijdens het dagelijkse huishoudrondje op de cliché gedachte “Is dit het nou? Is dit alles?”. De dag begon met de schoolrun; stapeltjes kleding klaarleggen, brood smeren, flesje klaarmaken, niet vergeten zelf van pyjama naar iets toonbaars te wisselen, tassen vullen en de hele bups zo ver krijgen dat ze schoenen en jassen aanhebben. Na de schoolrun tijdens het ontbijt de gedachten verzetten naar de werkafspraken van die dag; van moeder naar werknemer in één kop thee. Als de laptop ’s middags dichtklapt roept de huishoudplanning en maakt de werknemer versie van mijzelf plaats voor een (wat opstandige) huisvrouw. Met dat de poetsdoeken in de wasmand vallen, is het tijd om mama-ik uit de kast te trekken. Kroost (inclusief minstens één meltdown) weer ophalen, grotere borden op tafel en…verrek...genieten van het feit dat we weer allemaal samen zijn. Tijdens de grapjes en raadsels van de jongens, de gekscherende opmerkingen van mijn man en de gekke bekken van de dreumes door, betrap ik mijzelf op een schaapachtige glimlach. Ja, dit is het nou. Dit is alles. Hoe heb ik kunnen denken dat er nog meer mogelijk is in een dag?

Het was een geluid wat ik al heel lang niet meer gehoord had: de ding-ding van de ijscoman. Het effect is echter onveranderd. Er werd hysterisch gekrijsd: "De ijscoman! Vlug, vlug! De ijscoman!" Gedonder op de trap van haastig genomen stappen, rinkelende euro's die uit de wild opengetrokken spaarpot vlogen, te hard opengeslagen deuren. Op dat moment overvalt me, helaas te laat, de realisatie: als volwassene moet ik me niet zo gedragen.