Hier sta ik dan, aan het begin van ons adoptiereis. Een lange, spannende tocht met onbekende avonturen en hopelijk een happily ever after! Het klinkt als een sprookje en soms voelt het ook zo, maar de weg hier naartoe was alles behalve dat! Een triljoen hormoonspuiten. pijnlijke puncties, met de kijkdoos in de schijnwerpers, gefrunnik door vreemden en liters tranen hebben me hier gebracht. En toen was dat 'ineens voorbij. Ik gebruik aanhalingstekens, want ookal is het een jarenlang proces geweest, het einde voelde abrupt. Mijn man en ik hebben de tijd genomen om te bekijken hoe we nu verder zouden gaan. Met z'n tweeën of toch als gezin. Adoptie kwam ter sprake en onafhankelijk van elkaar hebben met het idee gespeeld. In gedachten gehouden, gevoeld... hoe zou dat zijn? Zijn wij daar het juiste stel voor? En na een tijdje hebben we samen de knoop doorgehakt; wij gaan ervoor! Wij hebben zoveel liefde te geven, een kindje is welkom bij ons.