Zwangerschapsvergiftiging

Na een hele lange weg van zwanger (proberen te) worden en zwanger zijn komt de dag van de bevalling steeds dichterbij.

Bij mijn eerste zwangerschap waren er een aantal kleine complicaties die vooral vervelend waren, maar niet echt schadelijk voor mij of de baby. Bij de controle met 35 weken bleef mijn man dan ook thuis in bed na zijn nachtdienst. Ik hoopte dat dit een van de laatste controles zouden zijn. Mijn bloeddruk was al een tijdje iets aan de hoge kant, maar vandaag bleek mijn  bloeddruk toch echt te hoog en bovendien waren de eiwitwaardes in mijn urine te hoog. Ik werd dan ook meteen doorverwezen naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis werd er meteen een ctg gedraaid. De conditie van mijn kindje bleek goed te zijn. Mijn bloeddruk was wel aan de hoge kant, maar nog niet alarmerend en alle waarden van de bloed- en urine-uitslagen waren binnen de marges. Ik werd naar huis gestuurd met het verzoek om 2 dagen later weer terug te komen.

Zo ging dit bijna twee weken lang. Om de dag naar het ziekenhuis. Alle waardes bleven steeds net binnen de gewenste waardes en ook de baby leek het goed te doen.

Plotseling kwam er echter een avond dat ik me niet goed voelde. We waren op bezoek bij mijn ouders en ik dacht dat het koekje dat ik net gegeten had niet zo goed gevallen was, maar mijn man hield vol dat we toch echt beter even langs het ziekenhuis konden gaan. Het was inmiddels rond elf uur ’s avonds toen we aankwamen. Weer een ctg waarop alles goed was, weer bloedonderzoek en urine-onderzoek. We waren inmiddels in de wachtkamer gezet en er werd aangegeven dat we nog even op bepaalde uitslagen moesten wachten, maar dat dit een formaliteit was. Rond 1 uur kwam de arts met de mededeling dat de waardes zo hoog waren dat ik moest blijven. Ik was enorm opgelucht, omdat ik het gevoel had dat er nu echt wat ging gebeuren.

Hoe het verder ging lees je in mijn volgende blog.