ZWANGERSCHAPSUPDATE – WEEK 38

En dan ben ik ineens 38 weken zwanger. Die zag ik een week geleden niet aankomen. Eigenlijk zou ik namelijk al bevallen zijn vorige week, maar dat liep toch even anders. Nadat ik mijn hele verhaal hier had opgeschreven en gedeeld voelde ik mij gelukkig meteen weer stukken beter en rustiger. Maar hoe ging het de rest van de week met mij? Was het een beetje vol te houden en hoe gaat het met mijn bloeddruk?

Omschakelen, omschakelen en nog eens omschakelen...

Nou zeg, dit was me het weekje wel. Een week vol met verschillende verwachtingen die steeds opnieuw werden bijgesteld. Op maandag ging ik terug naar het ziekenhuis en werd ik weer goed onderzocht en gecontroleerd. Daarna kreeg ik toch wel behorlijk onverwachts de mededeling dat ik de volgende dag al terug mocht komen om mij te laten inleiden. Wow, dat was even omschakelen.

Toen we dinsdag in het ziekenhuis aankwamen en ik met heeeeeeel veel moeite de eerste ballon kreeg ingebracht was ik er helemaal van overtuigd dat ik hoogstwaarschijnlijk de volgende dag opnieuw mama zou gaan worden. Ik begon net een beetje te wennen aan het idee toen ik er op woensdagochtend achter kwam dat er nog totaal geen vooruitgang was geboekt met de ballon. Poging twee dan maar. Vol met goede moet probeerden we het nog een keer en schakelde ik om naar het idee dat er die dag waarschijnlijk geen baby meer geboren zal worden. Prima, wij wachten rustig af. Wel lieten we onze vrienden en familie die op de hoogte waren van onze onverwachte avonturen een update horen over hoe we er voor stonden.

Daarna kregen we te horen dat er best kans in zit dat we die avond nog ons meisje eindelijk zouden kunnen ontmoeten. Ohhhh, spannend! Een half uurtje later viel de tweede ballon er spontaan uit en helaas pindakaas...hij had weer helemaal niets uitgehaald. We kregen te horen dat het voor nu het beste was om weer terug naar huis kunnen gaan. De baby én mama's lichaam zijn nog niet klaar voor een (natuurlijke) bevalling. Dus moest ik wéér even omschakelen...en hoe!?

Even herpakken

In de uren daarna ben ik vooral bezig met het verwerken van wat er zojuist allemaal is gebeurd. Voorop staat dat het goed gaat met zowel de baby als met mijzelf, maar dat omschakelen hakt er toch wel even in. De rest van de nacht ben ik alles nog even opnieuw aan het herbeleven en slaap ik slecht.

Donderdag ben ik alleen thuis en neem ik de tijd om het hele avontuur van mij af te schrijven. Dat helpt enorm. Het geeft mij vrijwel direct de rust die ik nodig heb. Het is goed zo. Het was gewoon nog niet het juiste moment. Ik heb er vrede mee al neemt het natuurlijk niet weg dat ik nog steeds hoop dat de kleine meid zich snel laat zien.

Terug naar ziekenhuis

Op vrijdag ben ik in de ochtend thuis samen met Lola. Ze is erg lief en we hebben een ontspannen en rustig ochtendje samen. We spelen met haar poppen en met de baby in mijn buik. Ik krijg slabbers op mijn buik en extra stukjes van Lola's appel die ik voor de baby moet eten. 's Middags komt papa thuis en gaan we met zijn allen terug naar het ziekenhuis. Hier wordt opnieuw mijn bloeddruk opgemeten en mag ik tegelijkertijd een half uur aan de CTG. Mevrouwtje is zo ontzettend aan het bewegen dat ik regelmatig haar hartslag kwijt ben met het CTG apparaat. Kleine wiebelkont.

Mijn bloeddruk is helemaal goed. Hij eindigt zelfs met 125/65. Super! Na een kort gesprek met een gynaecoloog word ik naar huis gestuurd met de opdracht om twee keer per week terug te komen om mijn bloeddruk op te meten, en verder vooral rustig af te wachten.

Bijzondere momentjes

Vrijdag op zaterdagnacht heb ik veel last van buikpijn, harde buiken en pijn in mijn bekken. Regelmatig voel ik krampen en denk ik...zou het nu toch begonnen zijn??? Dan slaap ik weer even verder en blijft het rustig. Nee dus. De rest van het weekend doen we rustig aan en heb ik wel continu last van harde buiken. Iedere middag slaap ik als een blok tijdens onze middagdutje en 's nachts ben ik veel wakker. Mijn buik begint nu echt in de weg te zitten en voelt erg ongemakkelijk. Mevrouwtje daarbinnen beweegt nog steeds ontzettend fanatiek en vriendlief geniet van de high fives en schopjes die hij krijgt via mijn buik. Dit zorgt voor bijzondere momentjes. Momenten die we niet hadden gehad als alles anders was gelopen eerder deze week.

Ik leef nu echt van dag tot dag en vind het lichamelijk zwaarder dan geestelijk. Ik kan goed de rust houden in mijn hoofd en dat is zo fijn. Wel merk ik dat ik er toch echt wel klaar voor ben. Maar ja, nu ons kleine wiebelkontje nog. Ondertussen geniet ik vooral en koester ik de momentjes met Lola en ons mini meisje in mijn grote buik. Ik maak er het mooiste van, voor zolang het nog gaat duren.

Ondanks alles gaat het dus erg goed met mij.

Dit was alweer week 38. Lees hier mijn vorige zwangerschapsupdates!

Wanneer zijn jouw kindjes geboren? Hoe begon je bevallin