Zwangerschap Philou

Lauren, onze oudste dochter, was krap aan 3 maand toen het mij al weer begon te kriebelen. We hadden het er samen over en we waren het er beiden over eens dat het ons prachtig leek als we kort na Lauren nog een kindje op de wereld konden en mochten zetten. Onze insteek was wederom; “we zullen wel zien”. Echter bleef mijn menstruatie maar uit en was ik nog niet ongesteld geweest. Ik bracht een bezoekje aan de ha omdat onze kinderwens sterk was. Ik kreeg een pilletje mee die de hormoonhuishouding zou resetten. In mei 2018 gingen we naar Aruba en na die vakantie zou ik (als ik dan nog steeds niet ongesteld was geweest) dat pilletje nemen. De menstruatie bleef uit en bij thuiskomst wachtte het pilletje op mij. Ik had een soort van vaag onderbuik gevoel en wilde eerst een test doen. Ik wilde zeker weten dat ik niet zwanger zou zijn alvorens ik een dergelijke pil zou slikken. Omdat ik van deze zwangerschap (nog) niets voelde en totaal niet het idee had dat ik zwanger was, maar wél een soort van onderbuik gevoel had t.a.v. die pil, wilde ik eerst een test doen. En ja hoor, hij testte prompt positief. Omdat ik lichamelijk nog niets voelde, geloofde ik het in eerste instantie niet eens. Dus ik deed nog een test en ook die was positief! Ik was gewoon al zwanger! Huh, hoe dan. Ik bedoel, bij Lauren voelde ik het aan alles en nu had ik niets in de gaten. Ik snapte er niets van maar was natuurlijk wel intens gelukkig!

Wederom kon ik mijn man het blijde nieuws geven dat hij nog een keer papa zou worden. We zaten even snel te rekenen en volgens onze berekeningen zou het kindje in februari geboren moeten worden. Net als bij Lauren zat ik als snel bij de vk. Ondanks dat we net alles van Lauren achter de rug hadden en dus redelijk ‘ervaringsdeskundig’ waren, vond ik het best spannend! Maar ook nu klopte in volle glorie een piepklein hartje, zó mooi! Helaas was ik ook deze zwangerschap hartstikke beroerd, Het begon weer bij een week of 6. Ik gaf veel over en kon amper wat eten. Het was gelukkig wel minder heftig dan bij de zwangerschap van Lauren (dat verhaal kan je hier lezen). De misselijkheid en het slecht kunnen eten spreidde zich dit keer over een iets langere periode, maar minder intens. Tot een week of 22 was ik absoluut niet in mijn hum. De zwangerschap van Philou hebben we kenbaar gemaakt door een foto van Lauren de delen met een t-shirt waarop bedrukt stond: ‘Ik word grote zus’. 

Bij 16 weken hebben we een geslachtsecho laten doen. Mijn man had een sterk voorgevoel dat we wederom een meisje zouden krijgen en ik moet bekennen dat mij dit super leuk leek. Twee van die kleine meiden, zo kort op elkaar. Genieten leek me dat! En zo kwamen onze dromen uit, wederom verwachtten wij een meisje. Een echt meisjes gezin en ik mocht mij vanaf dat moment tot ‘meisjesmama’ bombarderuen.

Vanaf een week of 22 begon ik me eindelijk wat beter te voelen. Ik was niet meer zo misselijk, kon weer eten en voelde me steeds beter. Wel begon langzamerhand mijn bekken steeds meer pijn te doen en kreeg ik helaas last van bekkeninstabiliteit. Ik kan je vertellen, met een kleintje van op dat moment net een jaar, is dat echt géén feest! Ik kon haar amper nog tillen. De trap op was eigenlijk al te veel. Vanaf het moment dat mijn verlof in ging, was ik grotendeels afhankelijk van de hulp van mijn (schoon)ouders en uiteraard mijn man. De dagen die ik alleen was met de kinderen, regelde ik zo in dat ik altijd wel iemand in huis had om me een paar uurtjes te helpen. Ik had zoveel pijn dat een hele dag voor Lauren zorgen simpelweg niet kon. Ik voelde me in die periode volkomen afhankelijk van anderen, maar ik wist ook dat rustig aan doen de beste remedie was. Toch werd de bekkenpijn steeds heftiger. Ik lag in mijn verlof periode (die trouwens in ging 5 weken voor mijn uitgerekende datum) gemiddeld 2 keer per dag in bad. Dat was de enige plek waar ik enigszins pijnvrij kon zijn, dus daar genoot ik dan maar van.

Zaterdag 9 februari (termijn 40+3), dus twee dagen voor de bevalling, werd ik wakker met zo’n intense pijn, dat ik van gekkigheid niet wist wat ik moest. Ik kon niet meer in bed liggen, maar ik kon er eigenlijk ook niet uit komen. Mijn man heeft me geholpen om uit bed te komen, maar eenmaal staande kreeg ik mijn ene been letterlijk niet voor mijn andere. Ik wist op dat moment echt niet hoe ik het hebben moest, en kon alleen nog maar heel hard huilen. Toch maar even de vk gebeld om te vragen wat wijsheid was. Op haar aanraden een fysio opgezocht die gespecialiseerd is in bekkeninstabiliteit met de vraag of ik een consult aan huis kon krijgen, want geloof me, ik kon toch echt niet in een auto komen. Zo geschiedde, een paar uurtjes later, zo rond het middaguur, stond de fysio op de stoep. Ze heeft heel hard gemasseerd op de spieren en banden op mijn heupen en op een bepaald moment was ze flink aan het ‘sjorren’. Het was zeker niet fijn, maar ik merkte direct verbetering en was een stuk mobieler dan een paar uur terug. Ik kreeg oefeningen mee die ik braaf 2x per dag uitvoerde.

Maandag 11 februari vroeg ik aan mijn man of hij thuis kon blijven. Niet dat ik het idee had dat ik zou gaan bevallen, maar meer omdat ik nog steeds veel pijn had en het een fijn idee vond dat hij in de buurt was. Ik ging ’s ochtends even op de koffie bij mijn schoonzusje, die twee huizen verderop woont. Lekker cappuccino en wat gekletst over onze kwaaltjes rondom de zwangerschap (zij was een paar weken minder ver). Ik vervolgde mijn dag met een bezoekje aan de bakker (dat is 280 meter lopen). Ik ben er aangekomen, vraag me niet hoe, but I did it! Echter had ik werkelijk géén idee hoe ik ooit nog thuis zou komen…dus mijn man gebeld met de vraag of hij mij bij de bakker kon komen ophalen met de auto (schaam schaam). Gelukkig kon hij er wel om lachen. Om de pijn wat te verzachten ben ik maar weer in een warm bad gestapt. Hier heb ik serieus wel 2 uur liggen weken. Daarna ben ik nog even in bed gaan liggen om nog wat te slapen. Eind van de middag, rond 4 uur, gaf mijn man aan dat hij Lauren van de opvang ging halen. Gek als ik ben, riep ik snel dat ik me aan ging kleden en graag mee wou. Ik ging nog even plassen en liep vervolgens terug naar onze slaapkamer om wat kleding aan te schieten. Ineens lekte er wat vocht langs mijn benen, waar mijn man bij stond. Ik geneerde me kapot want op dat moment dacht ik echt dat ik ‘in mijn broek’ plaste. Snel weer terug naar de badkamer om me te verschonen en een doekje voor de vloer te pakken. Alles was weer schoon en ik ging voor aankleden poging 2. Maar ook op dat moment verloor ik weer vocht, maar nu een stuk meer. Pas toen realiseerde ik mij dat mijn vliezen waren gebroken (deze bevalling begon exact het zelfde als die van Lauren!