Zwangerschap met zorgen

Dennis moest even van de schrik bekomen. Heck, ik moest zelf ook even van de schrik bekomen. Ik had niet gedacht ooit nog uit mezelf zwanger te raken, en nu was dat zelfs door de pil heen gebeurd. Hoewel geschrokken, dit was het mooiste wat me kon overkomen en ik voelde meteen een liefde groeien voor dit eigenwijze kindje, dat niet had willen wachten om bij ons te komen.

Ik regelde een afspraak bij de verloskundige, al had ik geen idee hoe lang ik al zwanger was. Mijn gok was nog niet zo lang, want bij mijn jongens was rond de zes weken zwangerschap de misselijkheid begonnen en die had ik nog niet zo herkend. Ook was ik enkele weken geleden nog ongesteld geweest. De verloskundige vermoedde een innestelingsbloeding, maar over twee weken mocht ik langs komen en dan zou ze ook wel even een echo maken om te kijken of ze al kon zien hoe ver ik zou zijn.

Een dag later sloeg de misselijkheid toe en ik begon te denken dat ik inderdaad juist zat met mijn schatting. En later bleek ik op de echo inderdaad zo'n acht weken zwanger. Een prachtig klein kloppend hartje in iets dat er nog uit zag als een langwerpige "vlek". De uitgerekende datum werd 28 november. Ik was verliefd.

Ondanks de misselijkheid, de vermoeidheid en het inmiddels dagelijkse ritueel van knuffelen met de toiletpot, probeerde ik te genieten van m'n zwangerschap. Ik heb vaak gedacht dat ik van mijn eerste twee zwangerschappen te weinig genoten heb, doordat ik me gewoon ruk voelde. Zeker toen een derde zwangerschap er niet in leek te zitten, vond ik dat ik meer had moeten genieten van alles wat me wél gegeven was, ook al heb ik de kwaaltjes vaak genoeg vervloekt. Deze zwangerschap ging ik het anders doen. Ik ging genieten van dit cadeautje, hoe misselijk en moe ik ook zou zijn en hoe verschrikkelijk ik me ook zou voelen.

Maar ik had het onderschat. Genieten is toch echt wel heel moeilijk als je je eigenlijk gewoon shit voelt. Ik was gelukkig, maar vervloekte de kwaaltjes alweer. Met bijna elf weken zwangerschap begon ik bloed te verliezen. Ik schrok zo erg en raakte in paniek. Ik was kwaad op mezelf dat ik alweer niet aan het genieten was, want wat nou als het helemaal niet goed zou gaan? Dat het goed zou gaan met de baby in m'n buik was zo veel belangrijker dan hoe ik me voelde. Oh, als het maar goed zou gaan met m'n baby. En de tranen sprongen in m'n ogen.

Van de verloskundige mocht ik langs komen voor een echo, al had ze me al geprobeerd gerust te stellen omdat het bloed niet helderrood was geweest en ik geen buikpijn had. Stijf van de zenuwen nam ik plaats op de bank, en vrijwel meteen nadat ze het echoapparaat op m'n buik geplaatst had, zag ik wat ik nodig had om te zien. Dat knipperende vlekje, dat kloppende hartje. Weer sprongen de tranen in m'n ogen, maar deze keer van geluk en blijdschap. Mijn kindje deed het prima in m'n buik.

Een paar weken later had ik weer wat bloedverlies, maar weer was het niet helderrood en weer had ik geen buikpijn. Dat gaf wel enigszins hoop, maar gerust was ik absoluut niet. Ik voelde me gestrest. Het leek alsof mijn hele lijf gespannen was en niet wist hoe het moest loslaten. Het geluid van een kloppend hartje bij de verloskundige deed me wel goed, maar m'n hormonen hadden al lang een loopje met me genomen. Dit wist je nog niet, maar ik had krap een jaar geleden een depressie overwonnen. Wat mijn hormonen nu met mij deden, was alles behalve goed voor mij en voor de zwangerschap. Alle zorgen, ellende en angst kwamen weer naar boven. Ik vroeg me af of ik dit wel kon, een zwangerschap. En of het überhaupt nut had, een kindje op de wereld te zetten. Stress was funest, maar ik kon alles behalve ontspannen zwanger zijn. Ik twijfelde aan alles. Dennis, die het tijdens mijn depressie al zwaar te verduren had gehad, kreeg ook nog eens een kleine herhaling op z'n dak. Dit was ook alles behalve goed voor ons. Wat mocht ik in mijn handen knijpen met mijn verloskundige, die mij altijd serieus genomen heeft en gezorgd heeft voor vertrouwen en de juiste begeleiding.

De twintig weken echo was prachtig. We verwachtten een jongen. Ik was blij voor Dennis, die heel graag een jongen wilde. En ik was blij voor mezelf, drie jongens, wat een rijkdom!

De controles bij de verloskundige waren ook iedere keer goed. Omdat ik mee deed aan de IRIS studie, kreeg ik ook nog twee extra groeiecho's. De eerste, bij achtentwintig weken, was weer prachtig. Ik genoot ervan om weer naar mijn kleine jongen te mogen kijken. Dit maakte de misselijkheid, die nog steeds niet over was, en alle stressmomenten weer goed.

Toen ik dertig weken zwanger was, gingen we een weekendje weg met z'n viertjes. Dennis, ik en m'n jongens. Nog even lekker samen weg voordat de baby geboren zou worden. We zaten in een huisje in Center Parcs, waar m'n jongens genoten van de indoor speeltuin, bowlen, mini golf, een kook workshop voor kinderen en natuurlijk van doldwaze pret in het zwembad. Niek vermaakte zich uren met Dennis in de stroomversnelling, en Dyon was gek op de wildwaterbaan. Ik durfde het met mijn dikke buik niet aan om mee te gaan, maar wachtte onderaan de wildwaterbaan op hem. Ik genoot van dat blije gezichtje, iedere keer dat hij de hoek om kwam om naast mij in het bad te plonzen. Totdat ik van iemand per ongeluk een trap in m'n buik kreeg. Een volwassen vent probeerde tegen de stroming in het bad in te zwemmen, en had daarbij zonder het te merken mijn buik hard geraakt met zijn voet. Ik probeerde me niet druk te maken. Ik wilde vooral niet dat Dyon mijn lichte paniek zou merken, dus ik bleef hem opwachten onder aan de wildwaterbaan. Alleen van een iets veiligere afstand voor mij, in de hoop dat het Dyon met z'n kleine lijf alleen zou lukken om tegen de stroming in te zwemmen. Ondertussen concentreerde ik me op mijn buik. Zo lang ik bewegingen voelde was het goed, toch?

Maar de kleine man in mijn buik bewoog niet meer. Was hij anders een kleine druktemaker, nu voelde ik niets. Uren lang niets. Mijn paniek werd groter, maar nog steeds wilde ik mijn kinderen niets laten merken. Tussendoor vertelde ik het wel aan Dennis, en hoewel bij mij de tranen in m'n ogen stonden was hij er nog rustig onder. Hij was er van overtuigd dat mijn buik een stevig genoeg kussentje vormde en dat een trap echt niet meteen zo veel schade aan zou richten. Die kleine man lag gewoon te slapen in m'n buik, die laat later wel weer van zich horen.

Ik was er niet gerust op en besloot dat we maar makkelijk zouden eten. Een patatje bij de snackbar en daarna lekker de jongens laten uitrazen in de speeltuin, waar wij even rustig konden zitten met een drankje en ik mij verder kon concentreren op mijn buik. Ja, ik voelde een beweging. Een plopje. Totaal niet wat ik gewend was, dus gerust gesteld was ik absoluut nog niet. Nog steeds lichtelijk in paniek heb ik toch mijn verloskundige maar gebeld. Maar wanneer je aan de andere kant van het land zit, is het voor haar ook niet makkelijk om mij gerust te stellen. Zeker niet met al die stress en onzekerheid die ik al had. Omdat ze toch wilde dat ik die nacht überhaupt een oog dicht zou doen, regelde ze voor mij dat ik op controle mocht in het ziekenhuis in Venlo.

Het was verstandiger dat ik niet alleen zou gaan, dus hoe onhandig ook, om negen uur s avonds reden we met z'n vieren naar Venlo. Dyon en Niek vielen onderweg in slaap en omdat ik het niet nodig vond om ze wakker te maken, en her risico te lopen op twee oververmoeide jongens in het ziekenhuis die laaaaang zouden moeten wachten tot mama klaar zou zijn, bleef Dennis met mijn slapende jongens in de auto wachten. Ondertussen kreeg ik een echo en een hartfilmpje. Gelukkig had ik me druk gemaakt om niets, want op het moment dat de koude gel op m'n buik gedaan werd, begon de kleine man in m'n buik dan eindelijk te reageren. Het buikfeestje was terug en meneer bleef tijdens het hartfilmpje de doppen ontwijken, maar alles was tenminste goed en we konden met een gerust hart terug naar het huisje.

De rest van m'n zwangerschap verliep rustig. Nog steeds knuffelde ik regelmatig met de toiletpot, maar de blije bewegingen in m'n buik bleven duidelijk aanwezig en sinds die schok na die trap in m'n buik, genoot ik extra van elke trap van binnenuit. Ook als die tegen m'n ribben kwamen. De laatste groeiecho met vijfendertig weken zag er ook prima uit. Ik verwachtte een kleine jongen, maar hij groeide volgens z'n eigen lijn en ik hoefde me geen zorgen te maken. Dyon en Niek waren immers ook kleine babies geweest, en bij zo'n kleine mama hoefde je ook geen reuzenkind te verwachten. Het enige wat niet zo lekker meer liep was m'n bloeddruk die de laatste weken erg aan het stijgen was en het vele vocht dat ik begon vast te houden. Ik herkende het wel van mijn vorige zwangerschappen en maakte me (voor de verandering) niet zo druk. De verloskundige vertrouwde het minder. Ik zat steeds op het randje van toelaatbaar en moest om de dag terug komen om m'n bloeddruk in de gaten te blijven houden. Op 11 november vond ze het wel genoeg geweest. Ze stuurde me voor alle zekerheid voor extra controles naar het ziekenhuis. Ik vond het prima en liep meteen na m'n controle bij de verloskundige door naar het ziekenhuis. Wat ik nog niet wist is dat ik het ziekenhuis niet meer zou verlaten zonder m'n baby.