Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • zwanger
  • pregnant

Zwangerschap Lauren

Hoe het allemaal begon…

Eind 2016 hadden we wederom “zo’n” gesprek over het vormen van een gezin. Ik gaf weer eens aan dat ik er nou toch echt wel eens klaar voor was en eigenlijk niet heel veel langer wilde wachten. Tot mijn grote verbazing gaf mijn – toen nog vriend – aan dat hij er ook wel aan toe begon te komen (yes!). Uiteindelijk spraken we af dat ik in februari 2017 mijn spiraal zou laten verwijderen en we het dan wel zouden zien. We hadden geen haast, waren beiden nog hartstikke jong maar mocht het ons snel gegund zijn, dan waren wij er meer dan klaar voor. Zo gezegd, zo gedaan. Februari de spiraal eruit en dan maar wachten op de 1e menstruatie om in ieder geval iets van een indicatie te hebben. Maar de menstruatie bleef uit…..

Ik was nog nooit zwanger geweest, maar ik voelde aan alles dat het raak was. Twee zwangerschapstesten gaven een negatief resultaat, maar daar geloofde ik vrij weinig van. Ik wist zo zeker dat ik zwanger was. Op zondag 2 april, om 5 uur in de ochtend, testte ik nogmaals. En ja hoor! Ik had een positieve test in mijn handen! Met tranen van geluk sprintte ik weer naar boven om mijn vriend wakker te schudden en hem te vertellen dat hij papa werd. Wauw, wat een geluk en hoe bizar snel was het al raak. Dat hadden we van te voren nooit mogen dromen!

Met een termijn van 6 weken zat ik al bij de vk voor een eerste echo. En ja hoor, daar knipperde in volle glorie een piepklein hartje. Wauw, wat bijzonder om mee te maken. Vanaf datzelfde moment begon de misselijkheid in te slaan. Man o man, wat ben ik ziek geweest. Ik gaf veel over en kon vrijwel niets eten. Dat we in april ook nog eens de sleutel van ons nieuwe huis kregen, er veel geklust moest worden en ik voor de buitenwereld moest doen alsof alles oké was, viel me best zwaar. Tot een week of 16 liep ik met mijn ziel onder mijn armen. Eten ging vrijwel niet tot zeer weinig en ik bleef maar overgeven. Ik viel 8 kg af en voelde me zo slecht tegenover dat kleine wonder in mij. Maar de vk stelde mij gerust en zei dat het kindje wel pakte wat het nodig had en niets te kort kwam. Dus dat was een zorg minder. Vanaf 16 weken ging het steeds beter én was het tijd de geslachtsecho. Ik had een zeer sterk voorgevoel dat ik een meisje droeg, en ja hoor! De echo bevestigde dit! 

Tot een week of 33 heb ik eigeens last van gehad. Ik had energie, kreeg een prachtig mooie buik waar ik mega trots op was en voelde mij op en top vrouw. Op 29 augustus ging mijn vriend ook nog eens op de knie voor mij en heb ik volmondig ‘JA’ gezegd! We wilden heel graag trouwen vóór ons kindje geboren werd, zodat we allemaal de zelfde achternaam zouden dragen. De datum stond gepland, 21 november 2017, met een termijn van 37+3 zouden wij elkaar het ja- woord gaan geven (strakke planning!).

Tussendoor moest er hard geklust worden in ons huis. Vooral de babykamer moest flink aangepakt worden. Van 1 kamer maakten mijn vriend en zijn vader 2 kamers (met het oog op de toekomst). Toen de scheidingswand stond, er behangen en geschilderd was, kon de vloer gelegd worden. Met 33 weken zwangerschap gingen we samen aan de gang. Laminaat leggen op de bovenverdieping en dat deden wij verdomde goed!

Op 21 november 2017 gaven wij elkaar in het bijzijn van onze ouders (en de kleine meid in mijn buik) het ja- woord. Het was een prachtig mooie dag en ondanks de strakke planning had ik het niet anders gewild.

Vanaf 33 weken zwangerschap kreeg ik wat gebruikelijke klachten. Maagzuur, lichte bekkenpijn, veel plassen, zwangerschapsdementie. Ik had geen last van opgezwollen enkels of vingers en ook de hormonen bleven redelijk in toom.

Bij 37 weken zwangerschap, hebben we een zwangerschapsshoot* gedaan. Fijn in eigen huis, in onze eigen omgeving. Zie onderaan de blog enkele van een reeks prachtige foto’s!

Met een termijn van 39+6 werd ik gestript en een dag later zette ik onze dochter, op 9 december 2017 om 12.41, ter wereld. En we hebben haar de naam Lauren Juliëtte meegegeven.