Zwangerschap Ize (1/2)

Het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was heb ik vrij snel mijzelf aangemeld bij de verloskundige. Nog voordat ik tegen mijn man over de zwangerschap heb verteld. Ja, zo’n vreselijke vriendin (nu inmiddels vrouw) ben ik.

Ondanks dat ik de test echt 100x heb bekeken twijfelde ik tóch nog aan de uitslag. Toen ik de verloskundige aan de telefoon had heb ik gevraagd ‘kan het toch nog negatief zijn dat de test niet klopt?’. Gelukkig kreeg ik de verlossende woorden dat de test echt moet kloppen en ik genoeg HCG aanmaak om de test positief te krijgen.

We maakte een afspraak voor 27 maart '18. Dat vind ik nog steeds een hele speciale datum want dat is ook mijn verjaardag en dat zou dan het mooiste verjaardagscadeau zijn die ik ooit heb gehad. Maar omdat ik mezelf voor hield dat ik het misschien inbeelden werd ik langzaam een beetje gek van mezelf (ik geloof mijn man ook van mij haha). Ik heb toen de verloskundige weer gebeld om de afspraak één week te vervroegen.

20 maart was het dan zo ver. Wij mochten voor het eerst naar ons kindje kijken en zien of het hartje zou kloppen. Gelukkig hoefde we niet lang te wachten voordat we naar binnen gingen en werden hartelijk ontvangen.

Na een kort gesprek en lieve felicitaties was hét moment aangekomen en mochten we naar de echo kamer toe.

Niemand heeft mij van te voren gezegd dat (meestal) de eerste echo inwendig zou zijn. Dus zoals jullie wellicht zullen begrijpen stond ik daar super ongemakkelijk mijn broek uit te doen. Maar dacht wel ‘zo, deze drempel heb ik ook maar weer gehad’. De verloskundige pakte de inwendige echo en ik dacht ‘zooo, hallo daar. Hadden ze geen kleiner formaat?’ Ik hoor de verloskundige ook nog zeggen ‘ontspan maar hoor meid. Probeer je knieën zoveel mogelijk naar buiten de draaien’.

JAA, daar was ze. Nou ja, we moesten goed kijken want het was echt een mega klein garnaaltje (stipje) dus van een baby konden we echt nog niet spreken maar haar hartje klopte al wel.

Wij gingen dolgelukkig weg bij de verloskundige en bij mij kon het eindelijk gaan dalen. Geloof me, voor de afspraak bij de verloskundige heb ik zo’n 20 testen gedaan om te kijken of het echt waar was.

De eerste weken van mijn zwangerschap verliepen vrij soepel. In het begin ben ik alleen maar heel moe geweest en dat was het wel. Ik dacht toen nog ‘als dit zo heel de zwangerschap is dan fiets ik er zo doorheen’.

Mijn plan liep toch iets anders dan ik gepland had. Vanaf de 25ste week ging ik steeds meer klachten krijgen. Het begon langzaam met pijn aan mijn linker rib. Dat was allemaal nog wel te handelen. Vervolgens kreeg ik ook vreselijke maagzuur. Rennies waren destijds echt mijn nieuwe BFF om de dag een beetje door te komen. Maar wat zijn die dingen smerig!

Op mijn werk had ik al vrij vroeg aangegeven dat ik graag met 36 weken met verlof wilde gaan (dan hoopte ik dat ze langer bleef zitten en ik langer verlof zou hebben) en 4 weken vakantie erachter wilde plakken. Dit heb ik ook verteld bij de verloskundige en zij adviseerde mij om met 34 weken met verlof te gaan. Na dit advies heb ik dit gecommuniceerd naar mijn werkgever en hij was er uiteraard mee akkoord. Gelukkig! Overigens had ik niets anders verwacht.

Maar toen, de zomer. Sinds wanneer is het zo verdomd warm in Nederland? En sinds wanneer krijgen wij maar liefst twee, ja je leest het goed! TWEE hittegolven in één zomer? Geloof me, wat een HEL!!

Ik zweette op plekken waar ik normaal nooit zweette en ik heb ook nooit geweten dat ik zoveel vocht kon verliezen en vooral kon vasthouden, MIJN HEMEL. Van mijn collega kreeg ik zelfs de bijnaam ‘klein olifantje’. Dat was ik ook echt.

Dit kleine olifantje ontwikkelde zich steeds meer naar een volwasseneolifant door het vocht. Kon geen schoenen meer aan (gelukkig was het lekker weer), geen sieraden meer om en mijn spijkerbroeken begonnen zeer te doen als ik ze een hele dag aan had.

Met dit lekkere weer was het ook altijd al verschrikkelijk om op kantoor te zitten. Niet alleen omdat iedereen in de zon aan het genieten was maar ook omdat wij geen airco hadden maar wel OVERAL ramen. Oftewel, wij zaten in een vissenkom. Het werd gerust zo’n 34 graden bij ons binnen. Dat is wanneer je niet zwanger bent al geen pretje laat staan als je al een ‘klein olifantje’ bent al he-le-ma-al niet.

In de weken dat het steeds warmer werd en ik tegen de 30 weken aanliep ging het steeds slechter en slechter.

Wordt vervolgd..