Snap
  • Zwanger
  • zwanger
  • #blindedarmontsteking

Zwangerschap D

Maart 2013, mijn man en ik waren op bezoek bij de bierbrouwerij in Arcen. Halverwege de rondleiding komen wij in de gistruimte of hoe dat ook heet. Heel warm en een bepaalde geur hing er. Ineens werd ik heel misselijk, met dat ik de ruimte uitliep kwam de eerste keer overgeven. Hondsberoerd was ik ineens. Mijn man heeft alleen de rondleiding afgemaakt en ik ben aan de overkant in het café gaan zitten. Buiten was het erg koud, daardoor voelde ik me gelijk een stuk beter. Na de rondleiding kwam de hele (onbekende) groep naar het cafe om een biertje te drinken. Ik sloeg over. Een stel ik schat 50+ kwam bij ons zitten, gaat het weer met je. Ik heel dapper, ja hoor gaat prima. De vrouw grapte... ben je soms zwanger. 's Avonds sliepen mijn man en ik in een hotel. Ineens was ik zó moe. Toen we in het hotel aankwamen viel ik vrijwel direct in slaap. Hij is in zijn eentje 'uit eten' geweest. De volgende dag kwamen we thuis en hebben we een test gekocht, en nog één en nog één?. Je raadt t al, zwanger. Enorm blij! Leuk! Gelijk begonnen we te fantaseren over namen. De eerste echo, spannend. Eerder hadden we al een miskraam gehad. Een extra vroege echo. Ik was zo nerveus! Gelukkig leek alles goed. De weken verstreken, ik spuugde heel wat af. 5 kg koste dit mij. Ik was al niet de zwaarste... met 11 weken was het ineens over. Ik kon weer redelijk normaal eten. Met 13 weken kreeg ik enorme buikpijn. Eerder (november 2012) had ik al een blindedarmontsteking. Niet behandeld... Onderzoek na onderzoek. Eerst werd het op bandenpijn geschoven. Echter herkende ik de pijn. In alles leek ik een a-typisch geval. Geen loslaatpijn, wel ontstekingswaarde maar dat werd nauwelijks hoger, geen koorts... na aandringen werd er een echo gemaakt, heel aparte ervaring. Ik voelde precies als de echoscopist op mijn blinderdarm zat en er van af floepte. De uitslag was duidelijk. Een licht ontstoken blindedarm. Gezien mijn eerdere klachten in 2012 en zwangerschap werd besloten om mijn blinderdarm te verwijderen. Het werd wachten op de SEH. Daar zat ik dan met mijn zusje. Nog geen 10 minuten kwam er een assistent. Mw, ze wachten op u in het OK. Huh, gaat het NU gebeuren. Ik had nog geen eens contact gehad met mijn man. Gelijk moest ik het OK jasje aan, infuus geprikt en ik mocht nog even snel mijn man bellen. Ondertussen 15 weken zwanger. Geen tijd voor zenuwen en nadenken, hup onder het mes. Dat was zo achter de rug. Toen ik bij kwam was mijn man in het ziekenhuis aangekomen. Veel slaap had ik. Ik werd om 3 uur geopereerd en moest een nachtje blijven. De volgende dag mocht ik naar huis als het goed ging. Maar pfoe, wat een pijn. Ik mocht vanwege de zwangerschap alleen paracetamol. Ik zag het écht niet zitten om naar huis te gaan en vond het best om te blijven waar ik was. Nog een nachtje blijven dus. De volgende dag werd ik wakker en voelde me een hele pief. Hoognodig moest ik naar toilet. Schuifelend met een kussen voor mijn buik ging ik naar toilet. Nog geen 10 meter gelopen voelde ik me licht worden in mn hoofd. Ik kon nog net een seintje geven en daar ging ik. Flauwvallen door de pijn. Snel werd er gehandeld. Dit gebeuren heeft zo me zoveel enerie gekost, ik voelde me zo slecht! Mijn ouders kwamen op bezoek. Dat gepraat, ik kon het niet aan... Snel vertrokken ze weer. Paracetamol moest ik slikken. De kracht had ik er niet voor. Dat werden zetpillen. Dit alles betekende, nog een nachtje moest ik blijven. De volgende dag (zaterdag) wilde ik opeens zó graag naar huis. Ik voelde me een stuk beter. Smiddags werden we verrast door vrienden en kadootjes voor de zwangerscshap. Heerlijk, thuis!! Na 4 weken dacht ik wel weer te kunnen werken. Wat ik onderschatte, dat ik op tijd op mijn werk moest zijn, daarvoor moest aankleden en eten. Allemaal opeenvolgend. Bek-af was ik. Dat werken kón nog helemaal niet. 7 weken heb ik uiteindelijk thuis gezeten. Bij 22 weken zwangerschap ging ik weer werken. Verder een normale heerlijke zwangerschap gehad. In het ziekenhuis waarschuwde ze ons voor een vroegere geboorte ivm de narcose. De 40 weken naderde. Die passeerde we vol ongeduld. Ieder pijntje denk je nu gaat het beginnen. Vol ongeduld om eindelijk ons kindje in armen te houden. 9 lange dagen... tot de bewuste geboortedag. Die lees je in de volgende blog.

Tot snel, liefs