Zwangerschap 2 jaar geleden

Mijn zwangerschap...

Begon vrijwel zoals elke zwangerschap met een zwangerschapstest ;-) 

In de eerste weken kwamen de eerste kwaaltjes (misselijkheid, dood moe, braken)

Natuurlijk vertel je in het begin nog niemand dat je zwanger bent , op je beste vriendinnen na!

Hoe ik het mijn ouders verteld heb?

Dat heb ik nooit gedaan.... dat heeft de VGZ (per ongeluk) gedaan!  

Mijn post kwam nog aan bij mijn ouders thuis en in de brief van de VGZ stond, dat ik kraamzorg aangevraagd had...

Makkelijker vertellen kan niet ! Wel erg jammer dat het zo moest gebeuren. 

Alles ging prima, op het werk was ik wel doodmoe en na verloop van tijd kwam blaasonsteking nummer 1 ( in de zwangerschap)

Kuurtje hier, kuurtje daar.

Ik had voorheen ook al 100den blaasonstekingen, dus ik wist me er wel raad mee.

Rond maart 2011 zat ik op het werk, met vreselijke pijn aan mijn onderrug , aan 1 zijde.

Binnen 2 a 3 uur kon ik niet meer lopen van de pijn..ik wist me geen houding aan te nemen.

Na uitstellen en uitstellen heb ik gevraagd of iemand me op kon halen van mijn werk, want ik hield het niet meer uit, echt niet!

We hebben de verloskundige gebeld en die raadde me aan om een urine test te laten doen op blaasonsteking...

Na 100 blaasonstekingen, denk je wel dat je weet hoe een blaasonsteking voelt..maar dat voelde ik niet!! ik had pijn in mijn rug en niet bij mijn blaas! 

Maar toch maar een test laten doen op het ziekenhuis ( huisarts was al gesloten)

Die zeiden idd dat ik een blaasonsteking had volgens hun testen....

Ik wist zeker dat dit geen blaasonsteking was! en daarom moest ik de ochtend erop een sterielere test laten doen op het ziekenhuis.

Hier kwam wederom een blaasonsteking uit.

Een antibiotica kuur gekregen, en toen ben ik maar door blijven lopen met de pijn.

Ik had voor dat weekend een weekendje weg geboekt naar zeeland voor ml zijn verjaardag, die niet meer te annuleren viel, dus zijn we een weekend weggeweest .

Het werd een hele pijnlijke weekend, ik zat vol op de paracetamols en daarmee kon ik dan een aantal uren lopen, zonder de paracetamols kon ik niet eens bewegen , niet eens zitten!!

Toen kreeg ik ineens koorts.

Na twee nachten zweten met flinke koorts zijn we de avond erna naar het ziekenhuis gegaan in Zeeland... 

De dokter voelde aan mijn rug en dacht dat het mijn nieren waren die zo een vreselijke pijn deden.

Hij schreef me een andere kuur voor, omdat die eerste niet aansloeg.

Ik ''blij'' om te weten dat ik toch gelijk had, het was niet mijn blaas wat ik voelde.

Het was een blaasonsteking die ik niet gemerkt heb, en die onsteking is door gestegen naar mijn nieren.

Deze kuur sloeg ook niet aan en toen we terug uit zeeland waren, ben ik weer naar de huisarts geweest voor test nummer 3984848833.

De dokter zou de uitslag telefonisch doorgeven.

Hij belde dezelfde dag en wou me weer een kuur voorschrijven.

Een half uur later belde hij nogmaals, met het nieuws, dat uit mijn vorige urine kweken waren uitgekomen, dat de bacterie niet gevoelig was voor de voorgeschreven antibiotica's en ik dus direct door naar het ziekenhuis werd verweze.

Eenmaal op het ziekenhuis werd me verteld dat ik daar moest blijven, aan een antibiotica infuus.

Na een week koorts,  verdween eindelijk de koorts toen ik aan het infuus lag.

Dit heeft een week geduurt, toen mocht ik eindelijk naar huis.

Maar toen...

4 weken later....

Ik voelde pijn aan de andere zijde in mijn rug... minder dan voorheen.

24 uur later kon ik weer niet lopen van de pijn en was ik doodsbang dat weer hetzelfde aan de hand was.

We hebben een ochtend op het ziekenhuis gezeten en men zij dat ze wel een ontsteking zagen maar deze was nog niet ''erg genoeg'' om me daar te houden, dus kreeg ik weeeeeeeer 1 antibiotica kuurtje.

Diezelfde avond criepeerde ik van de pijn, ik kon NIKS MEER... en toen zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan... Toen kwam uit de test dat ik weer een nierbekkenonsteking had en er werd meteen een kamer voor me vrij gemaakt... ik kon weer blijven hoor!!

Deze keer sloeg het antibiotica infuus NIET aan... dus kreeg ik weer een andere soort antibiotica via het infuus..

Na een aantal dagen had ik ineens 10 dokters aan mijn bed staan...

Ze kwamen binnen met mega grote apparaten...

Volgens mij een foto van mijn longen en een foto van mijn hart gingen ze maken

Dit alles op de kamer in mijn bed.... ik kreeg de raarste atrubuten aan me geplakt.

Ze vroegen of ik niet pijn had bij mijn longen...

Ik zei dat ik pijn aan mijn nieren had ... maar toen ik na ging denken over alle pijn die ik voelde...voelde ik ook druk op mijn longen..  maar tegenover de pijn aan mijn nieren, was de pijn op mijn longen niks!

Na urenlange dokters- discussies op mijn kamer , kwamen er telkens meer mensen bij...

En ineens belde de dokter naar een andere afdeling, om te vragen of deze een bed vrij hadden.

de INTENSIVE CARE....

Ik wist niet wat me over kwam, zo snel, zonder enige uitleg, werd ik op de IC gelegd.

Ik had geen eigen kamer meer, de IC was 1 grote kamer met meerdere mensen,

Mensen die ''half dood'' lagen, in mijn ogen... het was vreselijk om te zien en ik begreep niet waarom ik daar nou lag.

Ze zeiden dat ik een longonsteking had... en later ook dat ik een Ecollie bacterie had opgelopen in mijn bloedbaan en dat ik intensive zorg nodig had om me in de gaten te houden.. want die bacterie onsteekt elk orgaan in je lichaam?? zover ik meegekregen heb.

En ik was toen ook al zwanger.. dan zijn ze extra zorgzaam over je. 

Dit is wat ik er verder nog over herrinner:

Er kwam een vrouw op me afrennen, met een zuurstofmasker-ding,  ik wou dat absoluut niet op mijn hoofd.

Ik hou niet van ''dingen'' die mijn zuurstof wegnemen ( onlogische gedachte, maar het was vre-se-lijk om te ademen door een klein bakje op je mond geklemt)

Maar ik had niet door, dat ik geen zuurstof meer binnenkreeg. 

Ik had een bloeddruk van 50 , dus ze moesten me wel dwingen.

Ik herriner alleen nog dat ik enorm in paniek was en alles bij elkaar geschreeuwd heb.

Ik herriner nog 1 klein stukje, dat ze me nog een keer een masker opdeden en dat ik moest tellen... en toen was ik weg...

Ze hielden me in coma aan de beademing

Dit deel heb ik niet echt meegekregen, ik herriner alleen kleine vlaggen en veel dingen gooi ik door elkaar in mijn hoofd.

Schijnbaar hebben ze de beademing van me af gehaald, maar ik ademende niet zelfstandig door, dus hebben ze weer die dikke slang in mijn keel gepropt... ( godzijdank niet meegekregen)

Na een aantal dagen werd ik wakker en ik raakte volgens familie helemaal in paniek, ze hadden geloof ik aan elk lichaamsdeel die ik heb een infuus naar binnengebracht...

(logisch dat je schrikt als je zo wakker word)

Dus hielden ze me opnieuw onder narcose.

Ik herriner dat toen ik wakker en mijn vriend aan mijn bed stond te huilen... en ik niet kon praten, ik had zoveel slangen in mijn mond en keel, dat er geen plek was voor een gesprek.

Ik wist niet eens dat ik 5 dagen weg was geweest! ik dacht dat ik maar een paar uur geslapen had!

Via pen en papier heb ik gecommuniceerd... alhoewel, ik weet nog dat ik een woord schreef en het terug las en dat het woord gewoon niet logisch was... zoiets als: hfjdbd

En dan raak je nog gefrustreerder.... als je ineens niet meer kan schrijven wat je denkt!!

Het enigste waar ik naar vroeg (lees; probeerde te schrijven) was: Mijn vriend, Mijn baby en Mijn telefoon.

Waar ze waren en of alles goed ermee was.

Toen kwam er een echo apparaat en hebben ze een echo gemaakt van de kleine, en gelukkig klopte het hartje nog altijd.

Toen ben ik weer in slaap gevallen en werd ik af en toe eens wakker.

Per dag, mocht er een infuus uit me... als eerste de zuurstof...  godzijdank.

Wel moest het eten infuus langer in me blijven en hing er nog vanalles aan mijn lies, armen, benen en had ik een katheter om te plassen.

Ik werd weer verplaatst van de IC naar de high care verlosafdeling.

Daar moest ik nog een dikke week blijven.

Het eten-infuus mocht alleen eruit, als ik ook zelfstandig zou eten...dat ging heeeel moelijk...maar als ik niet zou eten, dan zouden ze het infuus terug in me duwen.

Ik mocht het eten-infuus zelf uit mijn keel trekken.....

Ik maar die kabel trekken en trekken en trekken uit mijn keel...... die kabel was zeker 2 meter lang!!! vreselijk!!!

Ik heb de grootste moeite gehad om te eten, maar heb het zoveel mogelijk geprobeerd, want ik wou echt niet een koort van 2 meter terug mijn keel in hebben,  en al helemaal niet nuchter meemaken als ze dat in me zouden duwen!!

Na een aantal dagen kwam de therapeut... ik dacht, wat moet ik met een therapeut?

Ze zeiden, je hebt zolang in bed gelegen en door de beademing zul je niet meer kunnen lopen maar doorzakken...

Nou, ik dacht, och dat lukt me wel!!

Ik moest als 1e op een stoel gaan zitten naast mijn bed....allllles draaide...

Toen moest ik gaan staan... nou ik zakte door mijn knie-en!!!

Na wat oefenen kon ik eindelijk 1 gang lopen,  ik was wel dood moe, helemaal uitgepuft....zoiets kun je niet geloven!! mijn hele conditie was 100% verdwenen!!

Uiteindelijk mocht die katheter er ook uit en mocht ik gaan plassen ( dit gebeurde trouwens volgens mij voordat ik op de gang liep want ik kan me niet herrinneren dat ik daar met een plas-zakje naast me liep haha)

Elke keer als ik naar het toilet moest, moest ik de zuster roepen, vreselijk als je niet kunt lopen!

Het was gewoon maar letterlijk 3 meter lopen!

Ik was stiekem alleen gegaan en zakte idd door mijn knie-en en heb me aan alle dingen vastgehouden.

Gelukkig ging dat beter en beter en kon ik al meer dan 20 m lopen

Toen mocht ik alleen ( samen met mijn antibiotca infuus kar ;) ) van de afdeling af , wel verplicht met begeleiding en met rolstoel...charmant...

Als je stapje voor stapje dingen weer mag en kunt, duurt alles zoooo een eeuwigheid.

Nou die laatste dagen heb ik elke dag gevraagd of ik naar huis mocht... de voorlaatste dag kreeg ik weer verhoging (koorts)  en ik schrok me dood... ik wou zoooo graag naar huis.... toen moest ik zoiezo nog een dag langer blijven.

Uiteindelijk, weet ik veel hoeveel dagen later, waren 3 dokters het eens, dat ik naar huis mocht.. in eerste instantie mocht het van de eene wel en de andere niet.... allemaal verschillende dokters met verschillende specialiteiten. ( erg frustrerend)

Ik naar huis, veel kon ik niet, nu gaat het uiteindelijk wat beter en heb ik weer wat conditie, maar shoppen en leuke dingen doen zat er eerst echt niet in. na 10 voetstappen doodmoe zijn, is vreselijk en vreselijk vermoeiend.

Heel veel details heb ik niet hierin geschreven anders word het helemaal een boekwerk.

...................

Toen ik eindelijk thuis was van de maand durende ziekenhuis, moest ik een week later op controle.

Sinds ik wakker ben op de intensive care, had ik ontzettende hoofdpijn!

Geen idee hoe het kwam! maar het voelde alsof mijn schedel gebroken was en de helft van mijn hersenen los hing.

Bij de controle verwezen ze me weer door naar een neuroloog ( uroloog, neuroloog, gynocoloog, immunoloog, geen idee of ik het nu goed heb opgeschreven)

Deze heeft testen met me gedaan om te kijken of ik niet een beschadiging aan mijn hersenen had opgelopen.

Maar hij vond niks.

Ze hebben toen direct mijn bloed nagekeken en ik moest wachten totdat iedereen weer eens toestemde dat ik kon gaan.

Uren later kwam een vrouw binnen, die zegt : je kunt niet gaan, er is weer een verhoging in je bloed gevonden ( onsteking waarde of iets) en omdat je die pijn blijft houden in je hoofd willen we een MRI scan maken en je nog 2 dagen in de gaten houden hier.

Als je in het ziekenhuis opgenomen ligt, kom je sneller in aanmerking voor een MRI scan, omdat de wachttijden zo lang zijn.

En toen dacht ik, och god daar gaan we weeer !!!

Ik werd naar mijn kamer gebracht en moest daar maar wachten in de hoop dat iemand zijn MRI scan zou afbellen...

Dit kon nog dagen duren...

24 uur later was ik met mijn vriend even buiten gaan zitten bij het ziekenhuis

Toen ik boven kwam, merkte ik paniek.

De dokters waren al minuten naar mij aan het zoeken...want de MRI scan was vrij!!!

Ik kreeg op mijn donder omdat ik weg was geweest, maargoed..

Toen werd ik gebracht naar de MRI scan.... wat een vreselijk ding!!!

Een tunnel waar je in moest gaan liggen en in werd geschoven

Ik raak in paniek in kleine ruimtes , dus prettig was het niet.

Ik kreeg allemaal dingen om mijn hoofd, wat nog erger was.

Toen ik eenmaal erin zat, leek het alsof het een eeuwigheid duurde, maar het duurde maar 20 minuten.

Die scan maakte heeel hard geluid, een vrouw die af en toe wat door een microfoon sprak, maar erg sociaal was ze niet, want ik werd heel onzeker omdat ze niet zij wat me ging gebeuren.

Al mijn piercings moesten uit en toen zei die vrouw ineens, je hebt een beugel in je mond.

Schijnbaar kon ze dat zien.

Ik heb achter mijn tanden een beugel die je niet eruit kan halen....

Toen kwam ik erachter dat ik ook nog een tong piercing in had....ik had nog geen idee waarom je zulke voorwerpen niet in mocht houden, dus ik raakte in paniek...dalijk werd ik als een magneet omhoog getrokken of stond ik onder stroom ervan of verzin maar wat ( je gaat de raarste dingen in je hoofd halen)

De kleine in mijn buik was zoooooo eng aan het bewegen, ik was bang dat er iets mis was, ze duwde en porde zoooo ontzettend hard.

Geen idee of het door het harde geluid van het apparaat kwam of door die stralingen.

Alsof we werden gebakken in een magentron.

Ik heb mezelf zo erg moeten kalmeren in dat ding... anders zou ik eruit zijn gevlucht.

Toen dat eindelijk voorbij was, mocht ik nog niet naar huis, want we moesten wachten op de uitslag.

Deze kwam wel pas 24 uur later .... slopende 24 uur.

Toen de dokter eindelijk er was, zij hij dat ik geen tumoren had, geen hersenvliesonsteking, geen dit, geen dat, alles was goed want ze zagen niks.

Maar het kan zijn dat het een zenuw is, die afgekneld is op de intensive care en zelf zal afsterven...

Nou tot en met heden heb ik nog pijn aan mijn hoofd, wel godzijdank stukken minder.

Maar aanraken kan nog niet.

Gelukkig mocht ik erna naar huis.

Erna nog vele onderzoeken gehad, heel veel, bij elke specialist die er bestaat geloof ik op het ziekenhuis.

Maar niemand snap hoe het komt dat ik ineens zo ziek ben geweest bij de 2de opname.

Nu elke dag bidden, in de hoop dat ik niet nog een keer opgenomen wordt.