​Zwanger zonder dat ik het wist

Ik was net geslaagd voor mijn opleiding en begonnen met m’n nieuwe baan. Ik werkte 40 tot 50 uur per week dus ik vond het niet zo gek dat ik de laatste tijd erg moe was als ik thuis kwam.

Mijn moeder maakte zich wel zorgen. Ze stond erop dat ik langs de huisarts ging voor een controle.

Een week later had ik een afspraak bij de huisarts. De huisarts onderzocht wat dingetjes en vond het verstandig om bloed te laten prikken. Ook vroeg ze aan me of ik zwanger was. Ik schrok van de vraag maar verzekerde de huisarts dat ik niet zwanger was. Ik gebruikte netjes de pil en werd elke maand precies op tijd ongesteld. Ik maakte me eigenlijk nergens zorgen om.

Een paar dagen later belde de huisarts mij op met de uitslag. De huisarts had toch een zwangerschapstest gedaan en het bleek dat ik zwanger was. 35 weken. Ik was 35 weken zwanger zonder dat ik het wist.

Ik schrok ontzettend. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken en heb de hele dag gehuild. Ik wilde helemaal geen kind. Ik was zelf nog een kind. Ik was 19 jaar, woonde bij m’n moeder en was net begonnen met een nieuwe baan.

Ik kon echt niet ook nog eens voor een kind gaan zorgen?!

Omdat ik nog maar een paar weken had tot de geboorte ging alles heel snel voorbij. Eerst moesten we direct langs bij de gynaecoloog om te kijken of alles goed was met het kindje. Ik was tijdens mijn zwangerschap gewoon door gegaan met roken, drinken en het slikken van de pil, omdat ik niet wist dat ik zwanger was.

Gelukkig was alles goed met het kindje. Het was kerngezond. Aan de ene kant was ik natuurlijk ontzettend blij maar aan de andere kan ook weer niet. Ik wilde geen kind.

Ik ging samen met m’n moeder naar een adoptiebureau want ik was er van verzekerd dat ik het kindje ging afstaan. Mijn moeder vond dit vreselijk. Zij wilde het kindje opvoeden. Maar ik kon dat niet. Ik hoefde niks met dit kindje te maken te hebben.

Vier weken nadat ik te horen kreeg dat ik zwanger was, was het zover. De baby werd geboren. Ik wilde niet weten of het een jongetje of meisje was en wilde het al helemaal niet zien. Ik was bang dat ik een band met het kindje zou krijgen en het toch zou willen houden. Ik kon toch niet voor een kind zorgen terwijl ik zelf nog een kind was.

Na de bevalling bleef ik twee dagen in het ziekenhuis om uit te rusten. In die twee dagen heb ik erg veel nagedacht.

Uiteindelijk besloot ik naar het kindje toe te gaan. Toen ik het kleine meisje voor het eerst zag was ik opslag verliefd. Ineens ging er een knop om. Ik wilde m’n kindje helemaal niet afstaan. Je kan je eigen kind toch niet weggegeven?

Toen ik het tegen mijn moeder vertelde was ze dol blij. Ze beloofde me om met alles te helpen en ik er niet alleen voor zou staan.

Toen ik na een paar dagen naar huis mocht samen met de kleine, ging alles vanzelf. Ze was zo lief, vrolijk en mooi. Ze sliep al erg goed en ik hoefde er alleen s ‘nachts uit om haar eten te geven.

Ik ben blij met mijn keuze van toen.

Soms denk ik hier nog wel eens aan terug. Wat als ik mijn dochtertje had afgestaan? Waar had ze terecht gekomen?