Zwanger zijn is toch een roze wolk?

Het heeft even geduurd voor we het daadwerkelijk besefte dat we zwanger waren. Het was ten slotte echt veel sneller dan we van te voren hadden gedacht! Eenmaal aan het idee gewend hebben we het al snel een aantal mensen in onze omgeving verteld. De eerste die ik het heb verteld was mijn schoonzus. Zij was mijn directe collega en met haar rookte ik heel wat sigaretten tijdens de pauzes. Ik kon niet zomaar verkopen dat ik daarmee gestopt was. Zij was de eerste die het wist. Samen gniffelen omdat zij ook heel bij was met het nieuws!

Daarna waren onze ouders aan de beurt. We hebben van Blond Amsterdam de theemokken met opa, oma, papa en mama gekocht. Eerst mijn ouders die kwamen eten. Daarna een kop thee toe, in de bekers! Mijn moeder zag het direct! Eerste enthousiaste opa en oma waren aanwezig! Ook mijn schoonouders kwamen die week om 'een bakkie' te doen. Waar normaal mijn schoonvader steevast koffie drinkt, kreeg hij nu zomaar een beker thee voor zijn neus geschoteld. Hierbij heeft het zeker een half uur geduurd voor ze door hadden wat er aan de hand was! Bril op, bril af, geen idee! Op een gegeven moment ging ik met de beker in mijn handen zitten, met de tekst naar hen toe gericht. Maar nog gebeurde er niets.. Na ongeveer een half uur (grote theebekers blijven zo lang warm!) zag mijn schoonmoeder 'oma' op haar beker staan. Maar ze had al twee kleinkinderen, dus het duurde even voor dat de hint duidelijk binnen kwam! haha daar kunnen we nog steeds om lachen. 

Vanaf ongeveer 6 weken zwanger begon de misselijkheid. Gelukkig was het voor mij zomervakantie (ik ben leerkracht), anders had ik het nooit kunnen verbergen! De vakantie geannuleerd. Zo lang in de auto naar Italië zag ik niet zitten. Gelukkig was met 12 weken de misselijkheid als sneeuw voor de zon vertrokken. Nu kon het echte genieten gaan beginnen! 

Dit heb ik een aantal weken volgehouden. Vanaf 18 weken begon ik pijn in mijn onderrug te krijgen. Ik ben nooit een sporter geweest, dus ik moest vast meer bewegen dachten we. Helaas met 20 weken zoveel pijn dat ik niet meer kon staan of zitten. Achteraf was de bekkenpijn al flink bezig. Oh wat een drama was dit! Helaas was dit pas het begin van de pijn.. De rest van de zwangerschap (én daarna!) is de bekkenpijn gebleven. Achteraf bleek dat mijn bekken altijd al scheef heeft gestaan. Dus dit was waarschijnlijk niet te voorkomen geweest. 

Mijn werk is mijn passie, dus dat ik mijzelf voorbij liep was wel te verwachten. Ik reeg daardoor al snel harde buiken. Vanaf 24 weken was er zelfs al ontsluiting ontstaan. Ik moest nu dus echt een stap terug gaan doen. Ik ben vanaf dat moment alleen nog maar de ochtenden gaan werken, zodat ik 's middags kon rusten. 

Met 30 weken begon de kerstvakantie, nu echt even 2 weken niets en even bijkomen voor het laatste stuk! Althans, dat was mijn voornemen. Na de kerstvakantie, met 32 weken, heb ik nog maar 3 ochtenden kunnen werken. De vierde ging niet meer. Ik ben toen opgehaald door mijn ouders, omdat ik niet eens meer naar huis durfde te rijden. De verloskundige kwam langs thuis. Ik bleek al meer ontsluiting te hebben. Ik kreeg bedrust en heb vanaf dat moment ook niet meer gewerkt. 

Je kan je vast wel voorstellen dat met 32 weken niets meer doen, hele lange dagen zijn. Ik kon weinig door de bekkenpijn en harde buiken. Zelfs even naar de supermarkt lukte niet meer (we wonen letterlijk naast de supermarkt). Daarbij moest ik regelmatig naar het ziekenhuis voor een CTG, want de harde buiken bleven komen. 

Met 38 weken moest ik weer voor een CTG. Ik was compleet uitgeput! Daarbij had ik ook jeuk aan mijn handen en voeten. Mijn bloed en urine is getest. Ik bleek zwangerschapscholestase te hebben en op het randje te zitten van zwangerschapsvergiftiging. Genoeg redenen om mij in te gaan leiden. Omdat ik al ontsluiting had, hoefde ik geen ballonnetje. Ik kon daarom naar huis gaan. Morgenochtend moest ik eerst om 7 uur het ziekenhuis bellen en dan konden we ons om 8 uur melden. Gespannen, moe, maar vooral opgelucht ging ik naar huis. Het zou eindelijk gaan gebeuren!

De volgende ochtend bleek het echter anders.. Alle bevalkamers lagen vol! Morgenochtend mocht ik opnieuw bellen. Ze zouden mij dan ook echt niet langer dan dat laten wachten. Helaas opa, je achterkleindochter wordt niet op jouw verjaardag geboren.