4 jaar geleden
Zwanger zijn hoort mooi, leuk en geweldig te zijn toch?
Prenatale Depressie
Nou voor mij niet. Op dit moment ben ik 38 weken zwanger van mijn eerste kindje. In mijn jeugd ben ik bloodgesteld aan huiselijkgeweld waardoor ik CPTSS heb gekregen. Dat het invloed zou hebben op mijn zwangerschap had ik niet verwacht.
In 2018 ben ik samen gaan wonen met mijn vriend. Wij komen beide uit Friesland, maar door een baan opening ergens in de provincie Utrecht is hij daar heen verhuisd en ben ik hem later achterna gegaan. Dit viel ergens best zwaar voor mij en mijn gezin waar ik uit kom. We waren altijd een heel hecht gezin. Tot dat ik weg ging, alles werd ineens anders. Mijn zus ging door een hele slechte tijd en had mij nodig op dat moment. Ik heb voor mijn idee mijn best gedaan om er voor haar te zijn maar ik kon niet elke week terug naar Friesland. Ik heb een drukke baan in de gehandicapten zorg en was daar ook nog niet een jaar aan het werk.
In Februari 2019 kwamen wij er achter dat wij in verwachting zijn. Wij waren ontzettend blij. Alleen hadden wij het gevoel dat mijn gezin toch iets minder blij was. We wonen 1 uur en 15 minuten van hun vandaan en dit lijkt iets moeilijks te zijn voor hun. Wat wij heel erg jammer vinden.
Ook kreeg ik die maand een auto ongeluk toen ik nog maar 6 weken zwanger was. Gelukkig was alleen de auto kapot en met mij en de baby alles goed. En konden we via mijn schoonouders een nieuwe auto kopen.
In Mei gingen de clienten op het werk verhuizen en kregen we er nieuwe clienten bij. Dit was een hele omschakeling voor mij. Ik vind het normaal heel erg fijn dat er structuur is en duidelijkheid. Dit was op dat moment echt ver te zoeken. Hierdoor had ik het gevoel dat ik aan het verdrinken was. Ik kon mij niet meer concentreren en voelde mij totaal niet op mijn gemak meer op het werk. Ik had het idee dat niemand mij begreep en mij alleen maar vervelend vond. Als collega's vroegen hoe het met mij en de zwangerschap ging zei ik altijd maar ''goed''. Ookal was dat neit zo. Maar als ik 1x zei dat ik het lichamelijk even niet aan kon moest ik niet klagen want er waren vrouwen die het zwaarder hadden en ik moest blij zijn dat ik zwanger mocht zijn. Dus ik hield mij wel stil.
Door alles op het werk en het weinig contact met mijn familie werd het mij te veel. Door de hormonen en alle gebeurtenissen in mijn/ons leven kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Ik reed op een avond naar huis vanaf het werk en alles waar ik op dat moment aan kon denken was; ''als ik tegen deze vrachtwagen aan rijd, zal niemand mij missen.'' Ik weet dat mijn vriend mij zou missen en mij nooit zal vergeven voor het feit dat ik mezelf van het leven beroof maar ook van zijn eerste kind. Door deze gedachtes wist ik, ik heb hulp nodig!
Dit hebben mijn vriend en ik meteen gezocht. We werden meteen verwezen naar de popoli en hebben geprobeert te praten met mijn familie. Jammer genoeg zien hun de situatie anders en zien ze niet in dat ik hun de afgelopen weken ontzettend nodig had. Maar gelukkig was mijn vriend er voor mij en mijn vrienden en schoonouders stonden ook voor ons klaar. En die wonen ook allemaal nog in Friesland. Hier in Utrecht hebben mijn vriend en ik alleen elkaar en over een aantal weken ons kindje.
Maar shit he, wat was deze zwangerschap moeilijk. Het gevoel hebben er helemaal alleen voor te staan in deze mentale strijd heeft mij soms echt even de kop gekost. Ik moest mezelf soms echt vanuit een diep dal halen. Door de hormonen kwam alles zoveel harder aan dan normaal. Ik heb zo hard moeten vechten om nog een beetje te kunnen genieten van deze zwangerschap maar ik ben er wel een beetje klaar mee. Alles kost meer energie dan normaal. En ondanks dat ik CPTSS heb , heb ik het nog nooit zo zwaar gehad als nu. En of de prenatale depressie nou komt door dat ik al CPTSS heb of door de hormonen, ik zou het echt niet weten. Maar dat maakt ook niet uit.
Gelukkig is mijn vriend echt de aller liefste, aller beste man ter wereld en staat hij voor mij klaar in welke situatie dan ook! En we kunnen beide echt niet wachten tot we ons kleintje in onze armen kunnen nemen. Daar vecht ik het aller hardst voor! Alles voor ons kindje!