Zwanger worden met een hersentumor

Ik lees al een tijdje mee en vind het heerlijk om alle verhalen te lezen van soon-to-be mamma's, bevallingsverhalen en hoe iedereen omgaat met alle tegenslagen die het leven soms naar je gooit.

Een klein stukje over mij; ik ben 30, dus voor mij tikt de tijd een beetje. Vriendjelief is 29. Ik loop qua leefdtijd op hem vooruit (huilt zachtjes ?). Zes jaar geleden werd bij mij een hersentumor geconstateerd. Direct bij de eerste chemo werd me verteld dat ik onvruchtbaar zou worden. Ik was 24 jaar en totaal nog niet bezig met kinderen. Je krijgt een soort van ik-wou-ze-toch-al-niet mentaliteit. Want eerlijk, het is makkelijker om te zeggen dat je ze niet wilt dan ze niet meer kunnen krijgen. Jaren ben ik niet ongesteld geweest, wat het bij mij voedde dat kinderen geen optie waren. Chemo na chemo verder. 

Voorjaar 2018 begon mijn menstruatie weer enigzins normaal te komen. En het was me niet verteld dat dit ook kon gebeuren. Een belletje naar mijn oncoloog en ik mocht een traject in, om te kijken hoe het er nu daadwerkelijk voorstond. En de uitslag trok alle weggestopte gevoelens van 'ik wil ze niet' omhoog. Ik bleek wel vruchtbaar. In mindere mate dan een 'gezonde' vrouw van mijn leeftijd, maar alsnog. Er waren eitjes. En van goede kwaliteit.

En daar gingen mijn eierstokken flink van rammelen. HELP. En nu? Er is me verteld dat het nooit meer zou kunnen. En ineens daar het nieuws dat het kon...

Begin 2019, na jaren om elkaar heen draaien, besluiten mijn vriend en ik een echte relatie aan te gaan. De gevoelens zitten er al een behoorlijke tijd. Van beide kanten gelukkig. Het gaat in een redelijke sneltreinvaart. Sommige mensen mogen het te snel vinden. Ieder zijn mening. Maar niemand voelt wat wij voelen. Met vier maanden in de relatie besluiten we dat ik zal stoppen met de pil. Het kan namelijk best een hele tijd duren. We hebben een Wensconsult bij de huisarts en er worden wat medicijnen stopgezet. We mogen het een halfjaar proberen zonder hulp. Inmiddels waren 3 maanden verder. Nog steeds hadden we niet het beroemde streepje op de test, maar we bleven positief.

Afgelopen vrijdag heb ik een check-up echo gehad. Aan de rechterkant was een mooie eitje te zien. Die wilde gaan springen. Onze lol kon niet op. Laat het oefenen maar beginnen! De huisarts moest nog wel even vermelden dat 1 keer per 2 dagen goed is en meer niet. Ik hoorde een lichtelijke teleurstelling bij mijn vriend. Maar we gingen ervoor.

Ik weet dat er vrouwen zijn die er langer over doen. En die 3 maanden heel kort vinden. Voor ons voelt het als een eeuwigheid. Maar het stelt ons gerust dat we met 3 maanden door naar de volgende fase mogen. Want ik zou het prachtig vinden, dat het meisje dat geen kinderen zou kunnen krijgen en nog steeds leeft met een tumor in d'r koppie, op een natuurlijke manier zwanger raakt.

Voor nu is dit even alles. Ik hoop dat ik jullie verder mag nemen in deze reis.

Veel liefs,

Kim