Zwanger worden - Gaan we weer!

Misschien kun je het je nog herinneren; een van mijn vorige blogs over ovulatie testen. Het was mijn eerste keer dat ik ze gebruikte, zonder resultaat. Had ik normaal een cyclus variërend tussen de 20 en 38 dagen, nu kreeg ik ineens een uitschieter van 70 dagen! Je kunt je voorstellen, ik was niet blij. Vooral omdat me ook verteld is dat er bij zo'n lange cyclus waarschijnlijk geen eisprong heeft plaats gevonden. Tja... waar doe je het dan nog voor...

Ik ging de nieuwe ronde dan ook vol goede moed in. Het stressniveau binnen ons gezin was toch aardig gedaald na de wsnp uitspraak en het bezoek van de bewindvoerder, dat ik deze ronde goede hoop had op een normale cyclus. Geen ovulatie testen, geen meldingen meer van zwanger-worden-Facebook-groepen, ik had het helemaal van me afgezet. Als het ons gegund is, dan komt het echt vanzelf wel. Niet meer aan denken.

Maar toen gingen we toch weer richting 28 dagen. Krampen kwamen, pukkels zetten op. Ik wist zeker dat ik ongesteld zou worden, maar toch kwam er niets. Een paar dagen later zou ik naar de diëtist en om zeker te zijn van mijn zaak deed ik een test. Je weet maar nooit. Misschien zou ik zomaar zwanger kunnen zijn. Maar helaas, de test was duidelijk negatief. Laat de menstruatie dan maar gauw komen! 

Een week verstreek, en een week werd drie weken. Inmiddels duurt mijn cyclus alweer 46 dagen en ik heb er geen goed gevoel bij. Moet ik testen? Of is de uitkomst mij al bekend. Zal ik dan echt geen eisprong hebben? Allemaal vragen die de revue passeren. Eigenlijk wil ik geen test doen. Bang voor de teleurstelling, bang dat het weer voor niks is. En tegelijkertijd vraag ik me af of er echt geen kans is dat ik nu zwanger zou zijn. Mijn borsten steken, ze voelen zelfs voller. Ook de pukkel in mijn nek verteld me dat de hormonen weer druk aan de gang zijn. Maar ja... Waarmee... Dit zijn kwaaltjes die je voor je menstruatie kunt hebben, maar het kunnen ook kwaaltjes zijn wanneer je zwanger bent.

Ook zijn dit tegelijkertijd momenten dat ik weer zit te twijfelen. Twijfelen of ik hier nog wel mee door wil gaan. Die onzekerheid telkens weer, het niet echt bespreekbaar kunnen maken voor mijn gevoel, het frustreert me. De wederhelft is er heilig van overtuigd; ik heb vast ergens een beetje bloed verloren en zal nu weer in een nieuwe cyclus zitten. Maar ik denk niet zo...

Vragen, vragen, vragen. En voor ik ze kan stellen aan de gynaecoloog moet ik nog wachten tot het einde van de maand. Dan heb ik met hem een bel afspraak. Ik vraag me alleen af of hij wat voor mij zou willen betekenen. Hij was in februari heel duidelijk. Ga maar afvallen, dan wordt je cyclus wel weer normaal. Miskraam of niet, dat mijn cyclus zo raar deed kwam niet door de miskraam, maar door mijn gewicht. Ookal vertelden we hem dat mijn cyclus zo is geworden na de miskraam en daarvoor juist normaal was.

Ik weet het niet meer. Wat zouden jullie doen?