Zwanger worden - deel 1

Dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is ondervind ik nu zelf aan den lijve. Was ik mijn vorige zwangerschappen zo snel zwanger (na één maand en na vier maand), nu lijkt een nieuwe zwangerschap op dit moment oneindig ver weg. 

Zoals jullie in een vorige blog hebben kunnen lezen heb ik een miskraam gehad vorig jaar december. Ontzettend rot en ik had de hoop dat we vrij snel weer zwanger zouden raken. Dat klinkt misschien raar, maar ik denk dat meer mensen die hoop hebben na een miskraam. Iedere maand liet ik me weer op een forum op de NOD (niet ongesteldheids dag) lijst zetten, we kleppen ontzettend veel met elkaar over kwaaltjes en vroege testen (hoe slecht). En ja, ook ik ging met de meute mee. Ondanks de vroege positieve test van de miskraam deed ik zowat iedere maand een test voor mijn nod. En als ik dan mensen in dezelfde lijst zag die een week! voor hun menstruatie al positief testen zakte bij mij telkens de moed in de schoenen. En ja, in die lijst zaten ook dames die net een maand daarvoor een miskraam hadden gehad en nu happy zwanger waren in de "eerste ronde" na de miskraam. Begrijp me niet verkeerd hoor. Het is één ieder van harte gegund en ben voor iedereen even blij. Maar ikzelf merkte dat het me stak en bovendien ook heel onzeker maakte. Uiteindelijk heb ik besloten om me niet meer bezig te houden met forums of wat dan ook. Ik probeer het de vrije loop te laten gaan, maar soms lijkt het alsof ik het in mijn hoofd niet los kan laten. Zoals de laatste drie maand...

Mijn menstruatie loopt ineens erg terug. Vorige maand was ik een week over tijd, maar toen kwam er toch ineens de menstruatie. Helaas, dacht ik. Schreef ik in mijn topic over de miskraam nog dat ik blij was dat mijn lichaam niet meer van slag was, dit bleek nu toch heel anders te zijn. Mijn lichaam doet dus nog steeds wat het zelf wil. Afijn. Ik moest het van mezelf loslaten en vol goede moet de nieuwe maand in gaan. Maar mijn menstruatie was zo nihil, wat me weer aan het denken zette. Ik hoefde niets te gebruiken zo licht dat mijn menstruatie was. Enkel met het afvegen werd ik er aan herinnerd dat ik ongesteld was, want dan zag ik heel licht wat op mijn doekje. Ik dacht eerst dat het misschien iets van een pseudo menstruatie was. Dus samen met man lief een paar dagen later een test gedaan. Die was natuurlijk negatief. Ik dacht meteen, "Zie je wel! Ik haal me weer allemaal gekke dingen in mijn hoofd die er niet zijn". En misschien maar goed ook dat hij niet positief was, want de miskraam heeft me wel geleerd dat bloed en zwangerschap niet altijd een fijne combi is. Goed. Ook dit alles maar weer eruit gegooid bij de praktijkondersteuner, want ik wilde er gewoon niet teveel mee bezig zijn. Ze was heel duidelijk. Als ik zwanger zou zijn dan merkte ik het vanzelf wel. We kunnen niet in ons lichaam kijken wat daar allemaal gebeurd en als er wat is dan zou ik dat uiteindelijk vanzelf wel merken. We besloten samen om mijn gedachten wat meer rust te geven door iedere dag een pieker kwartiertje in te schakelen. In dat kwartiertje mag ik dan vrij mijn gedachten laten lopen en daarna moet ik het weer aan de kant zetten. Klinkt heel logisch toch? Ik vond het een goeie tip en die heb ik dan ook ter harte genomen. Tot afgelopen zaterdag.

Een paar dagen voordat ik mijn menstruatie verwachtte kwam het plots onaangekondigd al eerder. Althans, dat dacht ik. Ik hoopte dat het goed door zou zetten zodat mijn onzekerheid wat weg genomen zou worden, maar wat denk je? Ik menstrueer nauwelijks tot niets! Vier vegen wel geteld in de afgelopen vier dagen en nog lichter dan de vorige keer. Ik dacht echt bij mezelf, "Daar gaan we weer..." 

En toen kwam onzekerheid weer om het hoekje kijken, want wat moet ik hier nou mee? Ik snap er niks van. Pieker kwartier is inmiddels veranderd in pieker uren, want telkens als ik even niets doe denk ik er weer aan en denk ik wat ik nu het beste kan gaan doen. Dit heb ik nog nooit in mijn hele leven mee gemaakt. Ik maak me zorgen over of er misschien niet wat anders aan de hand is. Ik weet niet of ik beter naar de dokter kan gaan of beter nog even een maand kan wachten aangezien ik pas verder gestuurd kan worden een jaar na de miskraam. En dat is volgende maand een jaar geleden. Maar aan de andere kant ben ik ook bang dat de huisarts gaat zeggen dat ik misschien beter even aan de pil kan gaan zodat mijn lichaam kan resetten. Die tip heb ik al drie keer van hem gehad dit jaar. Maar ik wil er natuurlijk niet aan geloven. Dit maakt me heel verschrikkelijk onzeker...

Mochten hier mensen zijn die zich een beetje herkennen in het verhaal, schroom niet en laat een reactie achter. Misschien kan ik wat met jullie reacties en ervaringen.

To be continued...