Zwanger van een zaaddonor

Regelmatig zijn mensen heel nieuwsgierig naar hoe wij als twee vrouwen een kind (inmiddels twee kinderen) hebben gekregen. In deze blog vertel ik hoe ik zwanger ben geworden van ons tweede kindje, Lux.

Toen ik op mijn 28e voor het eerst verliefd werd op een vrouw vond ik het best spannend hoe ik dit moest rijmen met het hebben van een kinderwens. Het leek me veel ‘gedoe’ opleveren. Uiteindelijk zijn mijn angsten voor niets geweest en hebben wij echt een droom situatie.

Onze zaaddonor is Martijn, een goede vriend van ons. Ons verhaal, hoe wij hem kennen en hebben gevraagd als donor kun je terug zien in het programma ‘Ik wil een kind’ dat vanaf dinsdag 12 januari herhaald wordt op NPO. Of luister naar de podcast ‘Adem in adem uit’ op spotify Seizoen 2, aflevering 2.

Maar nu terug naar het verhaal van Lux..

Toen onze zoon Sef 4 maanden was riep Bibi al dat ze hoopte dat er niet al te veel leeftijdsverschil zou komen tussen ons eerste en tweede kind. Dit omdat de kinderen daardoor hopelijk veel aan elkaar hebben. Ik wilde ook niet te veel leeftijdsverschil tussen de kinderen maar 4 maanden en weer zwanger worden vond ik wel erg vroeg.

Voordat ik weer zwanger werd, wilde ik eerst dat mijn lijf op mijn oude gewicht was en het belangrijkste: ik wilde me weer fit voelen. Voor mijn gevoel zou dat rond Sef zijn eerste verjaardag zijn.

In december (toen Sef 6 maanden was) kwamen Bieb en ik serieus in gesprek over het krijgen van een tweede. We waren er klaar voor. Met oud en nieuw hebben we dit toen met Martijn en Cho besproken.

We hebben het toen ook gehad over hun kinderwens. Zij vertelden ons dat zij het van zomer rond juni/juli wilden proberen maar dat zij die week in december onveilig hadden gevreeën dus het zou toch wat zijn als Cho op dat moment zwanger zou zijn.

We hadden met Martijn en Cho afgesproken dat we het Medisch Centrum Kinderwens (MCK) weer zouden benaderen dat we graag voor een tweede wilden gaan (er lagen immers nog 8 rietjes voor ons in de vriezer) en dat we, zo ver het mogelijk was, per ei sprong het met thuis inseminatie ernaast zouden proberen.

Martijn woonde eerst in Haarlem maar is nu verhuisd naar Nijmegen dus even op de fiets het zaad ophalen in een potje zat er dit keer niet in.

Toen we thuis waren na een gezellig oud en nieuw weekend in Nijmegen heb ik het MCK gebeld. We konden in februari langskomen voor een gesprek.

Ondertussen hield ik in een app mijn ei sprong bij. Ik heb altijd al een hele regelmatige cyclus gehad en durfde daarom wel te vertrouwen op de ovulatie indicatie van de app. Op 25 januari zou mijn ei sprong zijn. Dit gaven we daarom ook door aan Martijn. 25 januari viel op een zaterdag en Martijn had dat weekend met vrienden in Haarlem afgesproken. De 25ste kwam hem daarom niet zo goed uit, maar ja hij was wel in Haarlem dus besloten we om vrijdag de 24ste te insemineren, hij sliep die avond bij zijn zus in Haarlem zodat hij de volgende dag met zijn vrienden op pad kon.

Dus spraken we vrijdag 24 januari met Martijn bij ons thuis af om The Voice te kijken en die avond ook thuis te insemineren. Ik had die dag een ovulatietest gedaan en had geen eisprong. Toch wilden we het er wel op wagen.

Toen Martijn binnen kwam benoemden we gelijk wat een awkward situatie we het allebei vonden. Martijn zei dat hij het liefst eerst even naar boven ging want dan zat het ongemakkelijke moment er maar op. Dus zo gezegd zo gedaan, Martijn ging naar onze slaapkamer terwijl wij beneden op de bank tv keken. Na een tijdje kwam hij met rode blosjes naar beneden en zei dat hij ‘het’ gelijk even van het potje in het spuitje had gedaan zodat wij daar zelf niet mee hoefde te klooien. Wat een gentleman 😜. Nu was het onze beurt om naar boven te gaan terwijl Martijn beneden tv keek.

Boven waren we een beetje lacherig van de ongemakkelijke situatie. Daarna was het tijd voor serieuze zaken. Bibi ging het spuitje bij mij inbrengen. Een best gekke situatie maar ja het moest toch gebeuren. Nadat het zaad was ingebracht bleef ik nog even liggen met (uiteraard -ookal is het een fabeltje-) de benen omhoog.

Toen ik weer beneden kwam waren Martijn en Bibi the voice aan het kijken alsof er nooit wat gebeurd was. En ik riep ongemakkelijk ‘Nou het zit er in hoor!’.

Martijn zei ‘Het zou toch wat zijn als het weer in 1x lukt’. Ik ging daar niet van uit omdat we bij Sef IUI  hadden gedaan en ik me niet kon voorstellen nu de eerste keer zwanger te worden op deze manier.

En dat hielden Bibi en ik ons ook voor, het zal waarschijnlijk wel een tijdje duren voor ik zwanger ben en dat is ook prima.

De volgende dag deed ik weer een ovulatietest en had ik nog geen eisprong terwijl ik volgens mijn app wel mijn eisprong zou moeten hebben. We gingen er dus vanuit dat deze poging mislukt was. In februari konden we dan hopelijk 2x insemineren. 1x bij het MCK en 1x zelf.

Ik wilde wel weten wanneer mijn ovulatie was dus deed ik zondag nog een ovulatietest. En toen bleek dat ik mijn ei sprong had! Het was dus inmiddels meer dan 36 uur na de thuis inseminatie. We hadden gelezen dat zaad tot 72 uur in de baarmoeder kan blijven leven dus er was nog steeds een kans dat ik wel bevrucht zou kunnen worden. Maar dat vonden we alle twee wel wat onwaarschijnlijk.

Natuurlijk waren we de dagen die volgden wel bezig met de kans op een zwangerschap. En na een dag of 9 zei ik tegen Bibi ‘Ik denk dat ik zwanger ben!’. Ze geloofde me voor geen meter. ‘Ja hoor, hou op hoor, hoe dan.’ Maar ik wist het echt bijna zeker. Ik voelde me weer precies hetzelfde als bij Sef. Ik had hele pijnlijke borsten en typische krampjes in mijn buik. We besloten een test te doen. De test was negatief. ‘Toch ben ik zwanger’ zei ik tegen Bieb. We waren voor mijn gevoel gewoon te vroeg. De dag daarna deden we opnieuw een test. Ook deze was negatief. ‘Ik ben zwanger, ik zweer het’ zei ik tegen Bieb. Ze geloofde het niet ‘Je bent niet zwanger Lot, hou er over op.’

Ik wilde zo graag dat die test het bewijs liet zien dat ik die middag en avond nog een test deed. (We deden het trouwens met die goedkope testen van de Kruidvat, naar mijn mening de beste). Die avond was er echt een heeeel licht streepje te zien. Bieb vertrouwde het nog steeds niet, ‘Ik zie niks hoor’ zei ze.

Ik ging die avond al slapen met het idee ‘Zie je wel, ik ben echt zwanger’. De dag erna deed ik weer een test. Het streepje was nu echt een streepje. Bieb was helemaal verbaasd ‘Ja hoor! Ben je echt zwanger?! Doe zo’n dure test dan, waar echt het woord -zwanger- op staat, dan geloof ik het pas’. Ondertussen waren we aan het ontbijten met Sef en wachtte we op het zandlopertje van de dure test. En daar verscheen het ‘1-2 weken zwanger!’ We waren door het dolle!

Die dag belde we Martijn en Cho om te vertellen dat ik zwanger was. Het leuke aan dit verhaal is dat wij op 18 januari te horen kregen dat Cho ook zwanger was. We waren dus weer tegelijk zwanger!

Ik was dus weer in 1x zwanger, iets wat we echt niet hadden gedacht! Ik voelde me dit keer wel vanaf het begin anders zwanger dan bij Sef. Bij Sef was ik bijvoorbeeld heel misselijk. Bij Lux vooral emotioneel en kreeg ik veel meer last van pukkels. Dat maakte dat ik toen al ergens dacht dat ik nu misschien zwanger was van een meisje. Elke zwangerschap is anders dus helemaal zeker van mijn zaak was ik niet. Daarnaast wisten wij dat de zaadjes een tijd in mijn buik hebben gezeten voordat mijn eisprong kwam en omdat meisjes zaadjes langer leven schatte we de kans op een meisje ook wat groter in.

Doordat ik midden in de eerste Corona lockdown zwanger was konden wij geen pretecho krijgen. We moesten dus tot de 20 weken echo wachten op de bekendmaking van het geslacht. Gelukkig werden de maatregelen twee dagen van te voren iets soepeler en mocht Bibi mee naar de 20 weken echo. En daar werd mijn gevoel bevestigd: Zwanger van een meisje.

En nu is dat mooie lieve meisje er gewoon. We voelen ons ontzettend rijk met haar erbij.