Snap
  • Zwanger

Zwanger van een donor

Is het een taboe? Zijn wij 1 van de weinigen die er zo open over zijn? Waarom hoor je niet zoveel over zwanger worden van een donor?

Hallo, ik ben een moeder van 1 prachtige jongen en een 2e boy op komst. Wij, mijn man en ik, zijn zwanger geworden middels KID. Kunstmatige inseminatie met Donorzaad. 
De reden dat wij hiervoor kozen is omdat mijn man onvruchtbaar is. Onze kinderwens was zo groot, dat wij hierdoor nog slechts 2 opties over hadden: Adoptie of via een donor zwanger worden.

We hebben hier uiteraard goed over nagedacht, mijn man gaf uiteindelijk de doorslag. Hij gaf aan dat hij liever had dat ons kind biologisch van 1 van ons was, dan van geen van ons. 
Het was voor mij voornamelijk belangrijk dàt we een gezinnetje zouden worden, niet zozeer op welke manier. Deze manier van kinderen krijgen kon alleen door mijn man besloten worden, zo vond ik. Als hij er niet achter kon staan, dan zou het zowiezo geen optie zijn. Wel vond ik het prachtig om op deze manier toch zwanger te kunnen zijn. We maakten en maken nu opnieuw, alles wel vanaf het aller eerste begin mee.

Toen het besluit genomen was en vast stond, zijn we ons er verder in gaan verdiepen. Welke ziekenhuizen werken hieraan mee, hoelang is de wachtlijst, onze reisafstand etc. Alles speelde mee. 
Uiteindelijk kozen we voor Rijnstaete te Arnhem. Dit ziekenhuis heeft een eigen spermabank, de wachttijden waren te overzien en het ziekenhuis was relatief goed te bereizen voor ons.

Uiteindelijk hebben we ons in augustus 2009 ingeschreven en mochten we in maart 2010 op een intake gesprek. Het medisch dossier van mijn man gaf voldoende ondergrond, om ons 'goed te bevinden' voor het te volgen traject. Er werd ons gezegd dat de wachtlijst voor het starten met KID zo'n 9 tot 15 maanden in beslag kon nemen. In november 2010 mochten we echter al, veel sneller dan gedacht de donorkenmerken selecteren. 
Toen mochten we ook direct starten. Het bleek dat ze net een inhaalslag aan het maken waren, om zo de wachtlijst te verkorten. Wat een geluk! Ik kreeg een echo om te kijken of mijn baarmoeder en eierstokken er goed uitzagen, ook om te kijken of we het eerst zonder hormonen zouden proberen. 
Dat bleek allemaal goed te zijn, starten dus maar!

Wat een spanning! Eindelijk ging 'het' dan gebeuren. Hoe gaat dat dan? Vooral de eerste maand was alles nieuw, onwennig, wat kan je ervan verwachten? Ovulatietesten moesten de eisprong bepalen, om hem maar niet te missen natuurlijk al vroeg in de cyclus begonnen met testen! 2 x per dag moest er getest worden, zodra je een positieve test had mocht je bellen en de volgende dag langskomen voor een inseminatie.
De eerste maand duurde het vreselijk lang! Bleek dat ik pas op dag 20 van de cyclus een keer een eisprong had. 

In het weekend was de test positief, dat scheelde weer. Ik hoefde niet een smoes te bedenken voor het werk. Die had ik nog niet ingelicht dat we mochten starten. Ook onze familie wist nog van niets, doordat we sneller mochten starten dan gepland wilden we dat het nog een verassing zou blijven. Stel nou, dat we snel zwanger zouden zijn, dan konden we natuurlijk met een enorme verassing komen. Dat leek ons fantastisch.
Vol spanning in de auto naar het ziekenhuis, hoe zou het gaan? Al met al viel mij de inseminatie reuze mee. Met 5 minuten stonden we weer buiten. 
Dat was raar. Moet je nu met de benen omhoog in de auto gaan zitten? Ons werd verzekerd dat dat niet nodig was. 

En dan 2 weken wachten, wat een stress en spanning! Voel ik wat, of toch niet? Ja, het lijkt om mijn borsten gevoelig zijn, dat heb ik anders nooit! Helaas werd ik gewoon ongesteld.
De maand erop was het precies tussen kerst en oud & nieuw, helaas voor ons was de afdeling in die week net gesloten. (3 jaar later, was dit overigens niet meer zo, als ouders in zo'n traject wil je eigenlijk ook liever geen enkele maand overslaan... dus alleen maar fijn). 
Daarna volgden nog 4 pogingen, die allen zo'n beetje hetzelfde verliepen.
Ondertussen hadden we familie en vrienden ook ingelicht. 

Bij poging 6 werd ons medegedeeld dat als deze poging niet lukte, we eerst weer een onderzoek zouden krijgen. Mogelijk zouden de eileiders dan een keer doorgeblazen worden en er zou besproken worden hoe verder te gaan (eventueel met hormonen)......
Gelukkig was dat allemaal niet nodig! Wij waren zwanger! Gek genoeg voelde ik deze keer niet zoveel. 

Wat een geluk, ons wondertje zou er komen en onze wens om een gezin te stichten zou werkelijkheid worden!
De zwangerschap ging goed, de bevalling wat minder, maar die was ik snel vergeten. Ons wereldwondertje was er en dat was en is het allerbelangrijkste!
Onze jongen is vanaf het allereerste moment ook echt onze zoon en het grappige is dat mensen zelfs zeggen dat hij op mijn man lijkt. Hij trekt ook echt naar zijn vader, en dat is zo mooi om te zien!

nu precies 4 jaar nadat wij gestart zijn met de 1e inseminatie, zijn wij ruim 30 weken zwanger van onze 2e zoon. Hij heeft dezelfde donor als onze eerste, ze zullen straks dus voor 100% elkaars broers zijn. 5 jaar geleden dachten wij niet dat zoveel geluk ons nog ten deel zou vallen, maar we hebben de hoop nooit opgegeven! En gelukkig maar.

5 jaar geleden

Ik weet niet of deze topic nog actief is, maar niet mijn man, maar ik zit in tweestrijd. Na 5 ICSI pogingen, 2 miskramen, 10 mislukte terugplaatsingen en veel tranen, werd ons aangeraden naar donorzaad te kijken. Mijn partner staat hier volledig open voor, maar ik vind het zo moeilijk. Ik ben er bang voor dat ik er altijd een moeilijk gevoel bij heb, ik moet het idee loslaten van geen kindje krijgen van mijn grote liefde en ik kan qua leeftijd geen jaren meer wachten. Dank voor je mooie open blog, het geeft mij inzicht en ik probeer me wat meer open te stellen.

7 jaar geleden

Dag Annemarie. Ik ben een journaliste van het Vlaamse weekblad Flair en schrijf voornamelijk voor de real-life rubriek van het magazine. Kan ik jou op één andere manier contacteren via mail? Ik heb een vraagje voor jou ;-) Je mag me altijd een mailtje sturen via marijke.clabots@flair.be Alvast bedankt! Groetjes, Marijke

9 jaar geleden

Allereerst gefeliciteerd! Daar ik alleenstaand ben en een enorme kinderwens had, ben ik ook gekozen voor donorzaad. Inmiddels ben ik al ruim 5 weken de trotse mama van een zoon. Ik ben erg open over de wijze waarop ik zwanger ben geworden en heb alleen maar positieve reacties ontvangen. In mijn omgeving zijn er wel die nu geen kinderen meer kunnen krijgen en spijt hebben dit niet ook zelf hebben gedaan.

9 jaar geleden

Wij zijn ook zwanger geworden via KID, ook omdat mijn man onvruchtbaar is, wij gaan er ook zeker open over zijn naar ons zoontje toe.