4 jaar geleden
Zwanger tijdens de corona crisis - mijn realiteit
Een paar maanden geleden had ik niet verwacht ooit zo’n artikel te schrijven. Maar nu, nu is het de realiteit. Zwanger tijdens de corona crisis is nu míjn realiteit. Hoe ik dit ervaar? Daar ga ik vandaag dieper op in!
DECEMBER 2019
In December hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. Vol ongeloof, maar vooral erg blij met dit nieuws. Lang heb ik gefantaseerd over het zwanger zijn, hoe ik dat zou ervaren en hoe ik deze tijd zou willen invullen. Het eerste trimester vloog voorbij, en helaas ging dit niet zonder slag of stoot. Hoewel ik weinig klachten had, kreeg ik wel te maken met ingrijpende veranderingen. Een grote verandering was het verliezen van mijn baan. Ik was ineens zwanger en werkloos. Nadat ik het nieuws een beetje een plek had gegeven en ik me mentaal en psychisch weer wat beter voelde kon het genieten beginnen… Althans, dat dacht ik.
ZWANGER TIJDENS DE CORONA CRISIS
En toen kwam corona in het nieuws. In eerste instantie nam ik het niet zo serieus. “Ach, dat is allemaal nog heel ver weg” was wat ik dacht. Tot het langzaam maar zeker steeds dichterbij kwam en het een kwestie was van ‘wanneer’ in plaats van ‘of’ dit ging gebeuren..
Je kon er niet omheen, overal ging het over corona. Logisch natuurlijk, want ineens bleek het allemaal toch ernstiger dan vooraf gedacht. Wat ik destijds wel lastig vond was inschatten of ik me nu zorgen moest maken of niet. Enerzijds werd er gezegd dat het vooral om griepklachten zou gaan, maar anderzijds leek het veel serieuzer door alle opkomende maatregelen.
HOE HEEFT DE SITUATIE INVLOED OP MIJ EN MIJN ZWANGERSCHAP?
Hoewel er wordt gezegd dat corona voor zwangere vrouwen geen extra risico’s met zich meebrengt, was ik er toch niet gerust op. Aangezien het om een nieuw virus gaat is er gewoon nog weinig over bekend. Ik vond het maar niks eerlijk gezegd, het gevoel van onzekerheid. Het ene moment was ik er vrij nuchter onder, en het andere moment maakte ik me toch wel zorgen. Niet zozeer voor mij, maar vooral voor mijn ongeboren baby of kwetsbare mensen in mijn omgeving zoals met bijvoorbeeld mijn moeder.
En dan breekt officieel de quarantaine periode aan. Er wordt een dringende oproep gedaan om sociale contacten gedurende deze periode zoveel mogelijk te beperken. Ook wordt er geadviseerd om thuis te werken indien dit mogelijk is. Ik vond het stiekem wel schrikken, het was echt even een besefmoment dat we toch wel met een hele ernstige situatie te maken hebben.
Aangezien ik al veel aan huis gekluisterd was door het verliezen van mijn baan genoot ik altijd extra van alle afspraken buiten de deur. Even spontaan het centrum in, of met een vriendin afspreken voor een hapje en drankje. Dat waren echt de uitjes waar ik naar uitkeek en die me ook energie gaven in deze moeilijke periode. Daar kwam abrupt een einde aan.
DIT HAD IK ME ANDERS VOORGESTELD
In eerste instantie leek het slechts een kortdurende maatregel, maar al snel werd duidelijk dat het toch noodzakelijk was om die periode te verlengen. Eerlijk? Ik had – en heb soms nog steeds – hier best wel moeite mee. Ik had het verliezen van mijn baan net een plekje gegeven en toen kwam corona de hoek om…
Niet alleen de sociale contacten en uitjes kwamen kwamen te vervallen, maar ook andere grote dingen vielen in het water. Zo had ik een zwanger & mama beurs op de planning die werd gecanceld, maar ook alle pret echo’s konden niet meer doorgaan. ‘Gelukkig’ hadden we net voor deze maatregelen nog een geslachtsecho gehad. Dit konden niet meer van ons afpakken!
PLANNEN VALLEN WEG…
Begrijp me niet verkeerd, ik besef me ook dat het vervallen van dit soort dingen vooral een luxeprobleem is. Een pretecho is nou eenmaal niet noodzakelijk, maar dat maakt het niet minder vervelend. Ik bedoel, je hebt van te voren nou eenmaal een bepaald beeld en idee van de zwangerschap en hoe je deze wilt invullen. Als heel veel punten dan ineens weg lijken te vallen is dat best even slikken. Zeker als het je eerste – en wellicht enige – zwangerschap is. Uiteraard heb ik begrip voor de situatie, maar soms heb ik het er wel moeilijk mee.
Omdat ik had gehoopt deze periode veel te kunnen delen met familie en vrienden is het soms lastig. Of met mijn groeiende buik te kunnen ‘pronken’ en door baby winkels te struinen op zoek naar leuke spulletjes. Al deze dingen lijken nu weg te vallen en vooralsnog ziet het er naar uit dat dit allemaal nog wel even gaat duren. Het maakt me een beetje verdrietig omdat het toch een periode is die je niet meer over kan doen.
IK VIND HET MOEILIJK…
Ik vind het wel een beetje moeilijk om dit allemaal te delen omdat ik niet de indruk wil wekken dat ik me zielig voel of wat dan ook. Ik besef me dat er veel ergere dingen aan de hand zijn en dat dit virus al vele levens heeft gekost, en dat dit ook voor veel verdriet zorgt bij een heleboel mensen… Maar dat er mensen zijn die met grotere ‘problemen’ te maken hebben betekent niet dat mijn gevoel er niet mag zijn. Ik mag verdrietig zijn om de situatie en de invloed hiervan op mij en de zwangerschap. En ik denk ook dat vele vrouwen dit zullen herkennen omdat ze in dezelfde situatie zitten. Zwanger tijdens de corona crisis is toch wel heel anders dan voorheen het geval was.
Ik ben heel benieuwd hoe dit alles zich gaat ontwikkelen de komende periode en in hoeverre dit invloed gaat hebben op ons leven. Stiekem hoop ik dat we de komende weken/maanden toch een versoepeling op de maatregelen gaan krijgen. Het zal niet ineens weer ‘normaal’ worden, maar als we met de nodige maatregelen toch weer een stukje vrijheid terugkrijgen zou ik daar toch wel heel blij van worden. Enerzijds staat de wereld een beetje stil, maar als ik naar mijn groeiende buik kijk besef ik me dat dit niet zo is…
---------------
Hoe ervaar jij deze periode?
Muffin05
Join the club, het is bij mij zelfs zo erg dat ik overweeg deze zwangerschap te beëindigen (en daar zal ik een boel commentaar over krijgen) de vorige zwangerschap heeft mijn man door omstandigheden veel van moeten missen, nu zouden we het doen zoals het hoort, samen..........en daar zit ik dan, alleen bij de verloskundige, er is iets fout in de NIPT test....... En daar lig ik dan, met een enorme bloeding......alleen bij de verloskundige op de tafel.........ik heb veel miskramen gehad en nu een gezonde dochter. Ik sta stijf van de stress, slaap maximaal 4 uren per nacht, heb enorme bekkeninstabiliteit, maar fysio is dicht en huisarts vindt het pas interessant worden als je minimaal koorts hebt en hoest of niest (letterlijk gehoord toen ik belde, als ik geen koorts of hoest klachten had hoefde ik niet gezien te worden) ik heb geen idee hoe lang ik dit nog trek, ik kan amper bewegen en heb een loslopende hummel hier in huis ook, waar ik dus niet meer achteraan kan. Als die armpjes de lucht in steken en ze mama zegt........kan ik haar niet oppakken en knuffelen, ik moet wachten tot er iemand is die haar aan kan/wil geven, maar dan zit je weer met die 1,5 meter.......dus behalve pappa, mág niemand haar aangeven............dus ja, wellicht is het beter om nog even wat langer van ons 3en te genieten voor we met zijn 4en verder gaan........
Luca1978
Het is en blijft moeilijk, het is niet zoals je jezelf had voorgesteld.. Ieder verhaal heeft zijn eigen invullen niks is erger en niks is makkelijker.. Ikzelf wilde alles meemaken met mijn tweede zwangerschap wat bij mijn eerste was mislukt.. Bij de eerste zware bekkeninstabiliteit, depressie, schoonmoeder op sterven, heel veel mensen om me heen verloren maakte dat mijn kraamperiode moeilijk was.. Borstvoeding geven was geen sprake van en de eerste jaren stonden in het teken van herstel.. Na 9 jaar, icsi traject met negatief advies was ik omdat ik hun advies in de wind had geslagen toch zwanger..weer bekkeninstabiliteit, zwangerschapssuiker en ook nog prematuur geboren.. Borstvoeding op gang maar kolven, zkh bezoeken, op 2 plekken tegelijk willen zijn en een huishouden draaiende houden zorgde ervoor dat mijn grootste wens borstvoeding geven spaak liep.. Nu is hij op 15 april een jaar geworden en de grootse eerste verjaardag vieren was niet aan de orde.. Diep verdriet bij mij.. Mijn ouders en zussen hebben op het pleintje voor mijn huis staan zingen voor hem. anderhalve meter afstand en een spandoek met gefeliciteerd erop.. Ze hadden mij niet gelukkiger mogen maken.. Elk leven is een wonder en ook al is het niet wat je wil of wat je hoopt.. Je mag er verdrietig over zijn en tegelijkertijd dankbaar.. Je gevoel kan je niet beheersen als het om je kinderen gaat.. Heel veel sterkte en ik hoop op een mooie, makkelijke bevalling voor je en echte kraamvisite en geen raamviste..
Simplynspecial
Snap ik heel goed! Toen er werd gezegd dat we als zwangeren geen extra risico lopen was ik daar ook niet bepaald gerust op. Zoveel weten ze er gewoon nog niet over. Hopen dat het binnenkort allemaal beter wordt en we de laatste weken/maanden zo normaal mogelijk van onze zwangerschap kunnen genieten.
Simplynspecial
Snap ik heel goed, zeker als je al op het einde van je zwangerschap zit. Het is ook allemaal zo onzeker.. Moeilijk. Ik hoop ook dat er snel zicht komt op een vaccin en/of dat de situatie binnenkort verbeterd. Succes nog met de laatste loodjes.