Zwanger raken met PCOS

Eind 2012 besloten mijn manlief (toen nog vriendlief) en ik dat we toch wel graag samen een kindje wilden. Dus van de ene op de andere dag de pil weggegooid en we zijn er voor gegaan! We wisten dat het een tijdje zou duren voordat ik helemaal "ontpilt" zou zijn na een dikke tien jaar slikken en dat het even zou duren voor mijn cyclus weer mooi op gang zou komen. 

Na drie maanden was het zover, ik werd weer ongesteld; YES! Cyclus weer op gang, nu konden we er echt voor gaan! Maar dan wordt je drie weken later weer ongesteld... en dan twee weken later weer..dan weer drie weken.. er was echt geen pijl op te trekken. Ok.. dan zal het wel iets langer duren voor mijn cyclus weer in orde is.. 

Omdat overal staat dat je pas na een jaar aansukkelen doorverwezen, heb ik het dus nog 9 maanden aangekeken. Vreselijk irritant natuurlijk, iedere twee a drie weken ongesteld worden, maar goed, ik had er geen last van en heel veel bloed verloor ik niet. Voor de zekerheid, tegen beter weten in, toch tig keer hoopvol met een zwangerschapstest paraat gestaan, en hoewel ik zei dat ik niet dacht zwanger te zijn, is het stiekem toch iedere keer wel een teleurstelling als je maar een streepje krijgt..

Na een jaar aan ploeteren, zat ik bij de huisarts, deze luisterde braaf naar mijn verhaal en schreef zonder pardon een doorverwijzing uit. Heel fijn en tegelijkertijd erg schrikken, want dan is er toch iets aan de hand! Het ziekenhuis was een geoliede machine op dat gebied, ik werd gelijk onderworpen aan allerlei verschillende tests en echo's en de arts was er eigenlijk vrijwel gelijk over uit; typisch gevalletje van PCOS. Voor de zekerheid moest mijn bloed nog nagekeken worden en moest manlief zich nog even onderwerpen aan een zaadtest, maar daar kwam niets geks uit (gelukkig). 

Even in het kort, PCOS is een verzamelnaam voor allerlei klachten, waarbij het er op neer komt dat je hormoonhuishouding uit balans is. In mijn geval betekende dit dat ik een onregelmatige eisprong had (maar heel af en toe een) en dat ik cystes in mijn eierstokken had, wat heel eng klinkt, maar wat zoveel betekende als eitjes die allemaal een beetje gegroeid waren, maar dan niet sprongen. 

Van de arts nog nadrukkelijk te horen gekregen dat ik PCOS vooral niet moest gaan googlen, want dan zou ik de meest vreseljke verhalen tegen komen, terwijl dat zeker niet zo hoefde te zijn. Dat moet ze dan natuurlijk net tegen mij zeggen.. wat doe ik dus zodra ik thuis kom..Juist! En inderdaad, het ene horror verhaal na het andere. Waaaaaaaaaaaaaahhh!! 

Dus...bij het volgende ziekenhuis bezoek kreeg ik een echo en moest ik Clomid gaan slikken. Ik kreeg de basis dosis, geen idee hoeveel dat was, maar in ieder geval reageerde mijn eierstokken daar al flink op, want ik had gelijk drie reuze eitjes op springen staan, waardoor we bij ronde 1 een No-go kregen.. Damm! En wat een buikpijn kreeg ik daardoor! En de ongesteldheid was deze keer dus ook geen pretje... Dus daar lopen al die dames altijd over te klagen.. buikkrampen! Maar met wat paracetamol, chocolade en een dekentje op de bank, is dat ook weer goed gekomen. 

Op naar ronde twee, een halve dosis clomid. Hierop deden mijn eierstokken het iets beter; nu had ik twee reuze eitjes! Yay, want dat betekende een go! Dat betekende dus een weekendje gepland "liefkozen" wat overig alles behalve romantisch is.. En dan is het duimen.. want, respect voor alle stellen die de hele medische molen moeten doorlopen, ik vond het nu al vreselijk al die ziekenhuis bezoekjes en wij waren krap twee maanden bezig! En dan te bedenken dat er stellen zijn die dit jaar in jaar uit moeten volhouden!! 

De zwangerschapstest kon ik natuurlijk twee weken later pas doen, en toen waren we vakantie in Thailand. Hop naar de wc.. vol spanning.. en jahoor, vrij snel zag ik al twee streepjes verschijnen op mijn papieren staafje!! Snel terug naar manlief en met trillende handen de uitslag laten zien; BINGO! Onnodig om daar aan toe te voegen dat we daar natuurlijk super blij mee waren!! 

Wat ik maar wil zeggen, zelfs al lukt het niet meteen, het hoeft niet gelijk een horrorverhaal te worden. Laat je vooral niet bang maken en blijf goede moed houden! En bedenk dat mensen veel minder de behoefte hebben om iets van zich af te schrijven wanneer het goed gaat, dan wanneer dat niet zo is (heel begrijpelijk overigens)!