Zwanger op school. deel 3/3

Zwanger op school. deel 3

Het was dinsdag ochtend. Vol zenuwen zat ik op de fiets. Sinds gister wisten mensen dat ik zwanger was, en vandaag was de eerste dag dat ik mensen onder ogen zou komen. Ik durfde bijna niet naar binnen te stappen. Maar gelukkig zag ik al snel een paar vriendinnen staan. Bekende gezichten, vertrouwde gezichten. Ik was even niet meer alleen, last van mijn schouders. Gelukkig ging het die ochtend beter dan ik verwacht had. Ik kreeg wel wat vragen, maar niks dat ik niet fijn vond. Geen nare reacties. Gelukkig heb ik deze m’n hele zwangerschap niet gehad. Ik kreeg steun van mijn vriendinnen op school en het ging goed.

Alhoewel veel vrienden me steunden. Had ik ook een aantal, die het wel prima vonden, maar er verder niks van wilden hoorden, of er mee te maken wouden hebben. Waar niks mis mee is. Dat mij leven drastisch veranderd, betekent niet dat hun leven veranderd. Maar het was soms wel heftig. Ik begon een buikje te krijgen. En ik schaamde er niet voor. Maar andere wel. Zo kreeg ik geregeld de vraag of ik niet iets van een sjaal had om mijn buik te verstoppen. Om dat uit de mond van je beste vriendin te horen, doet zeer. Die middag kwam ik huilend thuis. Het begon door te dringen dat niet al mijn vriendinnen er voor me zouden zijn deze zwangerschap.

Het was moeilijk om mensen los te laten, maar eigenlijk ging het vrij normaal. De gesprekken tijdens de pauzes gingen vaak alleen maar over jongens, uitgaan, en het ‘normale’ tienerleven. Maar dit was mijn leven niet meer. Ik moest betere keuzes maken. Volwassen worden. Gelukkig waren er 2 meiden die dit wel inzagen. De enige 2 die m’n zwangerschap accepteerde en begrepen. Die 2 hebben mijn hele zwangerschap van dichtbij meegemaakt en me altijd gesteund. Vrienden loslaten was moeilijk. Maar ik kreeg er iets prachtigs voor terug, mijn zoon.

Ik kon me moeilijk concentreren op school. Mijn kleine jongeman groeide met mij mee. Met zo’n 25 weken begon hij echt tot leven te komen. Ik had een enorme groeispurt en hij was altijd duidelijk aanwezig… zodra ik ging zitten, werd hij wakker en ging hij alle kanten op. Geregeld konden klasgenoten, mijn zoon zien bewegen in mijn buik. Vriendinnen voelden hem ook wel is. Maar hoe ik dat jaar heb kunnen leren, is voor mij nog een groot raadsel.

Het leukste van zwanger zijn op school, zeker de laatste weken, waren ook wel erg leuk. Brugklassers die geschrokken keken naar mijn buik, werd grappig, en we konden er wel om lachen. Maar op gegeven moment kon ik niet meer lachen. Ik was op. In week 36 had ik mijn laatste toets week, en daarna kon ik eindelijk met verlof. Wat had ik dat nodig. De lente begon, en ik kon beginnen met genieten.