Zwanger....ongepland

Ik was net een jaar vrijgezel en besloot na de relatie voor de 2de keer naar Brabant te verhuizen. 

Ik had een prachtige baan gevonden en vele sociale contacten opgebouwd en wilde vooral genieten van mijn vrijgezelle leven.

Echter was daar dus een scharrel, al sinds een aantal maanden. We hadden het leuk samen en geen intenties voor een vaste relatie. 

Echter na 4 maanden was het 14 juni 2018. De dag dat ik ongesteld moest worden. En met mijn 28-dagen cyclus werd ik nooit geen dag te vroeg of te laat ongesteld. 

Ik had wat krampjes en dacht: dat komt wel door. 

17 juni 2018. De dag dat ik gelijk wist: ik ben zwanger. Dat kon niet anders! Ik en een dag te laat ongesteld geworden, dit kon gewoon niet. Wat een paniek ging er door mijn lichaam heen... Net een mooie baan, een nieuw leven opgebouwd, flink aan het genieten en dan.... Word je zwanger. Ik was zo bang, zo bang om die test te doen en bang om de vader te bellen (die verder weg woonde). 

Ik heb er (ja echt) 4 weken mee rond gelopen, totdat ik eindelijk de vader durfde te bellen... En ja, hij pakte het goed op, maakte me rustig en zo ben ik diezelfde dag nog een test gaan halen.

Wat was ik bang... Bang omdat ik echt een horecaleven heb geleid, niet bepaald gezond voor je lichaam.

En toen POSITIEF. Wat was ik bang, maar blij. Toch had de angst de overhand (heb GAS). Ik bleef maar denken: en nu, de vader woont ver weg, ik woonde tijdelijk in het zomerhuis bij mijn ouders en wilde mijn leven niet zomaar opgeven.

Na weer een telefoontje met de vader kwam hij die week erop even langs. 

En ja hoe ga ik het me moeder vertellen... Wat zal iedereen wel niet van mij denken? Alleenstaand en zwanger... Toen maar de huisarts gebeld en die vertelde mij inderdaad dat ik nu 5 weken was.

De week erop (was inmiddels 6 weken) kwam de vader langs. En eerlijk gezegd weet ik weinig van dit gesprek meer. Ik voelde zijn afstand (ben hooggevoelig), maar hij zei er wel te willen zijn voor de kleine! Top, dat is alles wat ik wil, 2 liefhebbende ouders die er zijn voor hem. 

Een week later heb ik het dan ook me moeder verteld. Nouja verteld, dat durfde ik dus niet. Ik heb zo de babyapp onder haar neus geschoven met moeders lees eens. "Je bent nu 7 weken en 4 dagen zwanger", stond daar. En ze wist niet hoe ze moest reageren. Nee, ik ook niet. Grote ontlading van tranen! Ik was zo blij want mijn kinderwens was groot, maar ik was ook zo bang, bang voor de andere mensen in de wereld met alle vooroordelen. 

Samen met mijn moeder heb ik een verloskundige geregeld en daar kon ik diezelfde week nog terecht. Eerste echo! Spannend en zo raar, is alles wel goed? Ik had zoveel zorgen, waardoor ik me nog meer zorgen ging maken, maar gelukkig, daar kwam het antwoord. Hartje klopt en je bent nu 8 weken en 1 dag.

Vanaf toen was gelijk alle angst weg! Ik was zo blij en gezegend met dit wondertje. Hoe ik het ook zou moeten doen, de liefde was toen al onvoorwaardelijk. 

Diezelfde dag belde ik vader op, en dat werd een verhitte discussie. Meneer had ineens besloten om voor zijn familie te kiezen, waar hij het zwarte schaap van was. Ik kon het niet begrijpen! Hoe zet je in godsnaam zo je kind opzij. Dit valt toch te combineren met je familie, of zie ik dat verkeerd.? Ik was zo boos! Zo kwaad! Alles wat ik wilde was een vader voor mijn zoon. 

Sindsdien ben ik ook compleet genegeerd door hem. Slappe hap. 

Uiteindelijk 3 weken later een mailtje... Ik wil niks met jullie te maken hebben en wil alleen financieel steunen. Steek dat geld op een plek waar de zon niet schijnt... het is alles of niets! 

Hij is dus helemaal niets dat heeft die wel laten zien. 

Hier heb ik een mega klap van opgelopen! Mentaal, en daardoor fysiek ook. Ben al erg kwetsbaar en dan dit met al die hormonen pfff. 

Lees mijn volgende blog om te lezen hoe het verder ging in de zwangerschap.