Zwanger! Of niet? (#6)

In mijn vorige blog vertelde ik dat de zwangerschapstest aangeeft dat ik zwanger ben. Maar ben ik dat eigenlijk wel?

Ik bel de verloskundige en leg mijn verhaal uit. Ze vraagt hoe lang ik zwanger denk te zijn. Ik gok een week of zes. Die menstruatie zal geen menstruatie geweest zijn. De verloskundige denkt niet dat ik een miskraam heb gehad. De test zal dan minder positief worden. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het geen miskraam kan gaan worden. Maar het kan ook een innestelingsbloeding zijn. We mogen komen voor een echo maar ze raadt ons aan een week te wachten. De kans dat er dan een kloppend hartje te zien is, is veel groter. Dan krijgen we tenminste echt bevestiging (of niet). We besluiten te wachten. Opnieuw gaan we een spannende tijd in. 

Enkele dagen later heb ik, na een rondje hardlopen, weer wat bloedverlies. Ik zit in zak en as. Gelukkig hebben we de volgende dag een echo. Opnieuw moeten we die kamer binnen. Nu met de bagage van de vorige zwangerschap en een hele vreemde zwangerschap op dit moment. Hoewel ik erover twijfel of ik überhaupt nog wel zwanger ben. Ik ben op van de zenuwen. Ik ga klaarliggen en mijn man houdt mijn hand stevig vast. 

Al snel ziet de echoscopist een zwangerschap. Wij zien eigenlijk niks meer dan een ringetje. Het vruchtje is nog niet eens te herkennen. Ze meet en geeft aan dat ik vijf weken zwanger ben. Dat klopt niet. Ik ben zeven weken zwanger. Omdat er nog geen kloppend hartje te zien is bij deze zwangerschapsduur kan dit twee dingen betekenen: (1) ik ben pas vijf weken zwanger of (2) ik ben zeven weken zwanger maar deze keer is het weer misgegaan maar dan bij vijf weken en het bloedverlies is inderdaad een teken van een naderende miskraam. Ze bekijkt alles nog even goed maar ziet verder geen afwijkingen. We gaan naar huis. We zijn er stil van. Nog geen duidelijkheid. 

Een paar dagen later fiets ik naar mijn werk. Als ik op wil stappen om over te steken voel ik ineens wat warms uit me lopen. Alle alarmbellen gaan af. Ik fiets meteen terug naar huis. Op de wc zie ik waar ik bang voor was. Heel veel bloed. In tranen roep ik mijn man. Daarna bel ik mijn werk. Ik leg het verhaal uit en zeg dat ik thuis blijf. Hier is alle begrip voor. Ook bel ik de verloskundige. Ik krijg opnieuw uitleg over wat te doen als ik daadwerkelijk een miskraam krijg en het bloedverlies te heftig wordt. Later op de dag stopt het bloedverlies weer. Ik krijg opnieuw een echo. Wonder boven wonder ben ik nog steeds zwanger. Het vruchtje is zelfs gegroeid. Maar een hartslag is nog steeds niet te zien. 

Dan is het bijna kerst. We gaan wat boodschappen doen. Als ik van de fiets stap loop ik opnieuw leeg. Nog meer bloed dan de vorige keer. Ik zit helemaal onder. Ik haast me naar huis. Ik neem in tranen plaats op de wc en stroom leeg. Ik heb ontzettende buikpijn en mijn man en ik weten het zeker, dit wordt een miskraam (ik ben nog steeds geen 12 weken zwanger). Opnieuw mag ik mij melden op de spoedpoli van de afdeling verloskunde. De klinisch verloskundige vraagt me hoe ik me voel. Ik geef aan dat ik me vreselijk voel. Dat ik te pas en te onpas enorm bloedverlies heb. Dat ik angst heb om me fysiek in te spannen. Dat ik vooral heel erg bang ben dat het weer mis gaat. Ook vraagt ze me hoe de zwangerschap voelt. Ik geef aan weinig vertrouwen te hebben. Al dat bloedverlies, een zwangerschapsduur die niet klopt, de buikpijn. De vorige keer had ik alle vertrouwen in mijn zwangerschap, toen bleek mijn kindje niet te leven. Nu heb ik nul vertrouwen.  Ik vraag haar snel een echo te maken. Dan hebben we in ieder geval zekerheid. Als alles goed zit moet er nu wel een kloppend hartje te zien zijn. De echo wordt gemaakt en alledrie zien we het meteen: een kloppend hartje!! "Dat wordt geen wijn gedurende de feestdagen" zegt de verloskundige. Ik ben helemaal in tranen zo blij. Het is zo erg dat de verloskundige mee gaat doen. Wat een blijdschap. Het is ons toch gegund. We besluiten om familie en vrienden toch maar te vertellen dat we zwanger zijn. Uiteraard vertellen we er wel bij dat het heel spannend is door het bloedverlies. Bij bloedverlies in de zwangerschap is er in 50% van de gevallen niks aan de hand. Bij de overige 50% gaat het toch mis.

De kerst gaat voorbij en ik voel me redelijk goed. Er is wel wat bloedverlies maar het is minimaal en alleen oud bloed. Oud bloed kan geen kwaad. Verder heb ik weinig last van mijn zwangerschap. Zonder het bloedverlies en alle stress die daarbij komt kijken zou ik me super goed voelen. Ik ben niet misselijk, niks. Dit maakt natuurlijk ook dat ik regelmatig blijf twijfelen over of het wel goed gaat daar in mijn buik.

Met oud en nieuw hebben we een huis vol. Mijn man moet werken en komt pas om 23u thuis. Een vriendin komt samen met haar man en zoontje eten. We steken sterretjes af in de tuin en brengen de kinderen naar bed. Als ik koffie in wil schenken voel ik weer wat lopen. Ik herken het gevoel en ren naar de wc. Het bloedverlies is enorm. Er komen ontzettend veel stolsels uit me en ik ben helemaal in paniek. Ik bel mijn man op zijn werk. Hij werkt in de zorg en kan op oudejaarsavond niet zomaar weg. Ik vertel hem in tranen dat ik zeker weet dat dit een miskraam wordt. Hij kalmeert me wat en we spreken af dat ik bel als dat nodig is. 

Ook bel ik mijn moeder. Ze komt meteen naar me toe. We vallen elkaar in tranen in de armen. Waarom? Waarom hebben wij zo'n pech? Waarom krijg ik in 4 maanden tijd twee keer een miskraam? Waarom? Het enige positieve dat ik kan bedenken is dat alle ellende dan in ieder geval in 2013 heeft plaats gevonden en we in 2014 met een schone lei kunnen beginnen.

Ik besluit om de gasten te laten komen. Ik wil niet alleen thuis zijn op oudjaarsavond terwijl ik zoiets heftigs mee moet maken. Ik trek mijn huispak aan, neem een dosis PCM en leg een kruik op mijn buik. Ik lig in het hoekje van de bank. De gasten (onze dierbaarste vrienden die weten dat ik zwanger ben) zijn er voor me en verzorgen zichzelf. Er verstrijken twee uur en ik bloed ontzettend. Ik heb me al twee keer om moeten kleden ondanks de grootste maat maandverband. Ik besluit om 22u toch maar de verloskundige te bellen. Ze geeft aan dat ze denkt dat ik inderdaad een miskraam krijg. Ze overlegt even met het ziekenhuis en belt me later terug. Ik moet naar het ziekenhuis. Ze willen een echo maken en het bloedverlies beoordelen (ik vind het nogal snel veel omdat ik amper ongesteld ben). Een vriendin brengt me en mijn man zie ik daar (hij is inmiddels klaar met werken). Ik zeg tegen iedereen dat ze lekker bij ons thuis kunnen blijven. Het is ondanks alles heel gezellig, de champagne staat koud en ik verwacht weer thuis te zijn voor 00:00. Dan hebben we ook meteen oppas voor dochter-lief. 

In het ziekenhuis aangekomen krijg ik een echo. Ik geloof mijn ogen niet. Op het scherm is een klein knipperend lichtje te zien. Het hartje van onze baby! Ik vraag aan de arts of er plek is op de psychiatrische afdeling. Ik word gek! Dit is onmogelijk! De baby in mijn buik groeit goed en doet het goed. Het bloedverlies is echter ontzettend hevig en ik mag niet naar huis. De arts heeft geen idee hoe dit zich gaat ontwikkelen en wil me dus houden. Ik moet wellicht naar de ok als het bloedverlies te heftig wordt of ik heb een bloedtransfusie nodig. Het is nu iets voor twaalven. Mijn man en ik grappen dat we wel op moeten letten dat we twaalf uur niet missen. Wat denk je? Een paar minuten na twaalf kijken we op de klok: "Gelukkig nieuwjaar schat". Blij dat we nog zwanger zijn, bang voor wat de nacht nog gaat brengen. Die "nacht" slaap ik in het ziekenhuis, niet wetende wat een achtbaan van emoties 2014 voor ons zou worden.