Zwanger na miskramen

Zwanger! Ik was écht zwanger, met kloppend hartje en al. Wat zou je je dan blij en gelukkig moeten voelen na al die ellende.... niets was minder waar. Ik was doodsbang, verdoofd... gevoelloos. Ik kon mij niet bedenken dat er een vruchtje in mijn baarmoeder groeide, elke keer als ik haar het toilet ging was ik als de dood dat het mis zou gaan, ik was niet eens blij als ik geen bloed zag, maar meer verbaasd. De miskramen hadden zo een inpakt op mij gehad en dat merkte ik nu pas. En dan voel je je ook nog eens vreselijk schuldig want ja je MOET toch blij zijn?! Ook als ik misselijk was durfde ik dat niet te vertellen ‘want dit wilde jij toch, zeur dan ook niet, zei ik tegen mijzelf’

Genieten deed ik absoluut niet, ik durfde niet eens druk te zetten om te plassen, zo bang voor nog een miskraam... ik rook overal bloed en dacht constant dat ik leegbloedde. dit vond ik terug wat ik toen schreef: ik ben ik inmiddels 8,3 weken zwanger, en ik geloof het gewoon nog niet. ik laat mezelf geen geluk toe, ik durf het gewoon niet, voel niets... ja super misselijk en hele gevoelige borsten. maar ik heb geen contact met het vruchtje, heel last van mijn hormonen en ik kan gewoon niet blij zijn. Dit is wat ik al een jaar wilde?? waarom ben ik nou niet blij? ik weet niet of het door de hormonen komt of door de miskramen maar ik voel mij ontzettend alleen. Ik heb express iedereen al verteld van de zwangerschap, misschien door hun blije reactie kan ik ook blij zijn? ik voel me leeg en weet niet wat ik hier aan moet doen, ik wil het zo graag maar het is er niet. 

Gelukkig kan ik mij hier niet veel meer van herinneren, ik denk toch dat het een soort schild is geweest om mijzelf mee te beschermen. Dit duurde gelukkig niet lang, toen we met 14 weken een medische pretecho lieten doen (hier bekijken ze niet alleen het geslacht maar ook de organen etc) werd het toch allemaal een stuk echter en kon het genieten beginnen. Onzeker bleef ik wel, ook omdat ik haar pas rond de 18/19 weken voelde. Dit was bij de andere twee echt al véél eerder. 

De zwangerschap was vooral vanaf een week of 32 echt heel pittig, ik had erg veel pijn en ongemakken in mijn hele lijf en over de hormonen niet te spreken, het was met geen pen te beschrijven.  gelukkig begon het toen echt te rommelen op 7 mei.... de dag voor mijn moeder haar verjaardag. Maar hier meer over in een volgende blog :)