Zwanger na een postpartum depressie

Zwanger na een postpartum depressie

Allereerst zal ik een kleine terugblik geven hoe ik erachter kwam dat ik kampte met een postpartum depressie.

Twee weken na de geboorte van mijn eerste zoontje Dex merkte ik dat er iets aan de hand was, ik was afstandelijk, werd steeds somberder en de babyblues namen alleen maar toe in plaats van af. Dit is toen ook het moment geweest waarop ik met behulp van mijn familie hulp heb ingeschakeld van de huisarts. Het snelle handelen van de huisarts en het begin van medicatie was helaas niet genoeg om mij van mijn sombere gedachten en afstandelijkheid tegenover Dex af te helpen. In plaats van verbetering te merken kwam ik juist in een nog dieper dal terecht waar nu ook suïcidale gedachten om de hoek kwamen kijken. Op een gegeven moment werden mijn gedachten en somberheid zo erg dat de crisisdienst van de GGZ er aan te pas moest komen, ik was mezelf helemaal kwijt. Na veel gesprekken met zowel de crisisdienst als de IHT (intensive home treatment) miste ik toch nog steeds een stukje erkenning. Het stukje dat ik miste was vooral het in gesprek kunnen komen met andere moeders die “in hetzelfde schuitje’ zaten als ik. Uiteindelijk toen Dex vier maanden was mocht ik langskomen bij het Erasmus MC op de moeder kind dagbehandeling. Ik merkte dat deze dagen mij weer zelfvertrouwen gaven. Ik werd minder afstandelijk tegen Dex en de sombere gedachten verdwenen ook steeds meer op de achtergrond. Uiteindelijk na vier maanden de dagbehandelingen op het Erasmus MC te hebben bijgewoond kon ik zeggen dat ik er klaar voor was om te stoppen en vol goede moed verder te gaan!

Na het afsluiten van de behandelingen in het Erasmus MC werd er gezegd dat ik altijd weer welkom was mocht ik ooit zwanger raken van een tweede kindje.

En dan nu zijn we hier, 18 weken zwanger van ons tweede kindje. Net na Dex zijn eerste verjaardag had ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Nooit gedacht het zo snel weer ‘raak’ zou zijn, aangezien het bij Dex langer dan een jaar duurde en ik daarvoor ook nog twee miskramen kreeg.

Afgezien van het feit dat we erg verrast waren dat het zo snel gelukt was, waren we ook heel blij en is hij zeer welkom.

Terwijl ik zwanger raakte slikte ik nog steeds medicatie (sertraline), ik was al bezig met het afbouwen hiervan, maar dit gebeurt heel geleidelijk en in kleine stapjes om een eventuele terugval te voorkomen. Toen ik ongeveer acht weken zwanger was mocht ik stoppen met de medicatie, dit vond ik vooral spannend omdat je toch een soort laatste stapje van je houvast kwijt was. Na het stoppen van de medicatie merkte ik wel al gauw dat al mijn emoties/gevoelens die het afgelopen jaar wat afgevlakt waren weer terug kwamen. Door de hormonen van de zwangerschap merkte ik dat alle emoties ook wat heftiger waren dan normaal. Dit heeft vooral mijn partner moeten verduren…

Nu we steeds wat verder in de zwangerschap komen, komt ook de angst om weer een postpartum depressie te krijgen ook steeds meer om de hoek kijken. Vooral op bepaalde momenten, zoals ´s avonds in bed kan ik hier heel erg over piekeren. Dit was vooral voor mij ook een reden om mij aan te melden bij de POP poli van het Erasmus MC. Ze hadden uiteindelijk toch gezegd dat ik weer van harte welkom was als ik weer in verwachting zou zijn, dus van deze uitnodiging wilde ik graag gebruik maken.

Na mijn heraanmelding bij het Erasmus MC kreeg ik een afspraak voor een intakegesprek. Eerst een gesprek met een psychiater in opleiding en daarna gelijk een adviesgesprek met de psychiater en de psychiater in opleiding. Het eerste gesprek was vooral een kleine terugblik naar wat er allemaal is gebeurt en waar ik nu tegenaan loop. Na dit allemaal besproken te hebben kwam de psychiater uiteindelijk met het advies om eventueel naar de dagbehandeling voor zwangeren te gaan. Dit concept lijkt een beetje op de dagbehandeling die ik ook heb gevolgd met Dex . Alleen nu ben je dan met alleen zwangeren, die of het zelfde hebben meegemaakt of die ergens anders mee zitten.

De dagbehandeling lijkt mij fijn om naartoe te gaan en met andere (aanstaande) moeders in gesprek te komen. Helaas is er nog wel een wachtlijst, maar elke vrouw moet een keer bevallen dus er is sowieso sprake van een redelijke doorstroom!

Voor mij is de angst voor een eventuele terugval ietsje minder geworden. En geeft het vooruitzicht op extra hulp ook weer een steuntje in de rug!