Zwanger! Mijn ervaringen van het eerste trimester

Eerste trimester ( week 1 - week 13)

De eerste paar weken zat ik in een soort van roes.. ik was echt overdonderd en zag met name alle 'beren' op de weg (en nee..geen knuffelberen) dan te genieten van het kleine wondertje dat er zich ondertussen in mijn buik plaatsvond. In plaats van op die roze (of blauwe ;)) wolk te zitten was ik vooral aan het malen over 'hoe nu verder'. Nu heb ik een geweldig lieve, fantastische vent die een hoofdprijs in nuchterheid en positiviteit verdiend wat mij betreft. Hoe vaak hij me wel niet gerust heeft moeten stellen die periode. Ja..die eerste periode is gewoon onzeker, want klopt de test wel? (Na 3 tests was ik toch redelijk overtuigd.. maar toch) Klopt het hartje überhaupt? Zijn we er wel klaar voor? Al dat soort gedachten spookten door mijn hoofd en aangezien niemand het nog wist, kon ik mijn onzekerheden & angsten ook nog niet echt delen. Natuurlijk kon ik het niet laten en heb ik een vriendin die ook moeder is, verteld van mijn zwangerschap en dat gaf me ook wel weer geruststelling dat dit soort gedachten heel normaal zijn. Je wereld staat even op z'n kop..want één ding is zeker: je leven gaat drastisch veranderen, allemaal fantastisch mooi, maar ook soms beangstigend en onzeker. Het was fijn om even die geruststelling te hebben van iemand anders die dit hele proces onlangs al heeft meegemaakt. Voelde me soms ook best wel schuldig, aangezien ik ook weet dat dit wonder niet aan iedereen gegeven is en het laatste wat ik wilde is dat ons kindje zou voelen op wat voor manier dan ook, dat het niet gewenst zou zijn.

Ben ik er klaar voor?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik vroeger echt wel getwijfeld heb of ik kindjes wilde. Ik vind mezelf nou ook niet de grootste kindervriend en ik kan sommige kleine kindjes best vervelend vinden met hun gekrijs (sorry.. niks persoonlijks). Ik had ook nooit de natuurlijke behoefte om op straat in elke kinderwagen te kijken en bij babybezoek bij familie of vrienden sta ik niet vooraan om de baby vast te houden. Zo'n breekbaar lijfje.. hoe houd je dat in godsnaam fatsoenlijk vast zonder het pijn te doen en 9 van de 10 keer begint het bij mij altijd op volume 10 te krijsen, waarop ik het met veel opluchting weer aan de moeder kan teruggeven. Zweet op m'n voorhoofd..doe mij een wijntje alstublieft ;) Nee.. die moeder genen waren bij mij nog duidelijk niet geactiveerd. Toen ik Paul ontmoette 3 jaar geleden (ik was toen 31) waren we het er ook wel over eens dat we allebei geen kinderen wilden. Vrijheid, blijheid.. doen waar we zelf zin in hadden en vooral geen slapeloze nachten vanwege een krijsend kind. Nee hoor, we hadden het helemaal bedacht. Tot op een dag we in een gesprek over 'de toekomst' verzeild raakte en het gesprek ineens een hele andere onverwachte wending nam. Stiekem moesten we allebei toegeven dat een gezinnetje ons toch eigenlijk wel leuk leek.. Damn, wat een goede relatie wel niet met je doet. En laten we de hormonen niet vergeten.. Ik betrap me er nu op dat ik elke kinderwagen in kijk en elke vrouw scan op een zwangere buik: 'Aah wat leuk, zei ook'. Huilende baby's werken me niet meer op de zenuwen (behalve dan die hele irritante ik-krijg-m'n-zin-niet-huiltjes die doen m'n bloed nog steeds lichtelijk stollen) en ja ook ik laat geen kans onbenut om onze trots op elke echo te showen 'Wat is ons kind knap he?'. Toen ik laatst een foto van de echo in een lijstje aan het doen was en om op de schouw te showen moest ik wel om mezelf lachen en besefte ik..''Oh my god.. ik ben besmet met het mama-virus." Net als alle mama's-to-be ben ik wel onzeker hoor.. Hoe zal ik het doen als mama? Ben ik er wel klaar voor? Vragen die ik niet goed kan beantwoorden. Maar goed.. zoals met veel dingen in het leven moet je dingen eerst doen om te weten of je het kunt en al doende leert men. Met moeder worden is dit niet anders. Ik vertrouw erop dat er een gebruiksaanwijzing in de placenta meegeleverd wordt ;) en anders kan ik me altijd nog storten op de 101 opvoedboeken die gretig aftrek vinden in de boekhandel.

'Heledagdoormisselijkheid'

Met 7 weken en 4 dagen zagen we voor de eerste keer ons kindje bij de verloskundige..nou ja ik zag een witte stip in een grijze achtergrond maar de verloskundige stelde ons gerust en zei: 'Kijk daar klopt het hartje'.Nou, als jij het zegt geloof ik het meteen dacht ik. Vanaf dat moment was het ´echt´ en begon het besef iets meer te komen, al bleef het nog erg abstract. Vol trots stuurden we de kersverse foto met daarop het stipje wat ons kindje moest voorstellen naar familie en langzamerhand begonnen de zorgen en angsten wat naar de achtergrond te verdwijnen. De eerste zwangerschapssymptomen hadden inmiddels ook hun eerste intrede gedaan. Vanaf week 6 tot 10 was ik elke dag misselijk. Ik had geen ochtendmisselijkheid..nee ik had een ´heledagdoormisselijkheid´. Ik kreeg de tip om wat crackers naast je bed te zetten en om ´s ochtends gelijk een droge cracker naar binnen te gooien om zo de eerste ellende wat te verzachten en ik moet zeggen, dat hielp ( Nog bedankt Ramona ;)) De keren dat ik daadwerkelijk boven de wc heb gehangen kan ik gelukkig op 1 hand tellen, dankzij deze tip. Echter de misselijkheid bleef bij mij de hele dag, wat ervoor zorgde dat ik een heel ander eetpatroon had. ´s Ochtends beginnen met gebakken ei en wat groenten zoals ik normaal deed zat er niet in.De geur van eieren stond me ineens tegen en de aanblik van een broccoli alleen al deed me kokhalzen (wat gek ik is als je bedenkt dat ik normaal dol ben op broccoli en en dit zeker 3/4 keer per week at en het steeltje van de broccoli zelfs rauw eet!) Wat mij hielp was kleinere porties eten en met name de dagen dat ik echt heel misselijk was alleen dingen te eten waar ik zin in had. Ik at die periode meer brood en iets minder groenten..simpelweg omdat ik brood wel weg kreeg ( broodje kaas of tösti was ineens helemaal de shit) Wel zorgde ik ervoor dat ik echt wel elke dag een portie groenten at, al dan niet in een groentenshake. Ik vertrouwde erop dat mijn lichaam aangaf wat het op dat moment nodig had en dat mijn ´meer gezonde´ eetpatroon weer terug zou komen.

Slapen is het nieuwe stappen

In deze eerste periode heeft moeheid ook een nieuwe betekenis gekregen. Ik kon de heeele dag door slapen voor mijn gevoel, en op dagen dat ik niks hoefde dook ik dan ook geregeld terug mijn bed in voor een extra dutje. Toch weer z´n voordelen thuis zijn.Ik sliep soms ook eerder in dan Paul en je moet weten dat dit echt een prestatie is, aangezien deze man echt altijd en overal kan slapen en ik zo ongeveer het tegenovergestelde ben normaal gesproken. Toen ik 8 weken zwanger was ben ik nog een paar dagen met vriendinnen naar Split in Kroatië geweest. Deze, inmiddels jaarlijkse, traditie houden we al een paar jaar in ere, nu met inmiddels 7 geweldige dames. Een paar dagen zon, zee, strand, cultuur, gezelligheid, eten en natuurlijk de nodige drankjes. Dit keer voor mij dan wel met spa rood, of appelsap of als ik echt los wilde gaan..een Virgin Mojito! Even wennen, maar hé..net zo gezellig. Stappen tot diep in de nacht zat er voor mij niet in. Meestal bij het eten, zo rond toetjestijd, ging mijn lampje echt wel uit en keerde ik alvast terug naar ons appartement. Bovendien,uitgaan als enige broodnuchtere is ook niet echt heel leuk :)

Borsten versus buik

De eerste weken van de zwangerschap ben ik nauwelijks aangekomen. Mede doordat ik zo misselijk was en ik lang niet zo veel at als normaal en ook omdat in het begin de baby nog een speldenknopje is en je zeker in het begin (met name bij je eerste kindje) nog helemaal niet zo veel ruimte vraagt natuurlijk. Aan mijn buik zag je dan ook nog niks, soms een wat opgezette buik maar dat was meer te wijten aan de darmen die wat overstuur waren en die bezig waren om wat ruimte te creëren voor de groter wordende baarmoeder. Wat wel direct opviel is dat mijn borsten enorm aan het groeien gingen en echt heeeul erg pijnlijk waren. Kijken alleen deed al zeer zeg maar. Waar menig vrouw zou juichen om haar grotere cupmaat, was ik niet echt gecharmeerd van dit hele gebeuren. Ik was door het sporten bijna 2 cupmaten kleiner gegaan en dat beviel me eigenlijk veel beter. Maar hé..moeder natuur gaat haar eigen gang en je kunt je daar maar het beste zo snel mogelijk bij neerleggen. Bovendien zal geen man er om klagen..sterker nog, deze zal je rondere vormen absoluut toejuichen ;) zeker als de pijnlijke fase een beetje voorbij is, zoals bij mij rond 13 weken.

Tandje terug..

Voordat ik zwanger raakte was ik best wel fanatiek aan het crossfitten..nou ja wat heet fanatiek. Ik was gemiddeld zo'n 5 x per week wel te vinden in de crossfitbox. Achteraf terugrekenend snap ik nu wel waarom sommige workouts me zo ontzettend zwaar vielen. Toen ik eenmaal wist dat ik zwanger was, ben ik ook wel wat rustiger aan gaan doen, wat niet meeviel aangezien ik ook altijd hard wil gaan gaan. Maar ook hier..loslaten van al je verwachtingen en doen wat goed voelt op dat moment. Je lichaam zit, zeker in de eerste periode, in een enorme transitiefase. Het is bezig met het 'bouwen' van een nieuw leventje. Je lijf heeft hiervoor alle energie nodig en dat gaat nou eenmaal ´ten koste´ van de energie van de moeder. Luisteren naar je lijf is heel belangrijk..en zeker rondom sporten heb ik dit ook meteen gedaan. Met name in conditionele workouts heb ik een tandje (en soms wel 2 ) moeten terugschroeven. Ik was snel buiten adem en door mijn vermoeidheid kon ik vaak niet ´all out´ gaan. Ik heb wat meer rustdagen gepland en soms ook gewoon tijdens de workout besloten dingen aan te passen. Ik ben ook eigenlijk meteen gestopt met het pushen naar je maximale gewicht en ben tot maximaal 85% van mijn kunnen gegaan. Elke vrouw is anders en elke zwangerschap is ook weer anders,luisteren naar je eigen lijf is hierin dan ook super belangrijk. Meer over sporten tijdens zwangerschap komt in een volgend blogje!

Inmiddels ben ik 17,5 week (ruim 4 maanden dus) en zit ik al weer even in het 2e trimester. De eerste nare kwaaltjes zijn voorbij en heb gelukkig meer energie, al blijft het zaak om deze goed te verdelen. Mentaal ben ik veel rustiger nu en kan ik er ook echt van genieten. De echo´s zien er tot nu toe goed uit en het is zo fantastisch om te zien hoe snel hij groeit en dat alles er eigenlijk al op en aan zit. Ik kijk nu met veel meer vertrouwen en rust naar de toekomst. Ons huis is inmiddels bijna verkocht en de zoektocht naar een nieuw gezinshuis kan gaan beginnen. Af en toe kan ik nog wel wakker liggen, ook zeker rondom werk. Ik had gehoopt inmiddels voor een aantal dagen ´vast werk´te hebben, naast de opstart van mijn praktijk. Maar feit is dat solliciteren niet makkelijk is als je zwanger bent. Werkgevers (tenminste degene die ik heb gesproken) staan er nu eenmaal niet om te springen om een zwangere vrouw aan te nemen, wat ik overigens ook wel weer begrijp. Ik heb hier best wel even van gebaald en kon hier ook echt wel even van in de paniek schieten. Maar inmiddels heb ik het naast me neergelegd en gaat de focus naar mezelf en ons kindje. Mijn taak nu is zorgen dat ons kindje kan groeien en straks gezond ter wereld komt. Zonder twijfel de belangrijkste en mooiste baan die ik ooit in mijn leven zal hebben. Tegelijkertijd biedt dit nu ook weer kansen om nu wel fulltime met mijn praktijk te beginnen, heb niet voor niets afgelopen jaar de opleiding medische basiskennis en mijn opleiding tot 'orthomoleculair therapeut' afgerond. Alles heeft een reden in dit leven en tot nu toe is altijd alles nog op z'n pootjes terecht gekomen. Kortom..Go with the Flow en ik ben benieuwd wat onze toekomst brengt...

Volg me ook op fb & Instagram voor meer tips rondom voeding, sport & lifestyle:  bodymindandfood