Zwanger met hypertensie

28 oktober 2019: Daar zit ik dan. Met een positieve test in mijn handen en een lach en een traan. Van de zomer hebben we nog heel slecht nieuws gehad, dus er speelt zowel angst als blijheid, maar vooral gezonde zenuwen. 

Mijn vriend Rick is op zijn werk en we hadden van tevoren afgesproken dat ik hem het nieuws zou vertellen als hij thuis zou komen rond 17:30. We hadden namelijk al meerdere testen gedaan de laatste tijd, die tot nu toe allemaal negatief waren (behalve de test van gister, daar was een piepklein tweede streepje te zien, maar echt positief was het ook nog niet echt te noemen), maar die van vandaag was wel echt duidelijk: Twee dikke vette strepen!! 

Ja, sorry Rick, maar ik kan niet wachten tot 17:30! Rond 12:30 besluit ik hem met trillende handen en stem te bellen. Hij zegt dat we het er later over hebben, maar appt me vervolgens meteen dat hij ook echt blij is.. Oké, misschien was het ook niet handig om hem op zijn werk te bellen terwijl ik het alleen maar schreeuwend kon vertellen... (sorry Rick)

Bij zijn thuiskomst gaan we eigenlijk meteen op de rationele toer (omdat we nog niet echt het emotionele besef hadden/ durfden te hebben): Meteen de verloskundige mailen over de situatie.. Die ons daarna al snel belt dat we over 3 weken onze eerste echo hebben.. 3 weken wachten klonk toen zo lang, maar het vloog gelukkig best wel snel om! 

3 weken later is dus onze eerste echo.. Ik ben dan 8 weken zwanger en ik ben echt zo'n type die het het liefst al onze familieleden en vrienden al wil vertellen.. Maar daar hebben we natuurlijk wel nog even mee gewacht! 

Net rond die tijd gingen we ook nog eens met Ricks ouders en zusje naar een voorstelling en moest ik de gehele voorstelling naar de wc en wilde ik maar liefst 2x avondeten.. Gelukkig werden er geen vragen gesteld, want mij kennende had ik het dan sowieso niet meer geheim kunnen houden! 

En een paar weken later gingen we ook nog met vrienden een lang weekend naar Centerparcs, waar de nodige drankjes werden gedronken, maar  dit kon ik niet, aangezien ik "antibiotica slikte voor mijn blaasontsteking" (ook een goed excuus om heel vaak te gaan plassen).. Volgensmij had daar wel bijna iedereen het door, maar ook daar heeft niemand er toen vragen over gesteld! 

Maar goed, back to the original story.. 

Vóór de echo grapt Rick nog dat hij de verloskundige gaat zeggen dat het baby'tje niet van hem is, maar zodra het schermpje van de echo aan gaat, zijn we allebei stil. 

Ik voel meteen een intense blijheid (doei, rationele manier van denken!) en Rick glimlacht naar me zoals ik dat nog nooit eerder bij hem heb gezien.. Alsof hij opnieuw verliefd werd, maar nu op een piepklein wezentje dat zowel van hem als van mij is.. En ondanks dat het nog zo onwerkelijk lijkt en nog zo pril is, kan ik me nu al geen leven meer voorstellen zonder dit piepkleine wezentje, dat in rap tempo steeds groter wordt.. 

Al snel komt ook de angst om de hoek, want wat blijkt: Mijn bloeddruk is te hoog. Niet een beetje, maar véél te hoog. Hypertensie dus. 

De echo's worden daarom in vervolg niet meer gedaan bij de gezellige verloskundigenpraktijk, maar in het ziekenhuis. Ach ja, zolang ze ons baby'tje maar goed in de gaten houden vinden we alles best.

Toch duurt het lang.. Veel te lang.. Wekenlang wacht ik op mijn medicatie, die ze maar lijken uit te stellen ondanks de vele onderzoeken waaruit constant blijkt: Ja, mijn bloeddruk is te hoog. Oké, waarom mijn bloeddruk zo hoog is, zien ze niet.. Maar dat mijn bloeddruk veel te hoog is: No shit, Sherlock!

Ik besluit op de terugweg van het ziekenhuis toch nog eens te bellen met de internist (makkelijk gezegd: de arts die besluit wat er wordt gedaan om mijn bloeddruk te kunnen verlagen) en uit mijn comfortzone te gaan: Namelijk te eisen dat ik vandaag nog medicatie krijg. En dat lukt! Om 17:15 mag ik meteen mijn medicatie gaan halen bij de apotheek.. Pfieuw! Weliswaar dik 2,5 maand later, maar we mogen het gaan halen. Gelukkig waren we nog onderweg naar huis en kon ik de medicijnen meteen halen en innemen. Wat gaf dit ineens een rust.. 

Het gaat vervolgens op en af met mijn bloeddruk. Zo was het tot de 24e week wel oké, maar vanaf week 25 weer ontzettend hoog..

Hoe kan dit?! De internist vertelt me dat ik nu net in de periode ben beland waarin de bloeddruk moet zakken, hierdoor besluit hij niets te doen aan mijn medicatie.

Oké, dan hobbelen we maar weer door, dachten we. Maar dat ging al snel fout..

Met 26,5 weken voel ik me 's ochtends ineens heel slecht: zowel mijn handen als mijn voeten trillen enorm. Daarnaast gaat ademhalen moeilijk en het doet zelfs pijn. Dit zijn niet alleen zwangerschapskwaaltjes, dit ligt aan mijn bloeddruk, ik weet het zeker.

Het ziekenhuis laat via de telefoon weten dat ze liever niet hebben dat we komen, ik had namelijk 's ochtends een lichte verkoudheid en ze zijn bang voor het coronavirus. Ik moet het daarom nog maar een dag of 3 aankijken. Maar met dit voorstel wil ik niet akkoord gaan. Dit lijkt me ontzettend ongezond.. Niet alleen voor mezelf, maar vooral voor baby'tje. 

Ik bel daarom vervolgens met de verloskundige van de hele leuke praktijk en vraag om advies. Ik heb géén coronavirus, want ik heb geen koorts en meer dan een verstopte neus heb ik eigenlijk niet.. De verloskundige belt vervolgens namens mij met het Moeder-Kind centrum en we krijgen toch toestemming om nog naar het ziekenhuis te gaan.

We vertrekken rond 16:30 en rond 21:30 waren we weer thuis: Weer veel onderzoeken achter de rug, waaruit werd besloten dat mijn dosis bloeddrukverlagers wordt verdriedubbeld. 

2 dagen later zou dan weer mijn bloeddruk worden gemeten in het ziekenhuis, om te kijken of het inmiddels een beetje is gezakt. 

En dan is het overmorgen: Nee, mijn bloeddruk was niet gezakt. Toch word ik naar huis gestuurd, want misschien duurt het wat langer voordat de hogere dosis medicatie begint te werken.

Ik hou het thuis één nachtje vol. De dag erna ga ik 's middags op de bank liggen en ik merk dat alles om me heen wazig wordt.. "Gaat het?" hoor ik Rick vragen, maar hij klinkt heel ver weg.. Ik schud nee, maar hem uitleggen wat er scheelt lukt me op dat moment op de een of andere manier niet.. Praten lijkt vermoeiend en echte woorden lijken op dat moment niet uit mijn mond te kunnen komen. 

"Moeten we weer naar het ziekenhuis?" vraagt hij vervolgens, en ik knik. Hij helpt me met lopen naar de auto, want ik ben zo duizelig dat ook dat niet meer goed lukt.

De autorit was heel wazig: Soms had ik hele heldere momenten waarin ik Rick kon uitleggen wat ik voelde, en soms lukte het niet om te praten en leek ik een beetje afwezig.

Rick mocht eigenlijk niet met me mee het ziekenhuis in, vanwege het coronavirus, maar aangezien ik door de duizeligheid niet zelfstandig kon lopen, werd er een uitzondering gemaakt. Wel moesten we een flink stuk omlopen, zodat we niet in de buurt kwamen van de corona-afdeling. Eenmaal aangekomen bij het Moeder-Kind centrum wordt Rick teruggestuurd naar de auto om daar te wachten op een definitief besluit.. En dat besluit werd al snel gemaakt: Ik kreeg namelijk tijdens het onderzoek een hypertensie aanval, een beetje vergelijkbaar met hyperventilatie. Het kwam door mijn hoge bloeddruk. Ik hoor meerdere stemmen, maar herken er geen één. Af en toe kan ik een beetje mijn ogen opendoen en ik zie dat er 4 vrouwen om me heen staan: Eén arts en 3 verpleegsters, blijkt achteraf.

Toen ik uiteindelijk bijkwam werd me verteld dat ik die nacht in het ziekenhuis zou moeten blijven. Rick werd in de tussentijd al opgebeld en mocht ook nog even naar binnen komen. 

Ik werd samen met hem naar een kamer gebracht in het ziekenhuis, waar ik die nacht moest verblijven. Rick ging in de tussentijd naar huis om mijn spullen te halen, maar is daarna nog lang bij me gebleven. We hebben zelfs nog samen een "ziekenhuisdiner" gehad en zodra hij weer thuis was startten we allebei meteen FaceTime op.

Ik kreeg weer heel veel onderzoeken in het ziekenhuis: zelfs 's nachts werd ik nog een aantal keer wakker gemaakt om mijn bloeddruk op te laten meten.

Mijn bloeddruk was nog steeds hoog, maar de hartslag van baby'tje was goed op de CTG scan, en daarom mocht ik die dag erna om 14:00 naar huis. Naar huis?! Wow! Het voelde alsof ik al dagen niet meer buiten mijn ziekenhuiskamer was geweest.

Ik genoot zo van de buitenlucht en werd emotioneel toen ik Rick mijn kant op zag lopen: Ik mocht echt naar huis!

Toch sloeg thuis rond een uur of 21:00 de paniek toe.. Waarom eigenlijk? Ik ben toch thuis? Met baby'tje gaat alles goed.. Waarom ben ik dan zo angstig?

Ik appte meteen mijn schoonzus, die werkt in de apotheek van het ziekenhuis.. Die vertelde me dat de angst een bijwerking kon zijn van mijn medicatie. Oké, het is maar een bijwerking, dat stelt me ergens gerust.

Maandag na de vele ziekenhuisbezoekjes, mogen we opnieuw terug, maar nu voor iets leuks: De groei echo! Helaas mocht Rick niet mee naar binnen, maar ik mocht wel alles filmen, zodat ik dit later samen met hem kon terugkijken. 

Daar lag ons mevrouwtje dan, met gestrekte benen in mijn buik en de vuistjes omhoog: Dat ze een vechtertje is, had ze al lang bewezen.. Maar dat beeldde ze ook prima uit! 

Ze is wat kleiner dan het gemiddelde, maar zeker niet te klein! En wat blijkt... Mijn bloeddruk is weer normaal! Huh?! Hoe dan?!

Ja, echt, terwijl hij afgelopen week nog 150/100 was, was hij nu 120/88! Ik geloof het haast niet, maar het is echt waar!

Inmiddels ben ik bijna 30 weken zwanger en heb ik om de 3 weken een afspraak in het ziekenhuis. Alle andere afspraken zijn telefonisch, vanwege alle gekte rondom het coronavirus, wat ergens soms moeilijk is, maar zeker begrijpelijk.

Ik probeer, ondanks de complicaties en het "verplicht in quarantaine zitten", alsnog te genieten van de zwangerschap.

Ik sta er elke dag even bij stil en ben dankbaar dat we zwanger mogen zijn en dat we veel lieve mensen om ons heen hebben, maar gelukkig ook elkaar.

Nog een week of 10 en dan zijn we hopelijk samen met ons gezonde dochtertje. ❤️