8 jaar geleden
Zwanger met een angstoornis
Zwanger zijn met een angststoornis. Het valt mij zwaarder dan gedacht!
Al een paar jaar heb ik een enorm grote kinderwens. Het is dat mijn man zei van "Nu nog niet, laten we eerst zorgen dat we wat stabieler in het leven staan".
Ik wist dat dit eigenlijk sloeg op mij. Al een aantal jaar kamp ik met een psychische stoornis. Het begon met paniekaanvallen uit het niets. Op dit moment uit het zich voornamelijk als het zogenoemde angst voor de angst. Bang dat de paniekaanvallen weer terug komen.
Ik ben toen hard aan mijzelf gaan werken. Heb hulp gezocht bij een psycholoog en kreeg antidepressiva voorgeschreven.
Wouw, wat voelde ik mij goed toen. Ik leefde zonder angst en blaakte weer van het zelfvertrouwen. Ik kon de hele wereld weer aan.
Afgelopen juni zijn we getrouwd en samen met mijn man besloten om na het huwelijk te stoppen met de antidepressiva en met de pil, er vanuit gaande dat het nog wel even zou duren voordat ik zwanger was.
Het toeval wil, dat op het moment ik afgebouwd was, ik ook zwanger ben geworden. Een droom ging in vervulling!
Maar direct daarna kwam de angst weer bovendrijven. Wat nu? En lukt mij dit wel?
De eerste 16 weken van mijn zwangerschap voelde ik mij redelijk. Ik kon merken dat ik wat minder stabiel was dan met de AD, maar ik was gelukkig en zat lekker in mijn vel.
Vanaf week 16 ging het slechter, ik heb mij een week lang angstig gevoeld. Op mijn werk, in de auto en zelfs in mijn eigen huis.
Ik voelde mij ontzettend schuldig tegenover de baby. Overal lees je dat stress tijdens de zwangerschap slecht is.
Op dit moment ben ik 19,5 week zwanger en moet eerlijk zeggen dat het langzaam, heel langzaam, weer wat beter gaat.
Helaas vind ik het wel erg moeilijk om te genieten van de zwangerschap. Voornamelijk omdat ik met een groot schuldgevoel rondloop.
Aanstaande donderdag hebben wij de 20 weken echo....en ik hoop uit de grond van mijn hart dat alles goed is, dat de baby geen groeiachterstand heeft door mijn "angst" en stress.
Mocht alles goed zijn dan hoop ik dat ik mijn rust weer wat kan vinden en volop kan gaan genieten van de komende 20 weken!!
Ijbv
Een heeeeele late reactie, maar alles was goed :-)
Anoniem
ik weet helaas hoe het is. Ik ben inmiddels een gelukkige moeder van een dreumes van 13 maanden. En dat gaat jou ook gebeuren hoor :) Je wil het heel graag doen zonder antidepressiva, maar maak het jezelf niet te moeilijk. De stress kan zo zwaar zijn. Bij mij heb ik veel steun gehad aan de pop-poli. Een afdeling in het ziekenhuis ,die zwangere vrouwen ondersteunt met psychische achtergrond. Bij de 1e zwangerschap had ik een terugval, die zwangerschap bleek een partiele mola. Dat heeft een hele nasleep gehad, maar heeft me ook de tijd gegeven om weer stabiel te worden. Ik heb daarna nog een miskraam gehad en de derde zwangerschap ging goed. De zwangerschap heb ik met antidepressiva gedaan, omdat er tegenwoordig genoeg mogelijkheden qua medicijnen zijn die veilig zijn tijdens een zwangerschap en borstvoeding. Bij de poppoli kunnen ze je daar goed bij begeleiden, die zijn gespecialiseerd hierin en het stelde mij tijdens de zwangerschap gerust dat ondanks dat t goed ging, dat ik een vangnet had als ik me toch slecht zou gaan voelen. Maar ik heb me heel de zwangerschap super gevoeld. Ik vind het superknap dat je t het zonder medicijnen doet, en als dat lukt moet je dat ook zeker doen, maar zie het niet als falen als dat niet gaat, angst is een gemeen iets en stress is ook slecht voor je en de kleine. Ik wil alleen maar aangeven, dat als t wat minder gaat, dat je opties hebt zodat je wel echt kan genieten van je zwangerschap. Veel succes en geniet van de echo!
Anoniem
Dankje voor je lieve reactie. Dat lijkt mij inderdaad niet prettig tijdens de zwangerschap. ik hou mij ook maar steeds voor dat ik sterker ben dan ik denk!!
Anoniem
Gefeliciteerd met je dochter. Wat zul jij trots zijn! Dat van de oxazepam herken ik heel erg. Ik gebruik het praktisch nooit, maar het geeft mij een veilig gevoel om het bij mij te hebben. En idd, dat stukje veiligheid valt weg nu ik zwanger ben. Het piekeren is ook iets wat enorm speelt en merk dan ook dat ik daar onrustig van word. Mijn spanningslevel gaat omhoog en bingo, daar is de angst weer. Wel vind ik het superfijn om te lezen dat er meer mensen met paniek zijn en dat die ook de zwangerschap "overleefd" hebben. Dat geeft de burger weer moed!!