ZWANGER IN CORONA-TIJD: HOE IS DAT VOOR MIJ?

Wanneer deze blog online komt, ben ik alweer aan het eind van m’n 28 weken zwangerschap. Waar ik het in het begin zooooo traag vond gaan, vliegt de tijd nu voorbij. Ik weet wel waarom ik het langzaam vond gaan in het begin: ik mocht het aan niemand vertellen! En toen het eenmaal bekend was (we vertelden het al met 6 weken) wachtten we nog op die termijnecho, de uitslag van de NIPT, toen nog de geslachtsbepaling… allemaal mijlpalen die je onbewust in spanning houden. Inmiddels heb ik ook een suikertest achter de rug, zit de 22-wekenprik erin en over 2 weken staat alweer de 30-weken echo gepland. NIET NORMAAL! Dat betekent dat over ongeveer 3 maanden onze dochter er al is. Dat betekent ook dat ik nog maar 2 maanden hoef te werken. How bizar, how bizar…

Hoewel het jaar is omgevlogen, is het wel een gek jaar. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen uiteraard. Heel de wereld. In het begin van m’n zwangerschap was ik nog niet supererg bezig met Corona & me, maar naarmate de tweede golf er aan zat te komen werd ik wel steeds voorzichtiger. In augustus besloot ik al niet meer naar verjaardagen te gaan, en inmiddels zien we alleen nog vrienden in stelletjes-verband. 2 aan 2, netjes volgens de regels. En ook niet elk weekend.

De rustige weekenden bevallen me wel, als ik eerlijk ben. Lege agenda’s passen perfect bij dit jaargetijde, als je het mij vraagt. Lekker met een boek op de bank, terwijl die kleine meid druk koppeltje aan het duikelen is in m’n buik. Veel moeders-to-be zullen dit vast herkennen: dit is het heerlijkste gevoel wat er is. Daarom neem ik bewust rust: als ik rustig ben, is zij lekker druk. En dat wil ik voelen!

“WEL EEN GEKKE TIJD HE, OM ZWANGER TE ZIJN?”

In de categorie: meestgestelde vragen, staat deze wel in de top 3. In het begin dacht ik: vind het wel meevallen, maar ik heb natuurlijk ook geen vergelijkingsmateriaal haha. Maar inmiddels ben ik het wel met deze vraag eens. Gelukkig mag m’n vriend (inmiddels zelf geregistreerd partner ;)) wel mee naar echo- en verloskundigenafspraken, maar sinds september wel met mondkapje. Daar ben ik wel heel blij om! Vooral de echo’s vind ik toch wel bijzonder elke keer, en wil ik graag met z’n 2en meemaken.

Feestje?

Maar een leuk feestje omdat we nu geregistreerd partner zijn? Dat zat er niet in. Zelfs een borrel in 2en gesplitst voor beiden families kan niet. Zijn familie zou officieel nog mogen (+3 in huis), maar bij mijn zijn het al 5 volwassen en 2 kinderen, en dat mag niet. Dan vier ik het liever helemaal niet.

Babyshower?

Mijn lieve vriendinnen organiseren een babyshower. Details weet ik uiteraard niet, maar er werd me wel gevraagd hoe ik het het liefst zou hebben. Iedereen bij elkaar? Gesplitst? Toen we het erover hadden was de horeca nog open en kon het eventueel nog met 30 man, maar nu is dat de komende maanden ook geen optie meer. Ze lossen het vast heel creatief op, maar het feit dat er over zulke oplossingen nagedacht moet worden is toch wel een beetje meh.

Kraamfeest?

Wat ga je doen met kraamvisite? Ik geef het liefst een kraamfeest in de tuin, volgend voorjaar. Maart of april of zo. Maar dat is nog ver weg. Kan dat dan alweer? Wat moeten we dan op het kaartje zetten? Op dit punt heb ik nog even een error.

Corona-angst

En dan is er als laatste nog de angst om corona te krijgen. Want die angst heb ik inmiddels wel. Ik ben redelijk paranoïde, maar nog niet zo erg dat ik mezelf opsluit. Ik ga zo’n 2 a 3 dagen in de week naar kantoor waar we met maximaal 4 man zitten. Ik doe bij voorkeur gelijk alle ramen open. En zodra ik hoor dat iemand in mijn omgeving in de buurt is geweest bij een besmet iemand, neem ik het zekere voor het onzekere en blijf ik uit de buurt. Dit is natuurlijk normaal en zou iedereen moeten doen, maar ik merk dat er wel mensen in m’n omgeving zijn die anders denken. Gelukkig geen mensen die 100% schijt hebben aan de regels, gelukkig niet, maar die wel makkelijker denken.

De zwangerschap maakt mij voorzichtiger. En het is eigenlijk alleen maar fijn om op safe te spelen. Maar ik mis inmiddels wel avondjes met alle vrienden bij elkaar, 30 Seconds spelen en hard schreeuwen. Ik vind het in sommige gevallen stom dat je iemand niet mag feliciteren zoals je zou willen, met een knuffel en een zoen. En hoewel mijn motto ‘we moeten er even doorheen’ is, is het niet altijd even leuk.

Maar ik ben van nature positief ingesteld dus we maken er maar het beste van! Ik wil niet klagen en ook niet bij de pakken neer gaan zitten: volgend jaar is het vast beter. Ik geniet nu van de rust, de zwangerschap in mijn eigen coconnetje en ben dankbaar dat ik dit hoe dan ook mag ervaren.