Zwanger, en nu? (Deel 1)

Begin Juni 2020 ontdekte ik dat ik zwanger was. Natuurlijk staat de 'ochtendmisselijkheid' redelijk bekend als zwangerschaps kwaal. De eerste 5 weken voelde ik mij goed, geen ochtendmisselijkheid maar wel enkele rare buikkrampen die ik niet kon plaatsen. Voor de zekerheid contact gehad met de verloskundige, iets in mij zei dat er wat mis was. Aan de telefoon vertelde de verloskundige dat ik dezelfde klachten had, als vrouwen die een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ervaren. Wellicht zat het kindje niet in de baarmoeder, maar in een eileider. Helaas lijdt zo'n zwangerschap niet tot een baby. De paniek sloeg toe. Omdat de eerste echo pas rond 8 weken ingepland stond, en het vruchtje nog veel te klein was voor een uitwendige echo, moest deze in het ziekenhuis gemaakt worden. Ik kreeg een inwendige echo, en de gynaecoloog had ons hier voorafgaand in het gesprek al voor gewaarschuwd. De kans op een miskraam in de eerste 12 weken is groot. Het vruchtje was zo klein, veel te klein voor 5 weken. Het kwam overeen met een vruchtje uit een 3de week die wellicht gestopt was met groeien. Mijn bloed werd afgenomen om te zien hoeveel HCG (zwangerschapshormoon) ik in mijn bloed had, en de procedure van een miskraam opwekken werd besproken. De kans was immers groot dat het vruchtje was gestopt met groeien rond de 3 weken, maar dat mijn lichaam het simpelweg niet had afgestoten. 2 dagen later konden wij terug komen om nogmaals bloed af te geven en de HCG waardes te vergelijken.

Dit waren gespannen 2 dagen. 

Gelukkig kregen wij goed nieuws, het HCG was inderdaad toegenomen. De angst en het verdriet die we voelden, viel gelijk van onze schouders af. Het vruchtje leefde zeker nog, de zwangerschap was gewoon nog ontzettend pril. Vanaf dat moment hielden we 3 weken aan.

Toch kun je je denk ik wel voorstellen dat de wachttijd tussen de 3de week tot aan de 8ste week voor de eerste officiële echo lang duurde. Je wilt de zekerheid van een kloppend hartje. En natuurlijk de 12 weken aan tikken. De magische 12 weken, want vanaf dan zou het geen taboe meer moeten zijn om te vertellen dat je zwanger bent. Vanaf 12 weken zou je geen zorgen meer hoeven te maken om een miskraam. Ik persoonlijk vindt dat onzin. Bij mij bleef de angst voor een miskraam de gehele zwangerschap. Na elke plas, kijken of er geen bloed te zien is. Mijn placenta ligt aan de voorzijde, dus schopjes en bewegingen voelde ik pas bij dik 23 weken. Ook hier heb ik mij enorme zorgen om gemaakt. Leeft het kindje nog wel? Beweegt het voldoende? Ik geloof niet in iets als een magische 12de week. Vertellen dat je een miskraam hebt gehad doet op elke hoeveelheid aan weken pijn. Het zou bij een 20ste week niet meer geaccepteerd moeten zijn dan bij een 6de week. Gek hé, hoe het dan toch zo'n taboe is? Terwijl het zo waardevol zou zijn als we elkaar er allemaal doorheen zouden kunnen helpen. De grootste les die ik mee neem uit mijn zwangerschap is dan ook dat elk moment even spannend en even eng is. Er kan zóveel gebeuren. Zoveel waar je niet eens van af weet. (Tenminste, ik kende voor mijn zwangerschap op een miskraam na amper andere risico's. Laat me je vertellen, het zijn er ontzettend veel.)

Na de eerste echo kwamen we er al snel achter dat ons kindje groeide volgens de gemiddelde lijn en dat alles er keurig uit zag. Dit was een enorme geruststelling. (spoiler voor alle andere blogs die nog komen gaan: Wij mogen van geluk spreken dat er gedurende de zwangerschap nooit wat mis is geweest met het kindje zelf. Helaas voor mij, heb ik alles te verduren gehad. Ik, meer dan ooit, wil niet klagen of een negatief beeld geven over elke zwangerschap. Ik deel enkel en alleen mijn ervaringen. Weet dat ik ondanks alles wat ik heb mee gemaakt, blij ben dat ikzelf alles te verduren heb gehad i.p.v. het kindje in mijn buik.)

Je gelooft erin, of je gelooft er niet in maar in de 2 dagen tussen het bloed afnemen, kreeg ik de meest realistische dromen over een baby jongetje die ons bezocht en ons vertelde dat alles goed kwam. Achteraf is dit de grootste teken geweest die ik tijdens mijn zwangerschap heb gehad. Ikzelf vindt dit enorm waardevol. Zelfs het geslacht bleek achteraf te kloppen, want wij zijn in verwachting van een jongen. Iets wat we toen niet wisten.

Helaas duurde het gelukkige gevoel en de roze wolk van het zwanger zijn niet langer dan dat. Ik werd ziek, ontzettend ziek. Achteraf ben ik erachter gekomen dat ze extreme ochtendmisselijkheid Hypremisis Gravidarum (HG) noemen, en dat het een zwangerschaps ziekte is. Vanaf dat punt is het geen kwaaltje meer.

Ik gaf 24/7 over, kon geen medicatie vinden die voor mij aansloeg en viel in de eerste weken veel af. Tot zeker week 16 kon ik dan ook niet uit mijn bed komen. Hierover kan ik veel vertellen. Het onbegrip vanuit het ziekenhuis, spoedeisende hulp en ook zelfs vrienden kring. De zomervakantie naderde het einde en ik zou beginnen aan de studie HBO Rechten. Zou ik dat zo ziek wel aan kunnen?

Als je nog steeds aan het lezen bent, wil ik je heel erg bedanken dat je de tijd nam om (opnieuw) mijn blog aan te klikken. Tot de volgende!