Zwanger en een operatie voor de boeg. #deel 11

Ik had vorige week in het begin van de week al af en toe wat zeurende pijn in mijn buik en zij. Ik dacht eerst ach dat zal wel de groei van mijn buik zijn ik ben immers bijna 20 week. Een paar happen warm eten gehad en toen snel naar de bank want het ging echt niet. Toch de verloskundige maar bellen wat ik er mee moet, die zou met de gynaecoloog bellen en belde me daarna terug. Na overleg wou de gynaecoloog mij en de baby toch even zien, dus ik hup snel wat anders aan want de kleren zaten me echt niet lekker. Dochterlief schoenen aan en daar gingen we om 18 uur op dinsdag naar het ziekenhuis. 

Bij het ziekenhuis heeft een verloskundige de baby onderzocht daar was gelukkig niks mis mee, toch doorverwezen naar de spoedeisendehulp. Mijn buik onderzocht, bloed onderzocht en mijn urine ook. Duurde allemaal erg lang, toch op den duur mijn schoonouders gebeld of ze dochterlief konden ophalen en in bed konden liggen gelukkig kon dit. Op het moment dat Lyla werd opgehaald ben ik weg gegaan voor een echo, daar was een galsteen te zien. Ze konden het verder allemaal maar slecht zien, want ja alles word al wat omhoog geduiwt door de baby. Om half 12 werd ik dan eindelijk opgenomen en naar de afdeling gebracht, infuus aangeslotenen en hopen dat de pijn weg gaat.

Woensdag nadat de arts geweest was heb ik mijn baas gebelt dat ik die week niet naar het werk kwam. Helaas ook de 20 week echo af moeten zeggen en verplaatst naar 17 maart. 

Donderdags kreeg ik te horen dat alles goed blijft gaan ik op vrijdag naar huis mocht. Yes dacht ik heerlijk weer naar huis. In de avond bij de wisseling van medicatie is er wat lucht in mij slangen gekomen. Dus uit eindelijk wouden ze die toch vervangen er zat toch wel heel veel lucht in de slang. Tijdens het verwisselen is het infuus gaan bewegen en naderhand deed het toch wel heel erg zeer. Het infuus is er toen eerst uitgehaald en na overleg niet weer ingezet.  Het ging eigenlijk daarna best goed. 

Vrijdag voelde ik me best goed, de arts was op tijd geweest en vertelde me dat ik naar huis mocht. Feest eindelijk terug naar mijn man en dochter, wat had ik ze gemist. Het hele weekend heerlijk geknuffel en genoten van elkaar. Helaas voor korte duur, want zondag middag begon de pijn weer.

Zondag avond toch wat proberen te eten, maar met moeite. Toch de huisartsenpost maar gebeld omdat de pijn terug is, die zei toch wel gelijk dat ik langs moest komen. Dus snel voor de zekerheid maar mijn tas ingepakt en meegenomen. Bij de hap weer onderzocht en uiteindelijk toch maar weer door naar de spoed. Bij de spoed weer bloed geprikt en toen was het weer wachten, Heel lang wachten. Toch maar weer uiteindelijk mijn schoonouders gebeld mijn schoonvader kon gelukkig onze dochter weer op bed leggen. Uiteindelijk kwam de arts om te overleggen hoe verder, naar huis met pijn of ter observatie blijven en morgen de operatie bespreken. Nou ik wist het wel, een heel moeilijk besluit maar ter observatie gebleven en zo snel mogelijk de operatie inplannen. 

Nou daar lig ik dan vandaag, op de chirurgie afdeling. De zaal arts was op tijd geweest vandaag en vertelde me gelijk dat ik morgen geopereerd ga worden. Dat was al een hele opluchting, dan kan ik daarna lekker weer genieten van de zwangerschap. De chirurg is zelf ook nog even geweest om alles uit te leggen een beetje. Dit geeft me toch iets meer rust. Nu is het wachten op de gynaecoloog en de anesthesist die nog komen voor de operatie.

Mijn ouders vandaag nog gebeld die zijn een lang weekend skiën in oostenrijk, het viel me moeder ook erg zwaar merkte ik al wel. Maar ja morgen gaan ze naar huis en woensdag komen ze weer langs. Mijn schoonmoeder is net nog even geweest met dochterlief, valt me dan toch wel zwaar. Moet ze weg zegt ze dat ze niet naar papa wil en houdt mij stevig vast. Wat is dat dan moeilijk tranen in de ogen, maar o wat ben ik blij met zulke schoonouders. Vanavond komt mijn man nog even met dochterlief en een vriendin. 

Morgen is dan eindelijk de dag, dat ze mij gaan opereren en mijn galblaas gaan verwijderen. Op hoop van zegen dat de pijn dan weg is. 

Word vervolgd...

Tot snel xx

Carina