7 jaar geleden
Zwanger en bloedverlies, wat nu?
Zwanger, aan het eind van mijn afstuderen, gelukkig wel al een baan en de papa van ons toekomstige kindje aan de andere kant van de wereld..
Het is lang geleden dat ik een blog geschreven heb. Ga dit toch proberen met regelmaat te doen. Ik was dus gebleven bij het feit dat ik erachter gekomen was zwanger te zijn en de liefde van mijn leven en dus de papa van ons ongeboren kindje weer ver, ver weg zat. Ik had ook al gezegd dat ik aan het afstuderen was, maar ondertussen had ik ook al gesolliciteerd en was ik ergens aangenomen! Daar was ik ontzettend blij mee en zeker met de hele zwangerschap die er nu bij kwam was dit toch echt wel een zorg minder.
Enfin, ik ben zwanger en heb er veel over gepraat. Met mijn vriend, mijn moeder, met familie, met vrienden/vriendinnen en ook met de huisarts over wat nu wijsheid is. Gelukkig steunde iedereen me. Mijn vriend was meteen erg blij en gelukkig, voor hem was weghalen sowieso geen optie. Is ook verboden en hij is erg katholiek, maar afgezien daarvan wou hij ook graag een kindje. Mijn moeder reageerde ook meteen heel erg lief en eigenlijk iedereen. Mijn grootste zorg was mijn werk. Nu nog afstuderen en dan ga ik werken en korte tijd erna alweer met verlof. Hoe gaan ze daar op reageren? Eerst maar even kijken hoe alles loopt en gaat, dan maken we ons daar meer zorgen over. De huisarts zei ook meteen tegen me: 'als dat je enige reden is om een abortus te overwegen, dan ga je daar spijt van krijgen. Jij bent nu zwanger en een ander over 1 jaar. Dat weten ze als ze jonge vrouwen aannemen en als er 2 bij mij komen solliciteren, dan zou het voor mij geen verschil maken'. Dat gaf me al enige geruststelling. Ook nog op de universiteit erover gehad en daar kreeg ik eigenlijk het mooiste motto wat voor deze situatie van toepassing was en waar ik nog bijna dagelijks aan denk ik meerdere situaties:
~ Life is what happens to you, when you are busy making other plans ~
Dat is zo ontzettend waar, wanneer komt het nu perfect uit in je leven? Toch bleef voor mij de keus erg moeilijk totdat....
Ik kreeg bloedverlies.. ik was helemaal in paniek, huilen, kon alleen maar denken: ik wil niet dat je bij me weggaat. Meteen de verloskundige gebeld en een echo kunnen laten maken. Gelukkig! Daar was nog een kloppend hartje, ze stelde me ook gerust. Zo lang het bruinig bloedverlies is, is het niet vers. Wil niet zeggen dat het niet alsnog kan uitlopen in een miskraam maar betekend niet dat dit een actieve bloeding is nu. Erg geschrokken weer naar huis, daar dacht ik ook: als ik dit al zo erg vind, hoe kan ik het dan bewust 'fout' laten gaan. Daarmee was mijn keuze gemaakt. Paar dagen later kreeg ik helaas nogmaals bloedverlies, weer bruinig, dus ik hield me maar vast aan het feit dat het niet actief was en dat ik moest afwachten. Maar wat is dat vervelend zeg, ik was iedere keer bang naar het toilet te gaan bang wat ik ging zien.
Week erna had ik de termijnecho. Ik was zo nieuwsgierig! Eindelijk even goed kijken! Alles helemaal goed en 12 juli uitgerekend. Papa is de 13e in juli jarig dus wie weet komt het nog op dezelfde dag, ik hoop stiekem van niet haha. Ik weer vol vertrouwen naar huis. Helaas! De dag erna, ik ga naar het toilet en heel het toilet vol met helderrood bloed...... Weer veel tranen, verdriet en erg geschrokken. Meteen de verloskundige gebeld en ik mocht meteen langskomen voor een nieuwe echo. Daar toch weer een kloppend hartje te zien dus enigzins gerustgesteld maar toch wel erg bang wat er verder nog komen gaat....
Anoniem
Beste Nien, bij alle 4 mijn zwangerschappen veel helder bloedverlies gehad.... Ik heb angsten uitgestaan waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Alles goed gegaan! Hou hoop ❤️????????
Anoniem
Beste, Ik weet heel goed wat het is om bloedverlies te hebben. 12 weken hebben we in een roze wolk gelopen, eindelijk we hebben iedereen ingelicht over onze zwangerschap. Wat kan er nu nog mis gaan? Tot dat ik de volgende ochtend (zondag) naar de toilet ging. Heel het toilet lag vol met helder rood bloed. Ik heb gejankt en de ergste cinario's zijn door mn hoofd gegaan. Gelijk de verloskundige gebeld die was binnen no time bij ons. Met de dopler hebben we het hartje gehoord. Dit was een wonder maar dit kon toch niet waar zijn? Net al dat bloed in de toilet en nu hoor ik het hartje. Ze stelde me gerust en vertrouwde ik het niet dan mocht ik haar altijd bellen. Heel de dag met tranen gelopen uiteindelijk de verloskundige gebeld, smiddags om 17:00 uur een echo laten maken en ja hoor nu zag ik het met mijn eigen ogen. Het hartje klopte nog even sterk als voorheen! Met opgelucht hart gingen we naar huis. Twee dagen later gebeurde precies hetzelfde ik weer in tranen en tuiten. We hebben samen met de verloskundige besloten om door te gaan naar het ziekenhuis voor controle. Na een hoop onderzoeken bleek ik last van een groot hematoom te hebben die tussen mijn baarmoeder en mijn vliezen zat deze veroorzaakten de bloedingen. Conclusie: iedere week op controle komen en zeker tot de 20 weken bedrust houden zodat het hematoom niet groter kon worden. Het was een hele lange en beangstigende periode maar het was het allemaal meer dan waard.! De liefde voor je kind is niet te beschrijven!
Anoniem
Ik begrijp je onzekerheid enorm goed. Ik heb zelf ook de eersre weken van mijn zwangerschap bloedverlies gehad. In het begin bruinig maar later rood en toch ook best wel wat. Ook meerdere malen naar de verloskundige. Uiteindelijk bleek op de eerste echo (bij 8 weken zwangerschap) dat er een stolsel in mijn baarmoeder zat. Die zat dicht tegen het vruchtzakje aan wat zou kunnen leiden tot een miskraam als het stolsel weg zou gaan en het vruchtzakje mee zou nemen. Gelukkig bij 12 weken weer een echo en toen was het stolsel weg. Het bloeden bleef echter aanhouden tot ik zo'n 18 weken zwanger was. Gelukkig bij bijna 41 weken zwangerschap een mooi meisje op de wereld gebracht. Het kan allemaal raar lopen, maar je hoeft je echt ongerust te maken!
Anoniem
Ik heb 5 miskramen gehad en 2 goed verlopen zwangerschappen. De eerste zwangerschap die goed ging was er een met tweemaal bloedverlies. De miskramen gingen gepaard zonder bloedverlies(bij 12 week steeds)