Zwanger en 110km Hiken in Zweeds Lapland

Vorig jaar zou mijn partner deel gaan nemen aan de FjällRäven Classic. Dit is een wandeltocht van 5 dagen in Zweeds Lapland. De afstand die je loopt is 110km. Overnachten doe je ergens op de route. Dit geldt ook voor eten en o ja.. de kleine en grote boodschap doe je ergens achter een steen. Douchen? Dat zit er niet in deze dagen. Hou je het niet vol? Dan kan je dit melden bij een van de posten die je tegen komt en kan je opgehaald worden door een helikopter.

Stoer dat mijn man dit wil gaan doen! Ik bedacht me in die tijd dat ik niet wist of ik het zou kunnen. Ik ben namelijk niet zo'n Daredevil. Inmiddels zwanger leek het me wel een goed plan om mijn conditie op peil te houden. Dus besloot ik om met mijn man en medehikers te gaan trainen. Zonder backpack en met hond liep ik tussen de 15 en 25km met hen mee. 5 weken voordat de tocht zou plaats vinden moest een van de medehikers afhaken. Dit vanwege een blessure. Later bleek ze de ziekte van Lyme te hebben.

En toen was het zo ver.. Mijn man keek me aan en zei: Ga jij dan mee? Ik?! Op dat moment 11 weken zwanger, dood moe en geen idee wat me nog te wachten stond. Het was namelijk mijn eerste zwangerschap. Mijn man probeerde me te overtuigen met: ik draag de meeste kilo's en dit kunnen we nu nog een keertje met z'n tweetjes doen (naja drietjes met ons meisje in de buik)

Na 2 weken nadenken en overleggen besloot ik mee te gaan.Mijn man was dolenthousiast! Onze medehikers hadden twijfels over mijn deelname vanwege mijn zwangerschap. Heel begrijpelijk want die had ik zelf ook. We maakte de afspraak dat ik geen blok aan het been zou worden, maar op tijd zou aangeven als het niet meer ging zodat we een helikopter zouden kunnen inschakelen. Op dat moment had ik nog maar 3 weken om te trainen. Het was bloedheet hier in Nederland. Ik ging af en toe alleen wandelen met een backpack van 6kg.

4 maanden zwanger, gelukkig niet meer zo vermoeid, maar niet zo best getraind, vertrok ik in mijn eentje naar Zweeds Lapland. De rest zou een aantal dagen later aan komen. Ik verbleef op de deelnemerscamping. Het was koud en nat, maar voelde me wel op mijn plek.

Vervolgens was het zo ver. Mijn man keek een beetje zuur. Bij het wegen van onze backpacks woog de zijne 20 kg. Mijn man is deels Indonesische en dus een lichtgewicht. Hij had niet gerekend op zoveel gewicht. Ik kwam ook uit op het dubbelen namelijk 12kg.

De eerste kilometers verliepen moeizaam. Ik moest 100 keer in de struiken plassen (op dat moment hadden we nog struiken, later kwam je met geluk een rots tegen) Mijn man werd een beetje chagrijnig van al mijn uitstapjes in de struiken. We liepen ver achter op onze medehikers. Toch besloot ik er €&@";"! aan te hebben en aan mezelf te denken alleen dan zou ik de tocht mogelijk uit kunnen lopen. De eerste dag hadden we last van veel regen en storm. De tent opzetten was nauwelijks mogelijk. De dag erop waaide het zo hard dat je bijna omviel. We liepen ver achter. Los van alle toiletbezoekjes zonder toilet hield ik het prima vol. Een van de deelneemsters kreeg last van uitputting - uitdroging verschijnselen en hebben we bij de volgende checkpoint achter moeten laten. Zij ging met de helikopter terug. Toen bleek ik nog met twee mannen over die stevig doorlopen. Ook nu bedacht ik me: jullie zoeken het verder maar uit, ik loop mijn eigen tempo en ik neem pauze wanneer het nodig is. Door deze vorm van egoïsme kon ik juist door blijven lopen. Iets in mij liet me goed voor mezelf zorgen. Ik ben er van overtuigd dat het onze kleine meid is geweest!

Na 5 dagen liepen we de streep over. 5 dagen geen hygiëne, slapen in een tent in de kou tussen de rendieren, 5 dagen geen bewoonde wereld, lopen met backpack in regen van 8:00 in de ochtend tot soms wel 22:00. 4 maanden zwanger en zo trots! Mijn man had een glimlach van oor tot oor en ik heb een ieder verbaasd dat ik de tocht heb uitgelopen. Volgens de organisatie was er in 14 jaar nog nooit zoveel uitval geweest dan nu. Dit vanwege de weersomstandigheden. 

Inmiddels is ons meisje 4 maanden oud en gaat papa deze wandeltocht over een maand nog eens lopen. Mama en dochter blijven voorlopig nog even thuis. Hopelijk kunnen we de tocht ooit nog eens samen lopen!