Snap
  • Zwanger

zou het een verstopping zijn?

Het vervolgonderzoek. Krijgen we vandaag wel iets positiefs te horen?

Eind oktober: Gelukkig hoefde we deze keer maar 2 weken te wachten totdat het volgende onderzoek plaats zou vinden, een echo bij Floris om te kijken of een verstopping misschien de oorzaak is van het ontbreken van de kleine zwemmertjes. Wederom stappen we beide zenuwachtig in de auto, stiekem hoop je maar weer dat de dokters deze keer zullen zeggen : 'ohh zie je wel, dit is het! het is makkelijk op te lossen' maar toch kan ik een negatieve gedachte dat we vandaag weer richting huis gaan zonder vooruitzicht maar moeilijk los laten. 

Door de drukte op de weg komen we maar net op tijd, waardoor we zodra we nog maar net hebben plaats genomen, alweer binnen worden geroepen omdat we aan de beurt zijn. Floris moet op zijn zij, met opgetrokken knieën gaan liggen op de onderzoekstafel. Ik zie hem verbaasd rondkijken en zodra er een staaf met een condoompje erom tevoorschijn komt, kijkt hij me enigszins benauwd aan. Ik voel me samen met hem best wel rot, omdat hij dit moet ondergaan. 
Gelukkig duurt het onderzoek niet lang en zegt dokter L na enkele minuten dat hij zijn broek weer omhoog mag trekken, en mag plaatsnemen aan het bureau. Zodra Floris en ik hebben plaatsgenomen begint dokter L te vertellen. 'op de echo is niets raars te zien, en daarom kan ik ook niet verklaren waarom er geen bewegende zaadjes aanwezig zijn. Ik stuur jullie door naar Nijmegen, daar kunnen ze door middel van een punctie kijken of er wel zaadcellen aanwezig zijn in de teelbal. Hier kan ik op dit moment helaas niets meer voor jullie doen'

Na nog een aantal administratieve afhandelingen loop ik met de tranen brandend achter mij ogen naar buiten. Ik vlucht direct naar het naast gelegen toilet omdat ik niet wil dat anderen mij zien huilen. Floris volgt me en klopt zachtjes op de deur 'gaat het schatje?' Ik besluit uit het toilet te komen en Floris en ik geven elkaar een dikke knuffel. Niet het nieuws waarop we gehoopt hadden. Wanneer mijn ogen weer toonbaar zijn verlaten we het toilet en gaan richting de assistente om de afspraak te maken voor in Nijmegen. Zij verteld dat de verwijzing word doorgestuurd en dat we moeten afwachten totdat we een oproep krijgen. Hoeveel weken dat gaat duren kan zij ons niet vertellen. 

Met pijn in mijn buik verlaten we het ziekenhuis. wat voelen we ons k*t. Waar normaal Floris nooit zoveel zijn emoties toont, merk ik nu aan zijn manier van doen dat het hem dwars zit. Wat zeg je op zo'n moment tegen elkaar? het komt wel goed? kunnen we dat met zekerheid zeggen? Ik weet dat we positief moeten blijven maar daar heb ik het op dit moment erg moeilijk mee. We zullen moeten afwachten tot de brief uit Nijmegen komt.

7 jaar geleden

Wat dapper om de emoties zo met ons te delen. Mooi verwoord. En niet opgeven hoor!!!! Wat natuurlijk niet betekent dat je altijd sterk moet zijn....

7 jaar geleden

Bedankt voor je lieve woorden. Wat kl*te dat er voor jullie niets meer te doen is.. ik hoop dat je het een plekje kan gaan geven. En erover praten proberen we inderdaad veel te doen, alhoewel we dat beide best moeilijk vinden. X

7 jaar geleden

Oowwhh wat leef ik met je mee..... na 9 jaar is het soek voor ons nu gevallen. Mijn lixhaam wil niet meer..... maar hoop zo ontzettend dat het bij jullie wel gaat lukken. Ik weet dat mijn man het erg moeilijk vond dat het probleem ook bij hem lag. Hij voelde zich schuldig... het enige wat ik je kan aanraden is praten! Heel veel praten! Al denk je dat je het al 100 x heb gezegd. Maakt niet uit. Succes! Ik blijf je volgen..