Snap
  • Zwanger
  • hormonen
  • weken
  • veranderingen
  • momtobe
  • aftellen
  • 40

Zo veel veranderingen

Een streepje meer of minder..

Tijdens je zwangerschap onderga je een heleboel veranderingen. Veranderingen in je hoofd, in je omgevingen en aan je lijf. Onzeker werd ik er wel van. Natuurlijk hoort het er allemaal bij, maar alles in een keer is wel een beetje heftig. Het moeilijke is, het is niet het een of het ander. Het is het gewoon allemaal bij elkaar en allemaal tegelijk. Je hoeft niet te kiezen, dat wordt gewoon voor je gedaan. De kunst is om er nuchter in te staan en er rustig onder te blijven, maar doe dat maar eens even. 

In my mind, in my head.. 

Man, wat kunnen die hormonen je emoties draaien, uitvergroten, je onredelijk maken. (Sorry lieve schat dat je het soms wel een beetje hebt kunnen ontgelden.) Om nog maar de zwijgen van de moeheid. Vergeetachtig zijn of warrig. Het rotte is, ik ben normaal helemaal geen zeef. Dat ik nu niet op mijn geheugen kon vertrouwen, was echt vervelend. Iets wat ik normaal gemakkelijk kon onthouden, werd ineens een opgaven. De rust zelf ben ik nooit echt geweest, altijd druk-druk met van alles, onderweg en altijd even pittig en gedreven. Maar tijdens mijn zwangerschap heb ik momenten, dat ik van 0 naar 100 ga en een Ferrari er nog van kan leren. Echt niet altijd even handig en ook dat wil ik zeker zelf niet zo. Het zit er gewoon in.. 

Je buik is niet van jou alleen 

Daar had ik me even op verkeken. Zowel bij mijn eerste als nu bij mijn tweede zwangerschap. Je omgeving vindt, voelt en geeft raad. Gevraagd en ongevraagd, ervaringsdeskundige of “van horen zeggen” ze passeren allemaal de revue. Je buik aanraken, vragen; “wanneer je nu eindelijk mag.” Altijd goed bedoeld, niet altijd even prettig. Eerst dacht ik altijd dat het wel mee zou vallen, omdat ik er zelf vrij nuchter in probeer te staan. Alleen mensen gaan uit van hun eigen ervaringen, ben ik achter. De blikken, lichte veroordelingen als ik nog in onze nieuwe lunchroom BLT de Fred rondhobbel. “Dat je er nog zo bij loopt.” Gelukkig gaat het me nog zo goed af! 

Goed in je velletje zitten 

Op dit moment (40+3) voelt mijn velletje, zeker bij mijn buik eigenlijk net even te strak. De veranderingen aan mijn lijf begin ik nu aan het einde van mijn tweede zwangerschap wel echt moeilijker te vinden dan bij de eerste, zeker omdat er niet zo veel tijd tussen zat. Verder heb ik nu een yoga bal waar ik heel blij mee ben en een wigkussen. Misschien niet even sexy maar welk heel fijn voor mijn rug en heupen. Aanpassen is hierin verreweg het makkelijkste om te doen. Mijn zomerse sproetjes op m'n wangen zijn er even wat meer dan normaal. (Ook al laat de zon het een beetje afweten) en heb ik weer een flinke streep over mijn buik lopen. Mijn borsten zijn flink in omvang toegenomen en die kriebelbuik! Wat nu nieuw is, is dat er op mijn eveneens gegroeide buik nu ook kleine streepjes te zien zijn. Waar ik eerst zo erg tegenop zag te krijgen, maar nu horen ze helemaal bij me. Een streepje meer of minder maak dan ook niet uit. Gelukkig kleden ze af, die streepjes.. 

Mooie vrouwen

We zijn allemaal zo verschillend en allemaal zo hetzelfde. Maar lieve mama, je bent prachtig. Met je strepen, met je haar door de war, met je hoofd in de bonen of juist in de wolken. Een kleine digitale knuffel en een hart onder de riem. Met vallen en opstaan, met staan en opvallen.  Iedereen doet, beweegt en leeft anders. Geniet anders en ervaart anders. Het belangrijkste is, dat je het doet ook al brengt het je af en toe even van je stuk.  

Aftellen 

Bij mij zit er nu een klein psychologisch-knakje na het verstrijken van mijn 40 weken. Het is gewoon af en toe ook even vervelend, niet meer goed je veters kunnen strikken of niet zelf iets mogen tillen. De voorweeën en harde buiken die maar opkomen, aanhouden en weer wegzakken. Of terwijl ik naast het bedje van mijn dreumes sta die niet wil slapen, me ook afvraag hoe moet dat straks dan?! De afgelopen weken ben ik zo bezig geweest met het aftellen naar mijn uitgerekende datum. Ik had echt niet verwacht dat deze kleine man het langer dan de 40 weken zou volhouden. De vragende omgeving die op een lieve manier steeds vragen of hij er al is, mijn lijf die het nu ook wel welletjes vindt en mijn moeheid, maken het ook niet makkelijker. 

De grootste verandering 

“Je bent er bijna” zei mijn vriend, lief en geruststellend. Dat klopt, alleen eigenlijk begint het dan pas. Met twee mannetjes onder de 2 en een drukbedrijfsleven, wordt het echt een hele uitdaging waar ik op dit moment best zenuwachtig van kan worden. Misschien komt daar mijn lichte nukkigheid nu wel vandaan, nu het toch echt bijna zo ver is.. "Wat nou als…?" Wat nou nu even niks, eerst maar nog slapen.. 

Over een jaar lachen we erom, laat ik dan nu maar alvast beginnen met lachen. Dan kan het alleen maar meevallen!