Snap
  • Zwanger

Zo dom.. Zo naïef...

In de medische molen voor baby nummer 2 is vast heel anders dan voor nummer 1! Ja vast... niet dus helaas..

Ik was zo naïef toen ik nog zwanger was van zoonlief. We hebben nog 5 kansen voor baby nummer 2 en als het zo ver is dan proberen we het gewoon en als het niet lukt dan hebben we sowieso onze zoon nog, en natuurlijk is dat waar en ben ik heel gelukkig met hem, maar dat werkt wel even anders nu we weer bezig zijn.

Voor onze eerste zoon zijn we 2 jaar bezig geweest. Manlief kreeg 2 TESE operaties en ik dus 2 x ivf. Dat liep uit op niets dus daarna hebben we nog 7x IUI-D gehad en bij nummer 7 was het raak. In totaal hebben we 12 rietjes van dezelfde donor gekocht dus we hebben er nu nog 5 over (vandaar de 5 pogingen).

Sinds 2 maanden ben ik weer bezig met prikken. Gonal-f van dag 3 tot 14, pregnyl op dag 15 en de inseminatie op dag 17. En daarna wachten.. zo lang wachten.. Bij beide pogingen werd ik ongesteld op dag 10 na de inseminatie en per poging wordt het zwaarder. Zwaarder om mezelf elke avond weer te moeten prikken, zwaarder om te horen dat er weer maar 1 follikel groeit, en zwaarder om op dag 10 naar het toilet te gaan om er achter te komen dat het weer niet is gelukt.

Dit is wel baby nummer 2 maar voor mij voelt het alsof we nooit zijn getopt met de behandelingen, alsof ik nog steeds bezig ben voor die eerste baby. De pijn en emotionele schade komt steeds duidelijker naar boven naar mate dat de pogingen op raken. Ik kan me niet voorstellen hoe ik aan mijn zoon moet vertellen dat we geen broertje of zusje kunnen krijgen voor hem. De ene dag gaat het beter dan de andere, dan heb ik hoop en denk ik dat het wel lukt deze ronde. Maar de andere dag wil ik alleen huilen.. Dan denk ik, wat als het anders was geweest, als mijn man niet onvruchtbaar was geweest. Zo graag had ik hem ook willen verassen met een positieve zwangerschaps test in plaats van dat hij op de kalender kan zien wanneer ik moet testen en de teleurstelling voelt als ik hem verslagen vertel dat het weer niet is gelukt..

Nu ik terug denk aan toen ik nog zwanger was voel ik me zo dom en zo naïef. Dat ik zou denken dat het nu anders zou zijn, dat ik er minder mee bezig zou zijn omdat dit de 2e is en ik al een kindje heb. Dat de pijn bij elke mislukte poging minder of niet bestaand zou zijn. Dat ik het niet erg vond om die prikken te zetten en om de dag naar het ziekenhuis te gaan. De pijn is net zo erg en het verlangen naar een baby net zo groot..