Zijn we zwanger of zijn we het niet

Nou het is weer even geleden dat ik wat heb geschreven, maar ik merk dat ik er behoefte aan heb en 'rust' wil in mijn hoofd...

We zijn inmiddels velen stappen verder, en zitten op het spreekwoordelijke wachtbankje... Nu vind ik in de rij bij de kassa staan al lang duren, kan je nagaan... hoelang dit duurt.....

Wat waren we blij, dat we eindelijk mochten starten met 'het traject' De eerste pil, de eerste spuit, de eerste echo... Wat is het allemaal nieuwe en wat zijn er een hoop vragen.

De eerste echo gaf helaas nog niet veel weer, het enige wat het weer gaf was dat ik in iedere eierstok meer dan 20 eiblaasjes had, de dokter adviseerde om rust te pakken om te voorkomen dat ik straks geen overstimulatie krijg, want het waren wel heel veel blaasjes.

De 2e echo gaf nauwelijks groei aan en de dosis van de gonal f werd verhoogd... bij de 3e echo gaf het nog niet volodoende aan, toen was toch wel enigszins de onrust en twijfel aanwezig.

Godzijdank!, bij de 4e echo mochten we meeschrijven en bleek dat er meerdere goede eitjes waren, en werd de punctie ingepland!

Nadat ik alle horror verhalen had gelezen over de punctie, was ik nog vrij nuchter, ik dacht... ach mensen schrijven alleen als het vervelend is, en niet als het goed gaat. Dus kom maar op!

Nou daar waren we ruim op tijd, van de gekregen lorezepam merkte ik vrij weinig, maar ik was niet extreem gestresst of nerveus.

Nou daar lag ik, de dokter gaf aan dat ik moest hoesten voor de 1e van de 4 verdovingspuiten... AUWWWWWWWWWWW  is nu nog heel netjes uitgedrukt..Maar wat heb ik gevloekt.. en wat deed dit gemeen pijn.. en er kwamen er nog drie.

Geruststellend zei de arts dat als de verdoving pijn doet ik van de punctie weiig zou merken, dat stelde me enigszins gerust..

De punctie  ga ik jullie besparen, maar het was niks minder als de verdovingsspuiten, mijn vriend die over mij heen hing... om hardhandig op mijn buik te drukken zodat mij eierstok niet weg sprong.. het was echt vreselijk! en dar is iedere letter van gemeend...

Maar het zat er op, we gingen met ons koffertje op weg naar Utrecht, Bizar eigenlijk dat je met misschien wel je babytje over straat gaat...

Ik was vooral erg emotioneel, van de hele beleving van de punctie dat ik bijna de hele weg gehuild hebt,

In Utrecht nadat we het koffertje hadden ingeleverd, en mijn vriend zijn goedje had ingeleverd, kwam het resultaat van 3 eitjes en de zaadkwaliteit was voldoende...  en toen... wachten....... tot Maandag.... tussen 10.00 en 11.00 worden we gebeld of het gelukt is om een embryo te 'maken'

En het weekend duurt lang,  heeel lang........we maken geintjes om het luchtig te houden dat de kindjes in Utrecht aan het logeren zijn, en als wij een pannekoek gaan eten zeggen we tegen elkaar dat het wel lullig is voor de kindjes.

De kaarsjes branden, het verdriet van onmacht laten we toe... en we wachten het af... het wordt vanzelf Maandag...