Zijn jullie er al uit? - Adoptie

De vraag of we er al uit zijn, krijgen we vaak. En het eerlijke antwoord is 'nee'. We zijn inmiddels op de vooravond van april 2016 beland en op een of andere manier ben ik meer bezig met het adoptieverhaal.

Dat heeft denk ik te maken met mijn verwerkingsproces, maar ook met acceptatie. Er gaan zoveel verschillende dingen door mijn hoofd: 'vrouw zijn en geen zwangerschap?', 'soms voel ik me alsof ik 8 kinderen ben verloren', 'zal ik beginnen met een opleiding?', 'waar staan we nu?', maar ook 'wat is het fijn om zoveel vrijheid te hebben'.
Daarnaast kan ik nu voor het eerst nadenken over hoe het leven eruit zou zien zonder kind. Dit is echt voor het eerst na de laatste mislukte IVF. Ik kon me daarna namelijk helemaal niet voorstellen dat we kindloos zouden zijn en geen gezin zouden vormen.
Maar nu is er ook ruimte voor dat beeld. Ik hang er geen waardeoordeel aan, maar het is fijn om beiden opties te kunnen voelen, dat geeft een betere basis voor de uiteindelijke keuze.

Ik heb altijd gedacht dat er een 'eureka moment' zou komen waarop we beiden het 'JA'-gevoel zouden hebben, de champagne zouden ontkurken en de vlag buiten zouden hangen. Nu denk ik dat we er een beetje naartoe gaan groeien. Volgens mij is dit een slow and steady proces en gaan we stukje bij beetje ervaren hoe dit voor ons is.
Wij zijn down to earth, nuchter, met wat humor met een scherp randje. Zo hebben wij de IVF-jaren overleefd en zo staan we ook in het leven. Zoals we hoorden dat veel stellen elkaar bijna de keet uit ruziede tijdens de hormoonspuiten en elk ziekenhuisbezoek een beladen moment was, grapte ik dat ik me Zwelgje voelde en hoefde mijn man van mij echt niet iedere keer mee naar het ziekenhuis. Ik ben altijd open tegen mijn man geweest als ik me niet lekker voelde of mijn 'inner drama queen ' naar buiten voelde komen en dat werkte voor ons. Iedereen is natuurlijk anders en iedereen beleeft dit op z'n eigen manier, maar zo was het voor ons.
Uiteraard was het een heftig proces en hebben we ons vaak rot gevoeld, maar het was niet een en al drama.

De beelden van het programma 'Met open armen' geven fantastisch weer hoe het adoptieproces er uitziet, maar de bijna hysterische reacties van de ouders voelen voor ons vreemd (still no judgement!). Ik denk dat wij niet zo in elkaar zitten en dat vind ik prima. Als we dit gaan doen, doen we het op onze manier!

Oh ja, dit schrijf ik nu... wie weet hoe we er aan toe zijn als we ons gezin gaan uitbreiden. Dus als we dan toch hysterische trekjes vertonen, please forgive us :-).