Ziekenhuisopname in mijn zwangerschap - deel 1

Voordat ik met ik begin moeten jullie weten dat wij 13 mei de sleutel kregen van onze nieuwe woning. Dan kan je je indenken wat voor chaos dat meebracht. Ik was al ruim van te voren begonnen met inpakken zodat ik alles in alle rust kon doen. Ik ben erg van het plannen en structuur dus ik had mijn draaiboek ook al klaar liggen.

Vrijdag 22 mei

Ik had gepland om vandaag en morgen de laatste spullen in te pakken. Zondag gaan we namelijk zoveel mogelijk verhuizen. Ik werd al niet zo lekker wakker. Had last van mijn lichaam en was erg vermoeid. Voelde me ook niet zo lekker in m'n hum. Had ik dan misschien toch teveel gedaan de afgelopen dagen? Ondanks ik in verwachting ben en bekkeninstabiliteit heb kan ik niet stilzitten en wil ik mezelf ook nuttig maken bij de verhuizing. Wel op een wat lager tempo natuurlijk. Wilde de klachten ook niet verergeren. Toen ik kenbaar maakte bij m'n vriend dat ik geen top dag had stond hij erop dat ik vandaag mijn rust zou pakken zodat ik me het weekend beter zou voelen voor de verhuizing. Tegen m'n zin in luisterde ik naar hem. Had immers een draaiboek en als ik vandaag niks deed liep ik achter, maar oké.

Zaterdag 23 mei

Vandaag zou mijn moeder een nachtje komen logeren zodat ze kon helpen met het voorbereiden van de verhuizing en zodat ze Senna kon opvangen. Ook een vriendin zou komen om alles verhuis klaar te maken. Gelukkig maar want aangezien ik gister vrijwel niks had gedaan hadden we vandaag dubbel zoveel te doen. Ik werd prima wakker. Een dagje rust had me goed gedaan, dacht ik. Mijn moeder was er rond half 11 en ik merkte dat ik me weer langzamerhand beroerder voelde. Kreeg erg veel last van mijn onderrug en had het super koud terwijl het rond de 20 graden was buiten. Ik kan echt niet ziek worden nu dacht ik, dat zou echt slecht getimed zijn. M'n moeder had het nieuwe huis nog niet gezien dus zijn we eerst daar even heen gegaan. Ik begon me steeds slechter te voelen.  M'n vriend, klussend in het nieuwe huis, vond me ook wat bleekjes worden. Ik maakte nog een opmerking dat ik hierna nooit meer kinderen wil want zo'n zwangerschap trek ik echt niet nog een keer. Snel maar weer terug naar het oude huis. Mijn moeder besloot dat ik lekker op best moest gaan liggen en dat zij met m'n vriendin wel alles klaarmaakte voor me. Wil ik dit? Nee.. Maar is het nodig? Blijkbaar wel.. M'n lichaam kon even niet meer. Inmiddels was mijn vriendin ook gekomen. Mijn rugpijn werd ook alleen maar erger. Ik maakte een opmerking dat het wel rug weeën leken. Dat gezegd belde ik de verloskundige. Ik vertelde mijn klachten maar ze wist vrijwel zeker dat het geen weeën waren. Ze raadde paracetamol en een warme kruik voor m'n rug aan. We zouden het verder even aankijken en rond 1500 uur weer even bellen. Ik ging naar bed. Was doodop en had het super koud. Mijn thermometer was al ergens ingepakt maar ik voelde niet warm aan. Na een klein dutje ging het al beter. Misschien was ik gewoon erg oververmoeid. Is ook niet zo gek, een verhuizing kost best veel energie. Ik belde de vk om te vertellen dat het al wat beter ging. We zouden het hierbij laten maar mochten de klachten weer terug komen moest ik terugbellen.Het was inmiddels 20.00 uur. Ik begon me weer slechter te voelen. Langzamerhand sloop de rugpijn weer terug en kreeg ik het weer erg koud. Werd ook een beetje misselijk. Na even zoeken hadden we de thermometer gevonden. 38.6. Rond 22.00 uur belde ik de vk weer op. Ze wilde nu dat ik toch maar even de hap zou bellen om uit te sluiten dat het niet mijn nieren zijn. Ik belde de hap. Na 25 minuten in de wacht te hebben gestaan kon ik eindelijk iemand mijn klachten vertellen. Omdat het al erg laat was en de hap in Zeist om 23.00 uur sluit zou er een arts bij mij thuis langskomen. Omdat ze mijn klachten erg serieus namen werd ik als 1e op de lijst gezet en als mijn klachten verergerde moest ik de spoedlijn bellen. Om 0.15 uur stond de arts eindelijk voor de deur. Buiten het feit dat ik koortsig was waren de controles verder goed. Alleen de blaasontsteking test was twijfelachtig. De volgende ochtend moest ik dat opnieuw laten testen. Hij wist vrij zeker dat dit de boosdoener was. Corona of nierbekkenontsteking was volgens hem zo goed als uitgesloten.

Zondag 24 mei

Nick moest er vroeg uit. Om 10.00 uur zouden een aantal familieleden zich melden om te helpen bij de verhuizing. Voor die tijd wilde hij nog het een en ander klaarzetten en moest hij met mijn urine naar de hap voor een extra blaasontsteking test. Mijn test was gek genoeg negatief. Ik moest het weer aankijken maar ze hadden wel een streepje achter mijn naam gezet. Mochten mijn klachten erger worden moest ik gelijk terugbellen. Bij klappertanden of als mijn klachten erger waren dan gister moest ik op nr. 1 drukken voor de spoedlijn. Ik naar bed en de verhuizing kon beginnen. Vond het erg lastig dit los te laten. Had geen controle of regie en moest maar zien hoe ik alles zou aantreffen in het nieuwe huis. Maar ik had geen keus.Hoe later het werd hoe slechter ik me voelde. Ik had geen behoefte om te eten en had het echt ijskoud. Ik lag dan ook met een lange broek, dikke trui en wollen sokken onder 3 dubbele dekens. Mijn rug kilde me en kon niet zonder een hete kruik ertegen wat de pijn iets verlichte. Aan het eind van de ochtend was ik zo beroerd dat ik toch maar even m'n temperatuur ging opmeten. 39.4. Ik begon ook te klappertanden en dat was voor mij een teken om weer de hap te bellen. Ik drukte nr. 1 voor de spoedlijn zoals afgesproken. toen ik de mevrouw van de hap aan de telefoon kreeg en mijn klachten uitlegde kreeg ik als reactie: 'maar u belt de spoedlijn'. Ja dat klopt, er werd mij gezegd dat ik dat moest doen. 'nou ik zeg u even in de wacht'. Goede spoedlijn wel.. Na 10 min in de wacht te hebben gestaan vertelde ze dat ik om 15.00 uur langs kon komen. Het was 12.30 uur, moest ik nog zo lang wachten? Voelde me echt heel erg slecht. Maar ik had geen energie om daarover in discussie te gaan dus prima. Nadat ik had opgehangen kwamen m'n vriend, moeder en een vriendin even de kamer binnen om te kijken hoe het met me ging. Aan hun reactie te merken was het bloed verstikkend heet in de kamer en rook het erg naar ziek (iehl). En ik lag daar, trillend van de kou. Ik ging even rechtop zitten om te vertellen over de hap. Toen ik net klaar was met mijn verhaal zag mijn moeder aan m'n gezicht dat ik op het punt stond om alles eruit te gooien, of naja alles.. Ik had bijna niks gegeten. Ze pakte een plastic tas wat daar toevallig lag zodat ik ja, even het een en ander eruit kon gooien.. Dit was bij mijn vriend de druppel. Hij belde gelijk de hap terug om even zijn mening te delen en nogmaals uit te leggen hoe slecht het ging en welke afspraken er waren gemaakt. Dit hielp, ik moest nu gelijk komen.Ondertussen zaten we nog midden in de verhuizing. (Chaos dus) We hadden besloten dat m'n vriendin met me mee zou gaan naar de hap zodat m'n vriend kon blijven om te helpen en te coördineren bij de verhuizing.M'n moeder deed m'n schoenen aan en m'n vriend hielp me naar de auto. Alles was echt een beetje een waas. Heb in mijn beleving niemand gezien en gesproken onderweg naar de auto. Zelfs m'n dochter kon ik niet even doei zeggen. Ik voelde me te ziek.Eenmaal bij de hap moest ik wachten tot de arts me zou bellen. Ja ja, al die corona maatregelen. Mijn vriendin mocht niet mee naar binnen. De arts stond bij een speciale ingang te wachten met een mondkapje. Toen die goed op zat mocht ik mee naar binnen...