Ziek, zwak en gelukkig!

Inmiddels al in mijn 14de week. We zijn nog steeds superblij met de komst van onze mini! 
We kregen alleen maar lieve en leuke reacties van mensen om ons heen. Maar wel vaak eerst de vraag of het gewenst is (waarschijnlijk omdat ik 22 jaar ben?). Ja! Het is meer dan welkom!

Tot week 7 voelde ik mij fit, wilde vooral veel en vet eten en het liefst ook nog midden in de nacht. Mijn lieve vriend was bereid om naar de McDonalds te rijden (om 1 uur 's nachts!), wat ik erg lief vond. 
Maar toen week 6 eindigde en week 7 begon ben ik een week thuisgebleven van werk. Als ik opstond was ik duizelig en 9 van de 10 keer moest ik overgeven. Ja, ik at een cracker voor ik uit bed ging en ook slikte ik foliumzuur en at vitaminen. 

De eerste echo bij 8 weken was mooi. Ik kon het niet geloven en doe dat eigenlijk nog steeds niet. De echoscopiste feliciteerde ons en we bedankte haar, vol ongeloof.

Het heeft zeker tot week 11 aangehouden dat ik te weinig at en veel ziek ben geweest. Sinds week 11 gaat het soms een dag slechter en soms een dag wat beter! Je hoort van iedereen: 'Je weet waar je het voor doet!' Dat is natuurlijk ook zo en dat houd ik in mijn gedachten.
Nog steeds eet ik te weinig en slecht, volgens mijn vriend. Ik vind het een hele overwinning van mijzelf als ik 1 hap avondeten naar binnen krijg en het binnen te houden! Natuurlijk is dit veel te weinig, ik weet het.
Mijn verloskundige (en ik) gaan er vanuit dat het snel beter zal worden en ik weer kan genieten van eten, dat hoop ik zo!

Tijdens de 2de echo zag alles er mooi uit. De mini groeit goed, het hartje klopt en alles zit er (tot noch toe) op en aan!

Bij 16 weken willen mijn vriend en ik een geslachtsbepalende echo doen omdat we allebei super nieuwsgierig zijn!