Ziek, zieker en weer beter

Mei 2016

Het was mei, ik was rond de 33 weken zwanger en van de ene op de andere dag werd ik ineens wakker met een dik hoofd... Al m'n klieren leken wel opgezwollen. De eerste dag was het niet zo erg, het deed wel echt ontzettend veel pijn. Ik dacht bij mezelf ik kijk het gewoon nog een dagje aan, maar toen werd ik de volgende ochtend wakker en was mn hoofd nog 2 keer zo dik! Toen ik belde naar mijn huisarts zagen zij de spoed er niet van in. Ik kon de volgende ochtend wel even langskomen. Daar zit je dan, 33 weken zwanger, een dik hoofd en de huisarts wil je de volgende dag pas zien! Uiteindelijk belde ik mijn moeder en overlegde ik met haar, omdat zij in het ziekenhuis werkt zei ze eigenlijk direct dat ik mn kno arts moest bellen want In de eerste instantie dachten we dat het iets met mijn oren te maken had dus moest ik met spoed bij mn kno arts komen vanwege mn zwangerschap! Hij controleerde mijn oren maar daar was (gelukkig) niks aan te zien. Hij stuurde me door naar een collega die een echo ging maken. Toen we daar aankwamen zag die arts eigenlijk gelijk wat er met me aan de hand was. Voor de zekerheid maakte hij toch maar een echo en daarop was te zien dat ik 'de bof' had. Hoe ik eraan ben gekomen is nog steeds een raadsel. Gelukkig voelde ik me na 4 dagen al stukken beter en was mn gezicht weer dunner geworden.

5,5 week later

Daar lag ik dan in mn bed, me helemaal kapot te hoesten. 38+4 weken zwanger en dan krijg je er nog even een longontsteking overheen... Nee die laatste weekjes waren me eigenlijk niet gegund. Eerst kreeg ik, zonder te weten waar het vandaan kwam, de bof. En bijna een week voor mn uitgerekende datum lag ik met een antibiotica kuur ziek op bed.

Van de ene op de ander dag begon ik ineens te hoesten, en pijn dat het deed, maar ik bleef roepen dat het wel goed kwam. M'n vriend had vrijdag al gezegd dat ik de huisarts moest bellen en een afspraak moest maken. Ik ben natuurlijk zo eigenwijs als wat en had dat dus ook niet gedaan. Die zaterdag moest mijn vriend gewoon werken en was m'n zoon, omdat ik hoog zwanger was en eigenlijk ook ziek, een dagje naar opa en oma gegaan. Omdat ik me 'wel wat beter voelde' had ik mn moeder gebeld om nog lekker even het dorp in te gaan en nog even wat winkeltjes af te struinen voordat ik zou gaan bevallen. Elke stap die ik zette werd ik benauwder en ik bleef maar roepen dat het wel goed ging. Mn moeder geloofde bij daarentegen niet meer. Het voelde alsof ik door een rietje aan het ademen was en ik bleef maar hoesten. Hoe naïef ik ook was, ik had helemaal geen zin om weer ziek te zijn. Uiteindelijk stond mn moeder erop dat ik de huisartsenpost belde. Daar konden we ,toen ik vertelde dat ik bijna 39 weken zwanger was, direct terecht. En ja hoor, na wat testen was het toch echt zo dat ik nu een longontsteking had opgelopen, gelukkig was het wel zo dat ik er 'mooi optijd' bij was en er dus ook weer snel bovenop zou zijm! Ik baalde zo ontzettend, ik had me voorgenomen om nog wat dingen met mn zoon te doen voordat zn zusje geboren zou worden maar dat zat er die laatste week helaas niet in. Van zowel mn verloskundige als mn moeder en schoonmoeder moest en zou ik in bed blijven. Mn vriend hield me ook goed in de gaten en Gelukkig was ik vrij snel weer hersteld omdat we er gelukkig snel bij waren.