Snap
  • Zwanger

Zestien, zwanger en lesbisch.

Hallo allemaal, na een beetje na te denken heb ik toch maar besloten om te bloggen over mijn ervaringen.

Mijn ervaringen over het zwanger zijn op je zestiende, met zo veel problemen dat een kindje een onmogelijke opgave lijkt. Maar toch heb ik heel wat obstakels overwonnen en heb ik nooit getwijfeld aan de liefde die voor mijn kindje ontstaan is.

Ik was 16 jaar toen ik er perongeluk achter kwam dat ik zwanger was, maar hoe kon ik nou zwanger zijn? Ik had een vriendje ja, maar daar hield ik niet van. Ik was tenslotte lesbisch.. Maar mijn omgeving wilde daar niets van weten en om m'n moeder trots te maken kwam ik toch maar weer thuis met een jongen. Ik mocht tenslotte weer terug thuis wonen, eindelijk! Maar zwanger?! Ik slikte nota bene de pil braaf elke dag! Maar toch bleek ik zwanger, 3 testen verder en de 4e bij de dokter moest ik er toch echt aan geloven, hetgeen waar ik het allermeest voor vreesde was ECHT waar. Er groeide een baby in m'n buik!

Wat vond ik dat moeilijk, ik wilde het niet weg laten halen. Dat was zeker. Maar ik wist ook al heel zeker dat ik geen kinderen wilde.. toch?! Nou, dit moest ik aan mijn moeder vertellen. En ik was zo bang dat ze me weer uit huis zou zetten.. dat deed ze niet gelukkig, ze steunde me. Ze zou me altijd steunen, wat een geluk. Na de eerste echo zat mijn moeder met tranen in haar ogen na ze het hartje hoorde kloppen. En ik wist alleen maar zeker: Dit kind is MIJN kind en daar zal IK voor zorgen. Niemand anders, maar ikzelf. Maar hoe?

Zestien jaar, ik heb net mijn diploma gehaald van het VMBO, ik had een hele toekomst voor ogen, en de vader.. Ik hield niet eens van hem. Ja, als vrienden.. Maar met je beste vriend neem je geen kind.. Normaal gezien. Maar ik kon de schijn goed ophouden. En ook mijn kind verdiende een vader, dus de erkenning moest geregeld worden. 

Na een geweldige eerste 6 maanden zwangerschap met geen enkele zwangerschaps kwaal begon alle ellende toe te nemen, vader werd steeds vaker verbaal agressief, mishandelde me steeds vaker mentaal en wist precies alles naar zijn wil om te zetten. Door alle stress die hij me bezorgde kwam ik op een avond bij zijn ouders terecht, compleet in tranen. "M'n baby, ik denk dat hij dood is. Ik voel hem al sinds gisteravond niet meer!" Dat was het enige wat ik kon uitbrengen. De verloskundige werd gebeld en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar, waar ze dachten dat ik met 7 en een halve maand een kind ter wereld ging brengen. Nadat vader vertrok werd ik steeds rustiger, uiteindelijk kreeg ik zelfs weer contact met m'n kindje. Ik voelde hem weer zachtjes bewegen. Wat was ik toen gelukkig, ik dacht dat ik mijn kindje bijna voorgoed kwijt was. Na een nacht en een ochtend observatie mocht ik halfverwege de middag naar huis. Alles was weer in orde en met die wetenschap en wat weetjes om dit te voorkomen ging ik met een gerust hart naar mijn moeder toe. Daar, waar ik samen met haar de logeerkamer in een echte babykamer aan het om toveren was.. 

Ayden zijn eerste babykamertje! 

Ik stopte tijdelijk met mijn opleiding om met zwangerschapsverlof te gaan en door alle moeilijkheden met vader heen heb ik toch nog kunnen genieten van m'n dikke buik met mijn mooie wondertje erin.. Alles was geregeld tot aan de bevalling aan toe. Ik was er klaar voor om te bevallen, ik keek er ontzettend naar uit om mijn kleine mannetje ein-de-lijk te ontmoeten, te mogen vasthouden en te mogen knuffelen... 

9 jaar geleden

Dankjewel ! En ja, ik heb zeker een wonder gekregen. Het allermooiste wat er bestaat hihi. Maarja, dat vind elke mama hier wel van zn eigen kind(eren) geloof ik :) Dankjewel!!! Groetjes

9 jaar geleden

Wat mooi om te lezen dat jij je ervaringen wil delen! Goed hoor een nare tijd maar inderdaad een wondertje Ayden eraan overgehouden. En zo te lezen (heb ook even je eerste blog gelezen) ben je nu aan het genieten en dat heb je verdiend! Welkom