Snap
  • Zwanger

Zere tieten, positieve test en kotsmisselijk

Het avontuur is begonnen. Iets met zere tieten en misselijk, kotsmisselijk.

We waren een weekje weggeweest en het voelde allemaal heel goed. Ik was sinds lange tijd weer vrolijk. Er stond een afspraak voor mijn tweede tatoeage waar ik al jaren op had gewacht, een nagedachtenis aan mijn oma. Na het nieuws van de zwangerschap van mijn vriendin was ik nog steeds gekwetst maar ik kon het een plekje geven. Het ging goed. Een week na we weer thuis waren begonnen mijn borsten gespannen te voelen. Dat was vaker als de rode vloed weer in aantocht was maar dit keer voelde het anders. "Je ziet spoken, schat. Het is toch niet raak." Ik wist dat hij dat alleen zei om mij te beschermen tegen de teleurstelling. 

Op 12dpo toch maar een testje gewaagd. De kruidvat test gaf een heeeeel licht streepje. Na al die negatieve testen wist ik niet wat ik zag, zou het dan toch? Snel naar de kruidvat geracet voor een andere test. En warempel die gaf een knal streep! Het was raak, we zijn zwanger! Die middag ben ik naar de Prenatal gereden om een leuk rompertje te kopen. Daar wilde ik hem mee verrassen. Ik had het netjes op tafel uitgestalt voordat hij thuis kwam. 

Die lach kreeg ik niet meer van mn gezicht. Hij kwam thuis en in eerste instantie had hij het nog niet zien liggen. Tot hij terug de keuken in liep na het ophangen van de jas. "Dit meen je niet, is dit een grap?"  Ik schudde mijn hoofd. "We zijn zwanger, het is gelukt!" Ik zag geluk in zijn ogen. Hij had niet verwacht dat ik toch gelijk had. Uiteraard was hij ontzettend blij. Toen kwam de vraag wanneer gaan we het vertellen? Ik wilde het zo snel mogelijk aan de ouders laten weten, ze wisten immers dat we ermee bezig waren dus waarom wachten tot 3 maanden? Eerst de eerste echo maar eens afwachten. 

Gelukkig konden we in de week erna in de avond terecht bij de verloskundige. Na alle informatie vragen mochten we eindelijk kijken. De teleurstelling was groot toen uitwendig niks te zien was. "We kunnen ook even inwendig kijken of we een kloppend hartje kunnen vinden." En ja hoor daar was het knipperlichtje. Onze frummel zat echt daarbinnen. 

Het weekend erna hebben we het onze ouders verteld, die waren ontzettend blij voor ons en hoopte net als wij dat het een goede zwangerschap zou zijn. 

Mijn vriendin was al 3 maanden zwanger en daar hadden we niets aan gemerkt, ze had nergens last van. De hoop die ik had dat dit bij mij ook het geval was, verdween al snel als sneeuw voor de zon. In de 5e week kreeg ik last van misselijkheid. Deze week heb ik het ook maar op mijn werk aangegeven. Ik had nog veel vakantieuren staan dus de misselijkheid in combinatie met de vermoeidheid die ook al snel in kwam zetten geregeld dat ik 1 dag extra in de week vrij had. 

Eèn geluk was dat ik niet elke seconde boven de pot hing. In het begin was het maar een paar keer op een dag. Maar voor mij kon het niet snel genoeg voor bij zijn. Uiteindelijk bij de huisarts emesefane pilletjes gehaald. Dit deed wonderen. Ik had er nog zeker last van, maar met die pilletjes kon ik beter functioneren. Bij elke verloskundige afspraak mochten we even spieken, daar keek ik naar uit, over een paar dagen mogen we weer kijken...