8 jaar geleden
Zei ze dat nou echt?
Een peuter ziet, benoemd en roept zonder filter. Vaak heel grappig, maar soms kan je wel door de grond zakken.
Woensdag haalde ik Elfa op van de opvang, ze was heel vrolijk en kletste de oren van mijn hoofd. Ondertussen riep ze af en toe wat ze zag onderweg: vrachtwagen, scooter, fiets de standaard dingen dus, tot we door de fietstunnel reden.
We reden in volle vaart door de tunnel en ineens hoor ik achter me een vrolijk peuter stemmetje roepen: "Hey een zwarte!". Ik keek om me heen om te zien wat ze bedoelde maar kon niets zwarts ontdekken. Toen ze begon te roepen: "dag zwarte, dag zwarte" realiseerde ik me dat we net een donkere meneer waren gepasseerd. Nog even zei ik heel naïef: "ja dat is een zwart hek". Maar natuurlijk wist ik wat ze bedoelde.
Toen ik met mijn fiets bovenaan de trap stond draaide ik me om en vroeg haar of ze soms het hek bedoelde. Maar ze antwoorde ontkennend. Toen ik vroeg naar de meneer zei ze: "ja, een zwarte".
Toen stond ik dus naar de tegels te kijken, hopend dat ze onder me vandaan zouden zakken zodat ik even in de grond kon verdwijnen. Enigzins beduusd zei ik dat het niet netjes en onaardig is om dat te roepen en dat ze de volgende keer maar: "dag meneer" moest zeggen. Maar ja, weet zij veel dat haar leus niet door de beugel kon.
Nadat ik er, toen ze in bed lag, nog eens over nadacht bedacht ik allerlei pedagogisch verantwoorde reacties die ik had moeten geven. Maar ze overviel me nogal op dat moment op de fiets.
Een paar dagen later spookt het nog steeds door mijn hoofd, want ik vind dat we hier wel iets mee moeten. Ze is duidelijk bezig met de verschillen tussen mensen. Mama heeft rimpels en Elfa niet, Elfa heeft een rok aan en mama een broek, papa heeft een baard en Elfa niet etc.
Er zijn natuurlijk hele mooie prentenboeken over verschillen tussen mensen, dit lijkt me de meest logische optie om haar te leren dat iedereen anders is. Maar er zijn vast ouders die vaker met dit bijltje hebben gehakt die wellicht een tip hebben hoe we dit op peuterniveau kunnen bespreken.
Dus tips, anyone? Of misschien ook een gênante ervaring, gedeelde smart is immers halve smart.
Anoniem
Gênant! Hahaha maar exact wat mijn kind ook zou doen ???? Ik blijf benoemen. .. alles! Duidelijk uitleggen dat er allerlei soorten mensen zijn dik/dun/licht/donker/in rolstoel /op krukken/ gehandicapt etc... ook waar de mensen in kwestie bij aanwezig zijn en alles kunnen horen. De mensen zelf kunnen dan horen dat ze niet vreemd of anders zijn maar gewoon geaccepteerd worden. Plus, die kleintjes weten helemaal nog niet dat het fout is wat ze doen... Dus dat moet ze geleerd worden. Maar het is pittig, met schaamrood op de kaken soms.
Lindsy83
ik dacht t, jij zegt t. ;)
Lindsy83
ik dacht t, jij zegt t. ;)
Anoniem
Mijn zoontje is 1.5, dus ik heb het nog nooit meegemaakt, maar ikzelf sta meestal aan de andere kant. Ik ben ernstig verbrand geweest en zie er dus raar uit. Ik (30) heb vaak de opmerking gehad 'dat is wel een heeele oude oma!' of 'die heeft veel rimpels!'. Ik vind het veel erger als moeders net doen of het kind niets zegt, sissen dat het niets mag zeggen of de kinderen me aan lopen te staren, omdat ze niets mogen zeggen. Het kind constateert iets zonder waardeoordeel, is nieuwsgierig en heeft vaak alleen een beetje uitleg nodig. Ik weet zelf ook wel dat ik er anders uitzie, dus die logische constatering van het kind kwetst me niet, maar juist het feit dat het blijkbaar zo erg is dat er niet over gesproken mag worden. Ik kan me voorstellen dat donkere mensen dat niet anders voelen, dus ik zou gewoon uitleggen dat het ook maar gewoon mensen zijn, met een ander kleurtje. (Zwart is overigens ook maar een kleur, het zijn volwassenen die daar een lading aan geven)