Zal er een bevruchte eicel zijn? (Blog 4)

Het zijn 2 hele spannende dagen, ik slaap snachts slecht. Na 2 dagen krijgen we het verlossende telefoontje ; goedemorgen mevrouw, we hebben bevruchte eicellen, we verwachten u morgenvroeg om 10.00 uur op de afdeling... yeahhh wat een opluchting.

Die nacht slaap ik prima! Ik hoop dat ze 2 bevruchte eicellen (als we er 2 hebben) terugplaatsen, maar dit horen we pas na de terugplaatsing. Het AZM heeft een streng beleid, als er een bevruchte eicel type A is (is de beste kwaliteit) zal er maar 1 teruggeplaatst worden, bij type B en C worden er 2 teruggeplaatst. En 2 is ook maximaal.

We rijden om 8.45 uur aan naar Maastricht. Tijdens de rit moet ik een halve liter water drinken, dit zodat ik een volle blaas heb. Dit is, zodst mijn baarmoeder wat omhoog komt te liggen. We melden ons op de afdeling, en we mogen meteen doorlopen. Ik moet heel erg plassen door het water. Ik mag meteen plastsnemen in de stoel, het terugplaatsen is zo gebeurd en heb er nauwelijks iets van gevoeld. Als het klaar is mag ik gaan plassen, maar ik durf niet,  wat als ik het er meteen uitplas. Ze stellen me gerust dat dat echt niet gebeurt. Als ik terug ben vertellen ze dat ze 1 bevruchte eicel hebben teruggeplaatst, ik ben erg teleurgesteld, want ik hoopte dat ze er 2 terug hadden geplaatst ivm meer kans.

Met mijn magische eicel in me rijden we terug naar huis, en begint het lange wachten.

2 weken duurt lang. 

Op 2 October 2008 is het zover, ik heb dan ook al 2 weken een test thuis liggen en vandaag gaan we hem gebruiken.

Ik plas over het staafje, maar lang hoeven we niet te wachten. Er verschijnen vrijwel meteen 2 dikke vette strepen. We vliegen elkaar in de armen en schreeuwen van blijdschap. 

WIJ ZIJN ZWANGER!!!!!!

Ik ga meteen iedereen bellen die wisten van onze behandeling, en iedereen is blij. Ik bel ook naar het AZM. Deze zijn ook heel blij voor ons. We maken meteen een afspraak voor 23 October, dan zullen we de eerste echo krijgen. Ook krijgen we te horen dat we nog 2 embryo's van A kwaliteit hadden, deze hebben ze ingevroren.

De eerste 3 weken loop ik met een big smile rond. Ik voel me op en top zwanger.

Op 23 October zitten we al vroeg in de auto. Ik ben op van de zenuwen. 

We worden vrijwel meteen naar binnen geroepen. Ze vragen me hoe ik me voel, en voor ik antwoord kan geven, zegt ze ; kom dan gaan we wel eerst kijken, want ik zie dat je op van de zenuwen bent. Ik krijg een inwendige echo, vrijwel meteen zien we iets, maar ik zie iets raars. Zij ziet het ook, en vraagt aan ons ; we hebben toch maar een embryo teruggeplaatst? Ik had het dus toch goed gezien. Een tweeling, eeneiig nog wel.(zie echo foto) En de hartjes kloppen ook allebei. Van de spanning begin ik te huilen. Wat een geluk!!!

In de auto naar huis bel ik onze ouders en broers en zussen op, en vertel dat de hartjes kloppen. Ze snappen er niks van, huh hartjes, hoe kan dat... ze hebben er toch maar 1 teruggeplaatst. Ik vertel dat het voor ons net zo'n verrassing was.

Eenmaal thuis bel ik mijn eigen ziekenhuis voor de vervolgafspraak. 3 weken later mogen we al komen.  De 3 weken vliegen voorbij, en iedereen die het wil horen vertellen we dat we zwanger zijn. Elke dag beleef ik met een big smile. 

3 weken later in ons eigen ziekenhuis krijgen we ook weer een echo, ik kan het nog steeds niet geloven, maar de echo liegt niet. Alles is goed met onze tweeling. Wat een bofkonten zijn we toch. Over 4 weken worden we pas weer verwacht.

Ondertussen gaan we ons vast oriënteren in tweelingwandelwagens, bedjes boxen enz. 

In mijn volgende blog vertel ik over de derde echo en over het onverwachte wat ons overkwam.