Snap
  • Zwanger

Yvet wil moeder worden

mijn strijd om de moed niet te verliezen en positief te blijven. Om 'gewoon' door te gaan en te blijven geloven in een mooie toekomst.

Hier zitten we dan. Na alle hordes die we hebben genomen is dit waar we zijn nu zijn. Naast elkaar in twee gifgroene stoelen in een grote wachtkamer. Marcus hangt zogenaamd onverschillig onderuit maar ik zie zijn linker been op en neer wippen.

En ik, ik blader in een weekblad, bekijk de vergelijkingstest over verschillende dagcremes en doe verder het enige wat je in een wachtkamer kan doen: ik wacht. We waren hier twintig minuten te vroeg, onze afspraak stond een half uur geleden gepland en we zitten hier nog.

Wachten is geloof ik sowieso wat ik het beste kan.

Eerst heb jaren gewacht tot ik Marcus tegenkwam. Ik deed natuurlijk of dat niet zo was. Ik maakte lol, ging uit, fladderde van vriendje naar vriendje, kocht het ene sexy jurkje na het andere om in te pronken en te lonken, maar ondertussen wachtte ik. Eerst geduldig, toen onrustig en toen ik bijna wanhopig dreigde te worden kwam ik Marcus tegen. Zomaar bij de bakker. Eerst één keer, toen nog een keer en toen nog eens en toen...gingen we samen koffie drinken en opeens voor het goed en wel tot ons was doorgedrongen waren we 'Yvet en Marcus'.

Komen 'Yvet en Marcus' ook? 'Yvet en Marcus' wensen jullie fijne feestdagen en een fantastisch Nieuwjaar! “Yvet en Marcus” nodigen jullie uit op hun housewarming op...

Eindelijk een man om mee op de bank te zitten, te Netflixen, boodschappen mee te doen, tegenaan te hangen en tegenaan te klagen, mee te lachen, te zoenen, te vrijen zonder bang te zijn dat 'ie de volgende morgen weg zou zijn en om een gezin mee te stichten. Oef! Vooral dat laatste.

Een gezin. Kindjes. Roffelende voetjes op de trap. Bedjes en boksen en wiegjes, dekentjes en rompertjes en luiers en eerste stapjes en flessenwarmers en jasjes met van die capuchons met oren. En daar begon het weer: het wachten. Op de ovulatie en de uitblijvende menstruatie.

De eerste keer hoefde ik niet echt lang te wachten hoor. Ik was binnen vier maanden zwanger. Om op de bevalling te gaan wachten kreeg ik de tijd niet; binnen zes maanden kreeg ik een spontane miskraam. Ik wist niet dat je zoveel bloed kon verliezen zonder dood te gaan.

En toen ik zo verschrikkelijk moest huilen hield Marcus, mijn lieve, lieve Marcus me stevig vast en kuste mijn kruin en fluisterde dat het niet erg was, dat we nog jong waren en alle tijd hadden, dat het zo vaak gebeurde de eerste keer en dat zijn moeder zelfs twee miskramen had gehad voordat hij kwam.

Hij is zo lief, mijn Marcus. Hij is lief en lang en knap en geduldig. Hij troostte me ook de tweede keer, en de derde keer. En nog steeds is hij lief voor me. Hij zegt alleen niet meer dat het wel goed komt en dat we nog tijd hebben.

Hij had er ook verdriet van. Maar ik kan hem niet terugtroosten. Is dat een woord, terugtroosten? Ik ben stapelgek op hem, hij heeft me gevonden op het moment dat ik begon te geloven dat er voor mij geen man bestond, hij maakt me sterker en rustiger, hij heeft een grijns die zijn hele gezicht laat oplichten en sinds ik hem ken heb ik me nooit meer alleen gevoeld. Ik kan hem niet troosten omdat ik niet durf. Het ligt aan mij, ik verlies steeds die zwangerschappen nog voordat ze goed en wel begonnen zijn en ik ben niet in staat om dat tegen te houden. Ik kan moeilijk zeggen dat ik deze keer beter mijn best zal doen. Hoe kan ik hem nou zeggen dat alles goed komt als ik zelf bang ben dat dat niet waar is. 

Uit alle onderzoeken kwam na lang (jawel) wachten geen enkele reden voor de miskramen. Ik ben gezond, uit het bloedonderzoek kwam niks, uit de tests kwam niks, uit niks kwam iets waar we wat aan hadden.

Ach, iedere vrouw die wel eens een miskraam heeft gehad kent het wel, het proberen vooruit te denken, het de moed erin houden, het 'leuke dingen blijven doen', de vooral-niet-alleen-om-zwanger-te-willen-worden-maar-ook-gewoon-omdat-het-lekker-is-seks en het wachten. Op de temperatuurstijging, de steken in je borsten, de krampjes in je buik en op het moment dat je ongesteld wordt en de volgende dag weer opnieuw begint en verder gaat. Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

En nu, na de tweede IUI wachten we op de dokter. Die ons (oh God laat het zo zijn!) hopelijk het voorlopig verlossende woord gaat brengen.

Ik voel niks. Geen krampen, geen steekjes, geen zwellende borsten, niks. Niks. Maar ik ben ervaren genoeg inmiddels dat iets voelen of iets niet voelen niks zegt. Het enige waar je van op aan kunt is de test. En die test gaan we zo doen, onder het wakende oog van de gynaecoloog. Want alleen een test doen durf ik allang niet meer.

Als ik nu zwanger ben dan ga ik wachten tot de eerste twaalf weken voorbij zijn. Daarna ga ik wachten op de bevalling. Als ik niet zwanger ben dan ga ik wachten op het moment dat we weer kunnen gaan proberen het te worden. Of op het moment dat Marcus, mijn lieve Marcus, genoeg van me heeft en me gaat verlaten voor een vrouw die wel kinderen kan krijgen.

'Mevrouw en meneer Karsten? Volgt u mij maar. We gaan naar de eerste spreekkamer aan uw linkerhand.'

7 jaar geleden

Ondanks alles vind ik jouw reactie wel hoopgevend. Wat fijn voor jullie dat het uiteindelijk goed is gegaan na alle ellende en het geeft mij hoop dat het dus wel nog steeds kan lukken. Deze keer bij mij niet maar ik blijf hopen! Liefs, Yvet

7 jaar geleden

lieve Loes, deze keer is het helaas niet gelukt. Dankjewel en zoals ik al zei: nieuwe ronde, nieuwe kansen! X

7 jaar geleden

Herken oh zo veel. Zelf eerst 5 miskramen gehad tussen 5-18 weken. Uit onderzoek bleek beide kern gezond.Daarna 2 gezonde kinderen jongen en meisje. Probeerden toch nog voor derde te gaan weer twee miskramen dus we waren er echt klaar mee. Dus er werd wat gebruikt en daar is ons derde kado tussendoor gezwommen. Nu alweer een heerlijk peutermeisje van bijna 3. Vaak wist ik ook niet hoe ik mijn man moest troosten maar we zijn er sterker uitgekomen. Maar elke keer de woorden domme pech verschrikkelijk . Kop op geef niet op hoe moeilijk het ook is. Toen ik voor de 6 de zwanger was zei ik deze zit goed toen ik de test deed daarvoor zei ik zelf elke keer deze is niet goed. Bij 7de ook geen twijfel. 8 en 9 gaven geen goed gevoel en bij 10 heel afwachtend geweest tot een week of 12 daarna zei ik deze wordt niet gewoon geboren en als ik overtijd loop ben ik haar kwijt. Gelukkig hoefde dat laatste niet want ze lag dwars en placenta te laag dus keizersnee met 38.6 weken. Hoop voor jullie dat het ook eens raak is en een heerlijk wonder in armen mogen sluiten

7 jaar geleden

Ik hoop dat het deze keer gelukt isen blijft!! Ik wens je veel kracht en sterkte toe! X